หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1782

ตอนที่แท็กซี่มาจอดขวางทางพวกเขานั้น พวกเขาเพิ่งจะเดินออกมาจากโรงแรม

เฉินผิงเงยหน้าขึ้นและจำได้ว่าเป็นชายร่างเตี้ยที่ส่งเขามาที่โรงแรมเมื่อก่อนหน้านี้

เขารู้สึกสับสนว่าชายร่างเตี้ยมาขวางเขาไว้ทำไม

“คุณผู้ชาย ตอนนี้คุณพอจะมีเวลาสักหน่อยไหมครับ? ผมชื่อเสี่ยวเก้อจื๋อ ขอผมเลี้ยงอาหารคุณสักมื้อได้ไหมครับ?” เสี่ยวเก้อจื๋อถาม

เฉินผิงปฏิเสธคำเชิญทันที “ไม่ต้องหรอกครับ ไม่มีอะไรหรอก ยิ่งไปกว่านั้น คุณก็ไม่ได้คิดค่าแท็กซี่กับผม งั้นพวกเราก็เรียกว่าเจ๊ากันไป คุณไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นะครับ”

แต่ดูเหมือนเสี่ยวเก๋อจื๋อจะรู้สึกงุนงงอยู่บ้าง

เมื่อเห็นเช่นนั้น เฉินผิงก็รู้แล้วว่าคงไม่ใช่การรับประทานอาหารง่ายๆ ด้วยกันสักมื้อหรอก

“คุณยังต้องการอะไรอีกหรือเปล่าครับ?” เฉินผิงถาม

เสี่ยวเก๋อจื๋อผงกศีรษะอย่างกระอักกระอ่วน “คุณผู้ชาย คุณถังหัวหน้าแก๊งของผม ส่งผมมาที่นี่เพื่อเชิญคุณ เขาอยากพบคุณครับ”

“หัวหน้าแก๊งของคุณงั้นรึ?” เฉินผิงรู้สึกประหลาดใจที่ได้รู้ว่าคนขับแท็กซี่มีหัวหน้าแก๊งด้วย

เสี่ยวเก๋อจื๋อสังเกตเห็นคว่มประหลาดใจของเขาจึงอธิบายว่า “พวกเราชาวต้าซย่าที่ดำเนินธุรกิจอยู่ที่นี่รวมทั้งคนขับแท็กซี่ได้ก่อตั้งกลุ่มภราดรภาพแห่งต้าซย่าเพื่อป้องกันการถูกขู่เข็ญ หลังจากผมกลับไปแล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่ท่าอากาศยาน เขาก็อยากพบคุณ ได้ไหมครับ?”

หลังจากเฉินผิงได้ยินคำอธิบายของชายคนนั้นก็เริ่มเข้าใจแล้ว พวกเขาล้วนแล้วแต่เป็นชาวต้าซย่า ดังนั้นเฉินผิงจึงพยักหน้าตอบตกลงเพื่อเข้าพบหัวหน้าแก๊ง

เขาเองก็อยากรู้ว่าพวกเขาพอจะรู้เรื่องซากปรักหักพังโบราณของเกาะหมีขาวหรือไม่

อย่างไรเสียพวกเขาก็อยู่ที่นี่มาหลายสิบปี

เสี่ยวเก๋อจื๋อรู้สึกดีใจเป็นล้นพ้นเพราะเฉินผิงตอบรับคำเชิญ เขาจึงเชิญเฉินผิงกับฟ่านเจียงขึ้นรถแล้วเริ่มขับยังจุดหมายปลายทางขิงพวกเขา

ไม่นานเฉินผิงก็ถูกพามาที่ลานกว้างที่มีบ้านสองสามหลังอยู่ในนั้น

“เฉินผิง?” ชายคนนั้นขมวดคิ้วราวกับเพิ่งจะนึกอะไรสักอย่างขึ้นมาได้จึงกล่าวว่า “ผมเคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเด็กหนุ่มมากพรสวรรค์คนหนึ่งที่เติบโตขึ้นในต้าซย่า เขาเองก็ชื่อว่าเฉินผิงเหมือนกัน เขาเป็นประมุขสำนักยุทธ์ขนาดใหญ่ที่สุดในจิงตูตั้งแต่อายุยังน้อย นั่นใช่คุณหรือเปล่า?”

เขาสังเกตเฉินผิงอย่างระแวดระวัง

เฉินผิงหารู้ไม่ว่าชื่อเสียงของเขาได้เลื่องลือไปถึงประเทศอื่นๆ แล้ว

แต่เขาไม่อยากให้มีคนล่วงรู้ตำแหน่งแห่งที่ของเขามากสักเท่าใดนัก ดังนั้นเจาจึงส่ายหน้าพลางกล่าวว่า “บางทีพวกเราอาจจะมีชื่อเหมือนกัน ผมไม่เก่งเท่าเขาหรอกครับ!”

“ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน สำหรับผมแล้ว คุณดูไม่เหมือนระดับขุนพลยุทธ์เลย” จากนั้นเขาก็พูดต่อไปอีกว่า “ขอบคุณที่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือตอนอยู่ท่าอากาศยานนะครับ ไม่งั้นลูกน้องของผมคงได้ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบไปแล้ว ตอนนี้คุณอยู่ที่นี่แล้ว ถ้าคุณอยากให้ช่วยอะไรก็บอกมาได้เลยนะครับ พวกเราต่างเป็นชาวต้าซย่าและกลุ่มภราดรภาพแห่งต้าซย่าก็ก่อตั้งขึ้นมาเพื่อป้องกันไม่ให้ชาวต้าซย่าถูกขู่เข็ญ”

“ขอบคุณครับ!” เฉินผิงขอบคุณเขาอย่างสุดซึ้ง “ขอผมทราบนามอันทรงเกียรติของคุณได้ไหม?”

“ผมชื่อว่าถังต้าลี่ครับ” ชายผู้นั้นตอบ