หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1762

ตอนนี้เนี่ยเฉิงทั้งหวาดกลัวและกระวนกระวายใจที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ส่งคนมา

“ผู้อาวุโส ได้โปรดเถอะครับ ช่วยผมด้วย! มันเป็นวิธีขัดตาทัพเท่านั้น ผมไม่เคยบอกความลับใดๆ ของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เลยนะครับ!” เนี่ยเฉิงขอร้องผู้เฒ่าหลังค่อมอย่างสิ้นหวัง

“งั้นฉันก็พูดไว้ไม่ผิดเลย เหล่านักรบระดับต่ำกว่าเสื้อคลุมทองรมดำล้วนเป็นเศษสวะโดยสิ้นเชิง”

ผู้เฒ่าหลังค่อมแค่นเสียงด้วยความดูถูกดูแคลนแล้วลำแสงสายหนึ่งก็พุ่งออกมาจากดวงตาของเขา ตอนนั้นเฉินผิงคิดจะลงมือแต่สายเกินไปเสียแล้ว

ลำแสงสายหนึ่งที่ทะลุผ่านศีรษะของเนี่ยเฉิงในชั่วพริบตาเดียว ทำให้สมองของเขาระเบิดและตายทันที

เมื่อเฉินผิงเห็นเนี่ยเฉิงตายอย่างน่าสังเวชต่อหน้าต่อตา รัศมีของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

เขาตระหนักดีว่าผู้เฒ่าเป็นคู่ต่อสู้ที่น่าเกรงขามและตนเองก็ไม่ใช่คู่ประมือของอีกฝ่ายเลย ดังนั้นเขาจึงแผ่ปราณสัมผัสสายหนึ่งออกมาแล้วรีบอัญเชิญมารโลหิต

“แกไม่มีคุณสมบัติพอที่จะสู้กับพวกเราหรอก ถ้าหากแกยอมเข้าร่วมกับพวกเรา บางทีพวกเราก็อาจจะพิจารณาเรื่องปล่อยแฟนของแกไปก็ได้ พวกเราเองก็มีวิธีพัฒนาระดับการฝึกบำเพ็ญฌานของแกให้รวดเร็วด้วยทรัพยากรที่พวกเรามีอยู่ มิฉะนั้นร่างแท้ของมังกรทองของแกก็คงเสียของแย่เลย” ผู้เฒ่าแสยะยิ้มพลางเหลือบมองเฉินผิง

“ถ้าหากแกมีความจริงใจที่จะให้ฉันเข้าร่วม ก็ปล่อยตัวแฟนของฉันมาก่อนสิ จากนนั้นบางทีฉันอาจจะพิจารณาเรื่องเข้าร่วมกับแกก็ได้นะ” เฉินผิงพูดถ่วงเวลาเอาไว้จนกว่ามารโลหิตจะมาถึง

“ฮ่าฮ่าฮ่า! แกเห็นฉันโง่หรือไง?” ผู้เฒ่าหัวเราะลั่น “ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ฉันจะให้เวลาแก ฉันก็อยากจะเห็นว่าร่างแท้ของปรมาจารย์คนนั้นที่แกกำลังตั้งหน้าตั้งตารอคอยเป็นใครกันแน่”

คำพูดของผู้เฒ่าสร้างความประหลาดใจให้แก่เฉินผิง เขาจึงเอ่ยถามขึ้นมาว่า “แกเป็นคนที่ตั้งวงแหวนอาคมในคุกใต้ดินงั้นเหรอ?”

มีเพียงคนที่ตั้งวงแหวนอาคมเท่านั้นจึงจะสามารถสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของมัน ทำให้รู้ว่าเฉินผิงมียอดฝีมือที่มีความสามารถในการคลายผนึกมาด้วย