หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1771

ขณะที่หูหม่าซือจ้องมองมาที่เฉินผิง เขาก็ถึงกับพูดไม่ออก ถ้าหากเฉินผิงกลายเป็นศิษย์ของผู้อาวุโสคนนี้ขึ้นมาจริงๆ เขาไม่กลายมาเป็นอาจารย์ของฉันด้วยรึไง?

“ดีมาก ในเมื่อคุณยินดีจะทำเช่นนั้น งั้นก็เดินเข้าไปในสำนัก ส่วนคนอื่นๆ ไม่อนุญาตให้เข้าไป” ทันทีที่ผู้อาวุโสพูดจบ เงาร่างของเขาก็อันตรธานหายไปกลางอากาศ

เฉินผิงจ้องมองเข้าไปในความมืดภายใต้ประตูสำนักก่อนที่จะหันไปทางหูหม่าซือ “หูหม่าซือ พวกคุณรออยู่ที่นี่ ผมจะเข้าไปดูสักหน่อย”

“เฉินผิง ระวังตัวด้วยนะ!” หูหม่าซือเตือน

เฉินผิงผงกศีรษะก่อนจะเดินเข้าไปในสำนัก

ทันทีที่เขาเดินเข้าไปข้างใน บริเวณที่อยู่เบื้องหลังเขาก็เปลี่ยนไปแล้วเขาก็หายลับไปจากสายตา

ต่อมาความมืดตรงหน้าเขาก็ถูกแทนที่ด้วยตำหนักสูงระฟ้าและทิวทัศน์ที่แสนสงบสุขทว่ากลับคับคั่งจอแจ

ทุกคนแต่งกายเหมือนผู้ใช้เวทย์และมียันต์ล่องลอยอย่างเสรีอยู่กลางอากาศ แต่คนพวกนั้นดูเหมือนจะมองไม่เห็นเฉินผิง

“นี่คือสำนักผนึกสวรรค์ยามที่รุ่งเรืองงั้นเหรอ?” เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะพึมพำกับตนเอง

ขณะที่เฉินผิงมัวแต่จมอยู่ในห้วงความคิด จู่ๆ ผู้อาวุโสเมื่อครู่นี้ก็พลันปรากฎตัวอยู่ตรงหน้าเขาพลางกล่าวว่า “ตามฉันมาสิ”

เฉินผิงผงกศีรษะแล้วตามผู้อาวุโสทะลุผ่านเมฆหมอกเข้าไปในตำหนัก

พวกเขาหยุดอยู่ตรงหน้ารูปปั้น ผู้อาวุโสท่องคาถาแล้วรูปปั้นก็ส่องแสงวาบขึ้นมาสามครั้ง

ในตอนนั้นเอง ผู้อาวุโสก็หันมาทางเฉินผิงพลางกล่าวว่า “การที่จะเป็นส่วนหนึ่งของสำนักผนึกสวรรค์ คุณไม่ควรจะมีความวุ่นวายใจหรือความคิดใดๆ มารบกวนจิตใจ คุณเองจะต้องมีเมตตาจิตและอำนาจจิตอันแกร่งกล้า ตอนนี้ผมจะเข้าไปในร่างกายของคุณนะ คุณต้องผ่อนคลายและปลดปล่อยปราณสัมผัสออกมา”

เฉินผิงไม่ยอมเสียเวลาอีกต่อไป เขาหลับตาแล้วปลดปล่อยปราณสัมผัสทันทีระหว่างที่กำลังรอคอยให้ผู้อาวุโสมาตรวจสอบเขา

ไม่นานผู้อาวุโสก็กลายเป็นแสงสว่างวูบหนึ่งแล้วเข้ามาในร่างของเฉินผิง

จิตวิญญาณของผู้อาวุโสท่องไปทั่วทุกหนแห่งในร่างของเฉินผิง แต่เมื่อเขาได้เข้ามาถึงจิตของเฉินผิง จู่ๆ ก็พลันมีแสงสีทองส่องสว่างแทนความมืดก่อนจะมีมังกรทองปรากฎอยู่ตรงหน้าของเขา มังกรอ้าปากกว้างใส่ผู้อาวุโส