หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1768

แน่นอนว่าหูหม่าซือย่อมรีบลุกขึ้นไปขวางเขาไว้ “คุณอยากจะสำรวจซากปรักหักพังโบราณของสำนักผนึกสวรรค์ด้วยสภาพร่างกายของคุณในตอนนี้น่ะเหรอ? คุณเสียสติไปแล้วรึไง? คุณยังไม่แข็งแกร่งพอสำหรับเรื่องนั้นหรอกนะ! ถ้าคุณตายอยู่ในนั้นขึ้นมาจะทำยังไงเล่า?”

“ผมมีมารโลหิตอยู่ไง จำได้ไหม? มันแข็งแกร่งมากเสียจนผมสามารถใช้มันเป็นโล่ได้เลยล่ะ! ไม่มีกับดักอะไรที่จะสามารถทำร้ายพวกเราได้หรอก!” เฉินผิงกล่าวพลางตบไหล่มารโลหิต

หูหม่าซือตบหน้าผากตัวเอง “ใช่ ถูกของคุณ ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าผมจะลืมเรื่องมารโลหิตไปเสียได้ ขอเวลาผมเก็บสัมภาระสักครู่นะ ไม่นานนักหรอก”

เมื่อถูกบังคับให้เลือกระหว่างผู้หญิงกับซากปรักหักพังของสำนักผนึกสวรรค์ หูหม่าซือย่อมต้องเลือกอย่างหลังอยู่แล้ว

ทว่ายามที่เฉินผิงและคนอื่นๆ กำลังจะออกจากห้องโถง ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งปรากฎตัวพร้อมคนกลุ่มหนึ่ง

ตอนที่หูหม่าซือเห็นท่อนขาขาวเรียวยาวของหญิงสาวคนนั้น ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความกลัดมัน

ในทางกลับกัน เฉินผิงก็ขมวดคิ้วเมื่อเขาจดจำหญิงสาวคนนั้นได้

เธอเป็นคนที่หลบหนีไปหลังจากชิงเอามารโลหิตตนนี้ไปจากฉันไม่สำเร็จ! เธอเกือบจะอัดหูหม่าซือจนตายแล้ว แต่... เมื่อตัดสินจากสายตาที่เขาใช้มองขาของเธอ ฉันว่าดูเหมือนเขาจะไม่ได้โกรธเธอเลย...

“คุณมาที่นี่เพื่อแก้แค้นงั้นเหรอ?” เฉินผิงถามพลางก้าวเดินออกไป

เมื่อมีมารโลหิตอยู่ข้างๆ เขาก็ไม่มีเหตุผลให้ต้องกลัวพวกเขาอีก

“ไม่ต้องห่วงไปหรอกน่า ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อแก้แค้นสักหน่อย พอดีมีเรื่องที่ฉันอยากปรึกษาหารือกับคุณน่ะ” หญิงสาวตอบพลางยิ้มจางๆ

“คุณอยากจะคุยเรื่องอะไรงั้นรึ?” เฉินผิงถามด้วยความสงสัย

ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับสำนักมาร งั้นเธออยากจะปรึกษาหารือเรื่องอะไรกับฉันกันล่ะ?

หญิงสาวเหลือบมองคนรอบตัวเฉินผิงพลางถามว่า “คุณแน่ใจเหรอว่าอยากคุยเรื่องนั้นต่อหน้าทุกคน?”