หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1763

“หึ! ช่างโง่เขลาและไม่รู้จักกลัวเสียจริงๆ” ผู้เฒ่าหลังค่อมแค่นเสียงด้วยความเย้ยหยัน

“จัดการมันซะ!” เฉินผิงไม่ใส่ใจคำพูดของผู้เฒ่าพลางสั่งให้มารโลหิตจู่โจมเข้าใส่

มารโลหิตฟาดฝ่ามือใส่ผู้เฒ่าหลังค่อมอย่างอย่างไร้ความปรานี

ผู้เฒ่าหลังค่อมแค่นเสียงแล้วเริ่มร่ายคาถา จากนั้นรัศมีแปรปรวนก็เริ่มก่อตัวขึ้นบนฝ่ามือของเขา ขณะที่ความเร็วในการร่ายคาถาของเขาเพิ่มขึ้นทุกนาที รัศมีโบราณและลึกลับก็พลุ่งพล่านแล้วปะทุขึ้นมา

ทันใดนั้นก็มีสายฟ้าฟาดใส่ศีรษะของมารโลหิต

มารโลหิตที่กำลังจะจะโจมตีพลันแข็งทื่ออยู่กับที่ ในตอนนั้นเฉินผิงเองก็สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างตัดความเชื่อมโยงทางปราณสัมผัสระหว่างตัวเขาเองกับมารโลหิต

เฉินผิงหน้าเปลี่ยนสีเป็นอันมาก เขาจ้องมองมาที่ผู้เฒ่าหลังค่อมด้วยความสับสน

มันเพิ่งจะทำอะไรลงไปน่ะ? มันตัดความเชื่อมโยงของฉันกับมารโลหิตได้ยังไงกัน?

ผู้เฒ่าหลังค่อมยิ้มเยาะ ลูกตาสีดำสนิทของเขาเปล่งประกายเย็นชาพร้อมพกพาความรู้สึกดดันอันท่วมท้นมาด้วย “เมื่อปราณสัมผัสถูกตัดขาด หุ่นเชิดผีดิบก็จะเป็นเพียงแค่ซากศพเท่านั้น แกคิดจริงๆ หรือไงว่าจะสามารถจัดการกับคนจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ได้น่ะ?”

เฉินผิงขมวดคิ้วพลางเพ่งสมาธิไปที่ปราณสัมผัสในร่างของมารโลหิต!

แต่ดูเหมือนว่าความพยายามทั้งหมดของเขาจะถูกบางสิ่งบางอย่างสกัดขัดขวางเอาไว้

เหงื่อเริ่มผุดซึมตรงหน้าผากของเฉินผิง

ทันใดนั้นมารโลหิตก็ยืดตัวตรงแล้วเริ่มเคลื่อนไหว แต่ผู้เฒ่าหลังค่อมกลับกลายเป็นคนที่กำลังควบคุมมันอยู่

ผู้เฒ่าหลังค่อมแผ่ปราณสัมผัสเข้าไปในร่างของมารโลหิต ด้วยเหตุนั้นจึงทำให้ควบคุมการเคลื่อนไหวของมันได้

“นี่เป็นซากศพที่ค่อนข้างแข็งแกร่งทีเดียว ฉันไม่รู้เลยว่าแกเปลี่ยนมันให้กลายเป็นหุ่นเชิดผีดิบ น่าเสียดายที่ปราณสัมผัสของแกอ่อนแอเกินไป!”

ผู้เฒ่าหลังค่อมยิ้มเยาะพลางควบคุมมารโลหิตให้เข้าไปหาเฉินผิง

เฉินผิงหลับตาเล็กน้อยแล้วแลเห็นปราณสัมผัสสีทองในหัวของเขากำลังพุ่งออกไปแล้วห่อหุ้มมารโลหิตเอาไว้

ฉันมั่นใจว่าปราณสัมผัสของตนเองน่าจะสามารถเข้าไปในร่างของมารโลหิตได้!