หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1761

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็กลอกตา ใครๆ ก็รู้กันทั้งนั้นว่าการทำลายประตูวงแหวนของวงแหวนอาคมสามารถปลดผนึกทุกสิ่งทุกอย่างได้ทันที เพราะนั่นเป็นส่วนที่อ่อนแอที่สุดของทุกวงแหวน

แต่ความยากอยู่ที่การค้นหาประตูวงแหวนนี่แหละ

ราวกับว่าเขาอ่านใจเฉินผิงออก ฟ่านเจียงจึงรีบเอ่ยเสริมขึ้นมาว่า “ทุกคาถาสอดคล้องกับวงแหวนอาคมและหูหม่าซือก็เป็นผู้ใช้เวทย์ ถ้าคุณเจอเขาล่ะก็ บางทีเขาอาจจะตั้งประตูวงแหวนให้คุณหรือไม่ก็ทำลายวงแหวนอาคมได้ทันที”

เมื่อเฉินผิงได้ยินเช่นนั้น เขาก็ดวงตาเป็นประกาย อันที่จริงแล้ว ยันต์ทุกแผ่นมีผลเฉพาะตัวเนื่องจากวงแหวนอาคมบนเครื่องรางพวกนั้นมีความแตกต่างกันออกไป! ยกตัวอย่างเช่น ถ้าหากฉันสามารถผูกมัดวงแหวนกับดักสังหารหรือไม่ก็ค่ายกลพิทักษ์ภูผาเข้ากับยันต์ได้ ยันต์ก็จะสามารถปลดปล่อยผลเฉพาะตัวดังกล่าวได้! แต่ก็แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะมีความสามารถเช่นนั้น ในขณะที่บางคนอาจจะสามารถตั้งวงแหวนอาคมได้ พวกเขาก็อาจจะไม่จำเป็นต้องมีความสามารถในการวาดยันต์ด้วยอักขระโบราณและโยกย้ายผลลงบนยันต์ก็ได้ ในทำนองเดียวกัน หูหม่าซืออาจจะมีความสามารถในการวาดยันต์ด้วยอักขระโบราณและคาถาเวทย์ของเขาก็แทบจะเข้าขั้นไร้เทียมทานอยู่แล้ว แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าถ้ามีคนไปขอให้เขาตั้งค่ายกลพิทักษ์ภูผาแล้วก็จะตั้งได้สักหน่อย! ทุกสรรพสิ่งล้วนเชื่อมโยงกัน ทว่ากลับมีความแตกต่างโดยสิ้นเชิง ตอนนี้ฉันคิดว่าเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว หลังจากฉันประหารเนี่ยเฉิงต่อหน้าผู้คนในวันถัดไป ฉันก็จะไปหาหูหม่าซือ ถ้าหากหูหม่าซือช่วยไม่ได้ ฉันก็จะมุ่งหน้าไปที่ซากปรักหักพังโบราณของสำนักผนึกสวรรค์ บางทีพวกเราอาจจะได้โชคที่นั่นก็ได้ เมื่อมีมารโลหิตอยู่ใกล้ๆ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องห่วงเรื่องกับดักในซากปรักหักพังอีกเพราะเจ้ามารเป็นเหมือนรถถังเดินได้เลยเชียวล่ะ

เช้าวันรุ่งขึ้น คลื่นมหาชนก็มารวมตัวกันอยู่ในสนามประลองยุทธ์เพราะเฉินผิงตัดสินใจที่จะประหารเนี่ยเฉิงที่นี่

เนี่ยเฉิงน่าจะเป็นปรธานคนแรกของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ที่ถูกประหาร

ปกติแล้วทางการจะป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องทำนองนี้ขึ้น อย่างไรเสียสำนักมังกรของเฉินผิงก็เป็นแค่สำนักเล็กๆ เท่านั้น ย่อมไม่มีสิทธิ์ที่จะสังหารประธานของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ต่อหน้าผู้คน

แต่ทางการก็ไม่แม้แต่จะมาสอดส่องดูแล

ถึงแม้ว่าผู้คนจะเข้าใจเหตุผลที่ทางการเอาแต่นิ่งเงียบ เพราะเฉินผิงมีสายสัมพันธ์กับคุณชี่นั่นเอง

แต่เฉินผิงเองก็ลากเนี่ยเฉิงออกมาจากคุกใต้ดินในสำนักมังกร

เนี่ยเฉิงสีหน้าซีดขาว เพราะเขาล่วงรู้ชะตากรรมของตนเองแล้ว

“เฉินผิง กะ แกฆ่าฉันไม่ได้นะ ฉันสามารถบอกความลับอีกมากมายที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ซุกซ่อนอยู่ให้แกฟังได้!” เขากล่าวพลางตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว

เฉินผิงตกตะลึง “แกเป็นใครกัน? เข้ามาที่นี่ได้ยังไง?”

ตอนนี้สำนักมังกรคุ้มกันแน่นหนา ย่อมไม่มีทางที่คนแปลกหน้าจะสามารถเข้ามาที่นี่ได้ง่ายๆ แต่ฉันกลับไม่ทันสังเกตเห็นมันเลย มันถึงกับมาอยู่ข้างหลังฉันเสียด้วยซ้ำไป! ผู้เฒ่าคนนี้แข็งแกร่งสักเพียงใดกันนะ?

“ฉันจะเข้ามาได้ยังไงก็ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญก็คือนักรบระดับเสื้อคลุมเงินรมดำพวกนี้นำพาความอัปยศอดสูมาสู่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เพราะรักตัวกลัวตายเช่นนี้” ผู้เฒ่าทอดถอนใจพลางส่ายหน้า

เฉินผิงขมวดคิ้วพลางถามว่า “แกเป็นสมาชิกของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้งั้นเหรอ?”

ในขณะเดียวกัน เนี่ยเฉิงก็หวาดกลัวมากเสียจนหน้าเปลี่ยนสีเป็นอันมาก เขาไม่รู้ว่าผู้เฒ่าหลังค่อมเป็นใครเพราะเมื่อไหร่ก็ตามที่มีการประชุมในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ ทุกคนที่เข้าร่วมก็จะสวมเสื้อคลุมสีดำกันทั้งนั้น เพราะฉะนั้นจึงไม่มีใครรู้จักกันสักคน