หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1770

ขณะที่คนกลุ่มหนึ่งรุดหน้าไปที่สำนักผนึกสวรรค์ เฉินผิงก็กำลังนึกถึงสิ่งโจวเจี๋ยบอก

ถ้าเป็นไปได้เขาตัดสินใจที่จะเข้าไปในคุกใต้ดินของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้อีกครั้งเพื่อยืนยันว่าซูอวี่ฉีเป็นเพียงแค่ภาพสะท้อนตามที่โจวเจี๋ยบอกหรือไม่

เมื่อพวกเขามาถึงซากปรักหักพังโบราณของสำนักผนึกสวรรค์ เนื่องจากพวกเขารู้เส้นทางแถวนี้แล้ว พวกเขาจึงรีบไปยังตำแหน่งที่ตั้งใจเอาไว้

ใช้เวลาไม่นานก็หาตำแหน่งทางเข้าเจอ

เมื่อทั้งเฉินผิงกับหูหม่าซือจ้องมองไปที่ปะตูบานยักษ์ พวกเขาก็ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม

เฉินผิงก็หันไปมองฟ่านเจียง แต่ฝ่ายหลังกลับโบกมืออย่างเก้อกระดากว่า “คุณเฉิน ผมไม่แข็งแกร่งพอที่จะเปิดประตูพวกนี้หรอก”

สุดท้ายเฉินผิงจึงทำได้เพียงอัญเชิญมารโลหิตให้มาเปิดประตู

ตู้ม!

มารโลหิตไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง มันจึงเดินก้าวไปข้างหน้าแล้วเหวี่ยงหมัดใส่ประตูของสำนักผนึกสวรรค์อย่างรุนแรง

หมัดทรงพลังมากเสียจนทำให้ทั่วทั้งบริเวณรอบซากปรักหักพังโบราณเกิดการสั่นสะเทือนและบิดเบี้ยว

เฉินผิงรู้สึกตกตะลึง ตอนที่มารโลหิตเพียงแค่ชกประตู เขาจึงไม่เข้าใจเหตุผลที่ทำให้บริเวณดังกล่าวเกิดการสั่นสะเทือน

“ไอ้สารเลว! แกกล้าดียังไงถึงได้บุกเข้ามาในสำนักผนึกสวรรค์? แกอยากตายนักรึไง?” มีเสียงแว่วๆ ดังขึ้นมาจากภายในซากปรักหักพังโบราณของสำนักผนึกสวรรค์

อันมาพร้อมกับน้ำเสียงที่แฝงเจตจำนงสังหาร รัศมีเช่นนี้ช่างน่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อเฉินผิงกับคนของเขาสัมผัสได้ถึงเจตจำนงสังหาร พวกเขาก็สีหน้าเปลี่ยนเป็นซีดขาว จากนั้นพวกเขาก็รีบไปหลบอยู่ข้างหลังมารโลหิตเพื่อป้องกันตัว

ฟ่านเจียงก็ทำแบบเดียวกันแล้วพวกเขาก็ใช้ร่างของมารโลหิตเป็นโล่กำบัง

ตึง! ตึง! ตัง! ตัง!

เจตจำนงสังหารหอบหนึ่งพุ่งใส่ร่างของมารโลหิต แต่กลับไม่ทิ้งบาดแผลไว้สักแห่ง

ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าเฉินผิงจะให้ฉันสืบทอดคาถาเวทย์! หูหม่าซือแทบจะสั่นสะท้านไปทั้งตัวด้วยความลิงโลดใจอยู่แล้ว

“หึ คุณเป็นผู้ใช้เวทย์แท้ๆ แต่กลับเอาแต่นึกถึงเรื่องผู้หญิงอยู่ไม่หยุดหย่อน แล้วคุณจะรับการถ่ายทอดเคล็ดวิชาคาถาเวทย์ของพวกเราได้ยังไงกัน?” ผู้อาวุโสแค่นเสียง

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ขณะที่หูหม่าซือมีสีหน้าหดหู่ใจ

จากนั้นผู้อาวุโสก็มองเฉินผิงแล้วบอกว่า “คุณอยากจะเป็นศิษย์ของผมและเป็นสมาชิกของสำนักผนึกสวรรค์ไหมล่ะ?”

เฉินผิงตะลึงงันและพบว่าตนเองตกที่นั่งลำบากเสียแล้ว

ผู้อาวุโสคนนี้ตายไปแล้วชัดๆ และจิตวิญญาณก็เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขาเหลืออยู่ ฉันจะกลายเป็นศิษย์ของจิตวิญญาณดวงหนึ่งได้ยังไงกัน?

เมื่อผู้อาวุโสเห็นท่าทีลังเลใจของเฉินผิง เขาก็รู้สึกหัวเสียขึ้นมา “ถ้าหากไม่เต็มใจที่จะเป็นศิษย์ของฉันก็จงไปเสียเถอะ ฉันจะไม่ถือสาหาความที่คุณทำลายประตูสำนักของพวกเราพังเช่นกัน”

“ผู้อาวุโส ผมอยากเป็นศิษย์ของคุณ” เฉินผิงกล่าวเพราะไม่มีทางเลือก