หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1767

ในขณะเดียวกัน ผู้เฒ่าหลังค่อมกำลังยืนอยู่ตรงหน้าภูเขาจำลองที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ที่เหลือเพียงเศษหินเศษปูน

เขาร่ายคาถาแล้วปลดปล่อยเคล็ดวิชาเวทย์ที่มีพลังลึกลับโอบล้อมทั่วทั้งภูเขาจำลอง

ขณะที่บริเวณโดยรอบบิดเบี้ยวผิดรูป ผู้เฒ่าและภูเขาจำลองทั้งหมดก็หายไปจนสิ้น

จากนั้นพวกเขาก็ปรากฎตัวขึ้นอีกครั้งในสถานที่อันเต็มไปด้วยแมกไม้เขียวชอุ่ม

สถานที่แห่งนั้นเป็นหนึ่งในอาณาจักรลับของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ซึ่งมีคุกใต้ดินตั้งอยู่ด้วย

คุกใต้ดินของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้นอกอาณาจักรลับเป็นเพียงแค่ภาพสะท้อนของคุกใต้ดินที่แท้จริง

ทั้งๆ ที่แทบจะเหมือนคุกใต้ดินที่แท้จริงทุกอย่าง แต่กลับไม่มีทางจะช่วยใครออกไปได้เลยเพราะทุกอย่างเป็นของปลอม

ต่อให้เฉินผิงจะสามารถเปิดประตูห้องขังและช่วยซูอวี่ฉีออกมาจากคุกใต้ดินได้ เธอก็จะหายวับไปทันทีที่เธอถูกพาตัวออกมาจากเขตวงแหวนอาคมของคุกใต้ดิน

ซูอวี่ฉีตัวจริงถูกจับเป็นนักโทษอยู่ในอาณาจักรลับ นั่นคือเหตุผลที่ทำให้ต้าเหนิงบอกว่าสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เป็นเพียงแค่เหยื่อล่อเท่านั้น ต่อให้มันถูกทำลายไป เขาก็ไม่ได้รับผลกระทบแม้แต่น้อย

การที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้สามารถเข้าสู่อาณาจักรลับและสะท้อนภาพคุกใต้ดินเข้ามาในโลกมนุษย์ได้แสดงให้เห็นว่าพวกเขาแข็งแกร่งสักเพียงใด

แต่ยามนั้นเฉินผิงไม่ทราบเรื่องนั้นและยังคงพยายามที่จะช่วยซูอวี่ฉี

สมาชิกระดับเสื้อคลุมเงินรมดำรีบก้าวออกมาต้อนรับผู้เฒ่าหลังค่อมทันทีที่เขาเข้ามาในอาณาจักรลับ “ท่านทูตมาร ท่านต้าเหนิงมีคำสั่งให้คุณเปิดอาณาจักรลับและฟื้นฟูสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้”

ผู้เฒ่าหลังค่อมขมวดคิ้วพลางโบกมือให้คนผู้นั้นแล้วบอกว่า “เข้าใจแล้วล่ะ สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้จะฟื้นกลับคืนมาในสามวัน พวกแกหาที่ฟื้นตัวเจอหรือยังล่ะ?”

สมาชิกระดับเสื้อคลุมเงินรมดำส่ายหน้า “ยังไม่เจอเลย แต่พวกเรารู้ทิศทางของมันแล้ว”

“พวกคุณต้องเร่งมือกันหน่อยนะ พวกเราต้องหามันให้พบและยึดครองมันให้ได้ก่อนที่อาณาจักรลับแห่งอื่นจะพบเข้า ตอนนี้กฎแห่งธรรมชาติไม่มีอำนาจเหนือไปกว่าพวกเรา นั่นเป็นผลประโยชน์ก้อนโตของพวกเราเชียวนะ ดังนั้นจงใช้มันให้เต็มที่” ผู้เฒ่าหลังค่อมกล่าวขึ้น

เฉินผิงดูออกว่าหูหม่าซือกำลังแสดงละครตบตา แต่เขาเลือกที่จะไม่เปิดโปงฝ่ายหลัง “เตรียมตัวซะนะ พวกเราจะไปเมืองไป๋ไห่”

หูหม่าซือผงะ “ฮะ? เมืองไป๋ไห่งั้นเหรอ? พวกเราจะไปที่นั่นกันทำไม?”

“คุณอยากจะกลับไปที่บ้านตระกูลเซินมาโดยตลอดใช่ไหมล่ะ? ถ้าผมจำไม่ผิดล่ะก็ มีคนกำลังรอคอยคุณอยู่ที่นั่นด้วยนี่!” เฉินผิงตอบพลางยิ้ม

“ไม่ ผมไม่ไปหรอก ผมยังบาดเจ็บอยู่เลยนะ ดังนั้นตอนนี้ผมจึงไม่เหมาะที่จะเดินทาง ผมจะพักอยู่ที่นี่จนกว่าผมจะหายจากอาหารบาดเจ็บก็แล้วกัน” หูหม่าซือเอ่ยพลางโบกมือก่อนจะกลับไปนั่งที่ของตัวเอง

“โอ? หูหม่าซือ คุณได้ใหม่ลืมเก่างั้นรึ?” เฉินผิงถามขึ้นมา

หูหม่าซือส่ายหน้า “ไร้สาระน่า! ผมเป็นคนซื่อตรงมากคนหนึ่งเลยนะ! ผมก็แค่กลับไปตอนนี้ไม่ได้เพราะสภาพร่างกายของตัวเอง!”

“อ่า น่าเสียดายจัง ผมนึกว่าคุณจะไปด้วยกันเสียอีก เพราะผมกำลังจะมุ่งหน้าไปที่สำนักผนึกสวรรค์แล้วค้นหาซากปรักหักพังโบราณสักหน่อย ถ้าคุณไม่สะดวกจะเดินทาง งั้นผมก็คงต้องไปที่นั่นด้วยตัวเองเสียแล้วล่ะ” เฉินผิงกล่าวพลางถอนหายใจแล้วเริ่มเดินออกไปจากที่นั่น