หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1766

แม้แต่ระดับปรมาจารย์ยุทธ์ก็ยังไม่สามารถปลดปล่อยพลังที่แท้จริงของอาวุธศักดิ์สิทธิ์ได้เลย

เมื่อผู้เฒ่าหลังค่อมสัมผัสได้ถึงพลังรุนแรง เขาก็ตัวสั่นสะท้านและช้าลงมาก

ในที่สุดเขาก็ประคองตัวเองพลางเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันแล้วยื่นมือออกไปคว้าเฉินผิงอีกครั้ง

เฉินผิงโบกคฑาวัชระแล้วปลดปล่อยคลื่นพลังใส่ผู้เฒ่าหลังค่อมเพื่อเป็นการแก้เผ็ด

ตู้ม!

หลังจากผู้เฒ่าหลังค่อมสัมผัสกับคลื่นพลัง ก็ทำให้เขาลอยกระเด็นออกไป

เฉินผิงรู้สึกลิงโลดที่คู่ต่อสู้ของเขาไม่สามารถต้านทานการโจมตีของเขาได้ เขาจึงถ่ายทอดพลังมังกรลงไปในคฑาวัชระอีกครั้ง

คฑาวัชระเปล่งแสงจางๆ ขณะที่มันยังคงปลดปล่อยพลังระดับปราชญ์ยุทธ์ต่อไป

ผู้เฒ่าหลังค่อมมีสีหน้าอึมครึม ขณะที่เขาค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วจ้องมองมาที่เฉินผิง แต่คราวนี้เขาเพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่ทำอะไรเลย

เมื่อนึกว่าผู้เฒ่ารู้สึกหวาดกลัว เฉินผิงก็เหน็บแนมพลางยิ้มเยาะว่า “ตาเฒ่า เป็นอะไรไปเล่า? ฉันนึกว่าแกจะต่อสู้กับฉันเสียอีก!”

เมื่อถูกเฉินผิงเหน็บแนมและสร้างความอับอาย ผู้เฒ่าหลังค่อมก็มีสีหน้าเคร่งขรึม ทั้งๆ ที่เขาโกรธจัดอยู่แท้ๆ แต่กลับไม่ยอมลงมือ

เฉินผิงแทบไม่รู้เลยว่า คฑาวัชระในมือของเขาเริ่มที่จะแตกร้าวหลังจากถ่ายทอดพลังมังกรเข้าไป

เห็นได้ชัดเลยว่าตอนที่เนี่ยเฉิงใช้มันในการต่อสู้กับมารโลหิต คฑาวัชระได้มาถึงขีดจำกัดของมันแล้ว

ดังนั้นตอนที่เฉินผิงใช้มันอีกครั้ง มันก็แทบจะแตกหักได้ทุกเมื่อ

โฮก!

ตอนที่เสียงคำรามดังก้องไปทั่วทั้งบริเวณ เฉินผิงกำลังจะเหน็บแนมผู้เฒ่าหลังค่อมต่อไปอยู่เลย พวกเขาทั้งสองคนต่างหยุดชะงักและเบนสายตาไปตามทิศทางของเสียง เพียงเพื่อที่จะได้เห็นว่าหมาป่าสามหัวเหลือเพียงแค่สองหัวเท่านั้น

มารโลหิตเหวี่ยงหมัดอันทรงพลังใส่ศีรษะของหมาป่าอย่างรุนแรง

แรงระเบิดอันทรงพลังทำให้บริเวณรอบตัวพวกเขาเกิดการสั่นสะเทือน จากนั้นศีรษะของหมาป่าก็หลุดออกจากบ่า

โอ้ ไม่นะ! มารโลหิตจะทำลายแก่นอสูรด้วยอัตราความเร็วเช่นนี้!