ขณะที่เฉินผิงกำลังจะเลิกประชุมและเตรียมการบางอย่าง ก็มีคนรายงานว่าสิงจวินจากแผนกบังคับใช้กฎหมายมาถึงแล้วเฉินผิงก็รีบให้คนของตนเองเชิญสิงจวินเข้ามาข้างใน
ตั้งแต่ฉันได้พบเขาเมื่อครั้งล่าสุดก็ไม่ได้เจอกันนานเลย ฉันสงสัยว่าพักหลังมานี้เขากำลังทำอะไรอยู่นะ
สิงจวินเดินเข้ามาแล้วผงะอยู่บ้างเมื่อเห็นเฉินผิง จากนั้นก็มีรอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้า “เฉินผิง ผมบอกได้เลยว่าคุณแข็งแกร่งขึ้นมากเลยล่ะ ผมยังจำครั้งแรกที่เจอคุณได้อยู่เลย คุณเป็นแค่เด็กที่ถูกคนอื่นรังแกและถึงกับต้องให้หลงอู่คอยปกป้อง แต่ในเวลาเพียงแค่ปีเดียว คุณกลายเป็นเจ้าสำนักที่ใหญ่ที่สุดของจิงตูเสียแล้ว!”
สิงจวินทอดถอนใจ หนึ่งปีที่ผ่านมาเขามองเฉินผิงเป็นแค่ลูกปลาลูกกบตัวเล็กๆ ทว่ายามนี้เขากลับเป็นฝ่ายที่ต้องแหงนหน้ามองเฉินผิง
“หัวหน้าสิง อย่ายกยอผมให้มากเกินไปนักเลยครับ คุณคงไม่มาโดยไร้เหตุผลแน่ๆ บอกผมมาเถอะครับว่าคุณมาที่นี่ทำไมกัน” เฉินผิงกล่าวพลางยิ้มจางๆ
“คุณชี่สั่งให้คุณไปพบ ผมก็เลยมารับคุณที่นี่ยังไงล่ะ”
“คุณชี่สั่งให้ผมไปพบงั้นเหรอ?” เฉินผิงรู้สึกประหลาดใจเพราะเขาไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้คุณชี่ถึงได้อยากพบเขา
“ใช่ มากับผมเถอะ อย่าให้คุณชี่ต้องรอนานนักเลย”
หลังจากกล่าวเช่นนั้น สิงจวินก็คว้ามือของเฉินผิงแล้วลากเขาไปด้วย
ไม่นานเฉินผิงก็มาถึงกระทรวงยุติธรรม เพียงเพื่อจะได้เห็นคุณชี่กำลังจิบชาอย่างสบายอารมณ์พร้อมกระดานหมากรุกที่วางอยู่ตรงหน้าของเขา
เมื่อคุณชี่เห็นเฉินผิงก็โบกมือให้พลางกล่าวว่า “เฉินผิง นั่งก่อนสิ มาเล่นกับผมสักตา”
เฉินผิงรู้สึกมึนงง เขาเรียกฉันมาที่นี่เพียงเพื่อเล่นหมากรุกกับเขางั้นเหรอ?
ถึงเขาจะสับสน แต่เขาก็ยังเอาแต่เงียบและเดินเข้าไปหาคุณชี่แล้วนั่งอยู่ตรงหน้าของฝ่ายหลัง
คุณชี่รินชาให้เฉินผิงถ้วยหนึ่งด้วยตนเอง “ชิมดูสิ นี่คือชาต้าหงเผาขนานแท้เลยเชียวนะ”
เฉินผิงมองคุณชี่แล้วพยายามคาดเดาสิ่งที่อีฝ่ายกำลังครุ่นคิดอยู่แต่ก็เปล่าประโยชน์ ดังนั้นเขาจึงได้แต่จิบชาต่อไปเท่านั้น “ชาดี”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ว่าชาจะดีหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของคนๆ นั้น ไม่เกี่ยวอะไรกับชาหรอก”
คุณชี่เงียบไปสักครู่ก็เอ่ยเสริมขึ้นมาว่า “เล่นกับผมสักตาสิ ขอผมดูหน่อยเถอะว่าเด็กอย่างคุณจะมีฝีมือในการเดินหมากหรือเปล่า”
คุณชี่ยิ้มกว้างพลางหยิบตัวหมากขึ้นมาเดินหมาก
ฉันกำลังเตรียมจะไปช่วยอวี่ฉี ฉันไม่มีเวลาที่จะมัวแต่มาเสียเวลาเดินหมากที่นี่อยู่กับคุณชี่หรอกนะ!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...