หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1782

ตอนที่แท็กซี่มาจอดขวางทางพวกเขานั้น พวกเขาเพิ่งจะเดินออกมาจากโรงแรม

เฉินผิงเงยหน้าขึ้นและจำได้ว่าเป็นชายร่างเตี้ยที่ส่งเขามาที่โรงแรมเมื่อก่อนหน้านี้

เขารู้สึกสับสนว่าชายร่างเตี้ยมาขวางเขาไว้ทำไม

“คุณผู้ชาย ตอนนี้คุณพอจะมีเวลาสักหน่อยไหมครับ? ผมชื่อเสี่ยวเก้อจื๋อ ขอผมเลี้ยงอาหารคุณสักมื้อได้ไหมครับ?” เสี่ยวเก้อจื๋อถาม

เฉินผิงปฏิเสธคำเชิญทันที “ไม่ต้องหรอกครับ ไม่มีอะไรหรอก ยิ่งไปกว่านั้น คุณก็ไม่ได้คิดค่าแท็กซี่กับผม งั้นพวกเราก็เรียกว่าเจ๊ากันไป คุณไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นะครับ”

แต่ดูเหมือนเสี่ยวเก๋อจื๋อจะรู้สึกงุนงงอยู่บ้าง

เมื่อเห็นเช่นนั้น เฉินผิงก็รู้แล้วว่าคงไม่ใช่การรับประทานอาหารง่ายๆ ด้วยกันสักมื้อหรอก

“คุณยังต้องการอะไรอีกหรือเปล่าครับ?” เฉินผิงถาม

เสี่ยวเก๋อจื๋อผงกศีรษะอย่างกระอักกระอ่วน “คุณผู้ชาย คุณถังหัวหน้าแก๊งของผม ส่งผมมาที่นี่เพื่อเชิญคุณ เขาอยากพบคุณครับ”

“หัวหน้าแก๊งของคุณงั้นรึ?” เฉินผิงรู้สึกประหลาดใจที่ได้รู้ว่าคนขับแท็กซี่มีหัวหน้าแก๊งด้วย

เสี่ยวเก๋อจื๋อสังเกตเห็นคว่มประหลาดใจของเขาจึงอธิบายว่า “พวกเราชาวต้าซย่าที่ดำเนินธุรกิจอยู่ที่นี่รวมทั้งคนขับแท็กซี่ได้ก่อตั้งกลุ่มภราดรภาพแห่งต้าซย่าเพื่อป้องกันการถูกขู่เข็ญ หลังจากผมกลับไปแล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่ท่าอากาศยาน เขาก็อยากพบคุณ ได้ไหมครับ?”

หลังจากเฉินผิงได้ยินคำอธิบายของชายคนนั้นก็เริ่มเข้าใจแล้ว พวกเขาล้วนแล้วแต่เป็นชาวต้าซย่า ดังนั้นเฉินผิงจึงพยักหน้าตอบตกลงเพื่อเข้าพบหัวหน้าแก๊ง

เขาเองก็อยากรู้ว่าพวกเขาพอจะรู้เรื่องซากปรักหักพังโบราณของเกาะหมีขาวหรือไม่

อย่างไรเสียพวกเขาก็อยู่ที่นี่มาหลายสิบปี

เสี่ยวเก๋อจื๋อรู้สึกดีใจเป็นล้นพ้นเพราะเฉินผิงตอบรับคำเชิญ เขาจึงเชิญเฉินผิงกับฟ่านเจียงขึ้นรถแล้วเริ่มขับยังจุดหมายปลายทางขิงพวกเขา

ไม่นานเฉินผิงก็ถูกพามาที่ลานกว้างที่มีบ้านสองสามหลังอยู่ในนั้น