หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1765

หลังจากกินเลือดของผู้เฒ่าแล้ว หมาป่าก็เบนสายตามาทางมารโลหิตทำให้ดูเหมือนว่ามารโลหิตจะเป็นเป้าหมายของมัน

มีกลิ่นคาวเลือดรุนแรงแผ่ซานอยู่ในรัศมีของมัน

“สุนัขตัวนี้ถูกเลี้ยงในแดนอเวจี มันซึมซับพลังงานลบและกลืนกินวิญญาณมาตลอดทั้งปี ตอนนี้มันถูกเลี้ยงด้วยเลือดของฉันจนแทบไม่มีอะไรหยุดมันได้แล้ว!” ผู้เฒ่าหลังค่อมร้องอุทานพร้อมแววตาเป็นประกาย

เห็นได้ชัดว่าการปรากฎตัวของหมาป่าช่วยเพิ่มความมั่นใจให้เขาเป็นอันมาก

“หึๆ แกเห็นฉันโง่หรืออะไรกันเนี่ย? ถ้าหากแกแข็งแกร่งพอที่จะเปิดประตูระหว่างโลกมนุษย์และแดนอเวจีได้จริงๆ ล่ะก็ งั้นทำไมแกถึงเอาชนะมารโลหิตเพียงตนเดียวไม่ได้เล่า? นั่นเป็นเพียงแค่คาถาลวงตาเท่านั้นเอง! ฉันพนันได้เลยว่าหมาป่าก็เป็นเพียงแค่สัตว์เลี้ยงที่แกเลี้ยงเอาไว้ในอาณาจักรลับ! ฉันจะฆ่าหมาของแกเอาเนื้อมันมากินและยังจะใช้แก่นอสูรของมันเพื่อการฝึกบำเพ็ญฌานของฉันด้วย!” เฉินผิงสวนตอบอย่างท้าทาย

ผู้เฒ่าหลังค่อมหน้าเปลี่ยนสีทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น อะไรกัน...ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าแกจะพูดแทงใจดำขนาดนี้!

แน่นอนว่านั่นเป็นเพียงแค่การคาดเดาของเฉินผิง เขาคิดว่าคนที่แข็งแกร่งพอที่จะเปิดประตูสู่แดนอเวจีได้คงจะไม่อ่อนแอเช่นนี้หรอก

เมื่อตระหนักว่าเขาคงไม่สามารถหลอกเฉินผิงได้อีกต่อไป ผู้เฒ่าหลังค่อมก็ตะโกนใส่หมาป่าว่า “ลงมือ!”

หมาป่าแยกเขี้ยวและจ้องมองที่มารโลหิตอย่างดุร้าย ลมหายใจแต่ละครั้งทำให้เกิดลมกระโชกแรงหอบหนึ่งที่พัดผ่านบริเวณนั้น

แต่มารโลหิตกลับไม่แสดงท่าทีตอบสนองต่อคำขู่ของหมาป่า เพราะมันเป็นเพียงแค่หุ่นเชิดผีดิบ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมันจึงไม่รู้สึกสะทกสะท้าน

ในเมื่อไม่สามารถทำให้มารโลหิตหวาดกลัวได้ หมาป่าจึงอ้าปากที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดแล้วพุ่งเข้าใส่มารโลหิต

แทนที่จะหลบหลีกหรือหลบเลี่ยง มารโลหิตกลับปล่อยให้หมาป่างับแขนของตนเอง

หมาป่าแทบไม่รู้เลยว่าร่างของมารโลหิตแข็งแกร่งกว่าที่มันเห็นมากนัก

ไม่เพียงแต่ร่างของมารโลหิตจะไม่ได้รับบาดเจ็บจากการกัด แต่ยังทำให้ฟันของหมาป่าแตกหักอีกด้วย

ทันทีที่หมาป่าคลายคมเขี้ยวเพราะความเจ็บปวดรุนแรง มารโลหิตก็ฟาดตบมันจนลอยกระเด็นออกไปโดยแทบไม่ต้องใช้ความพยายามเลย