หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1784

“ถังต้าลี่ ฉันรู้ว่าแกมีฝีมือในเชิงวรยุทธ์ แต่ถึงกระนั้นทักษะฝีมือของแกก็เปล่าประโยชน์” อีว่านกล่าวพลางชักปืนออกมา

แก๊งมอเตอร์ไซค์คนอื่นๆ เองก็ควักปืนของตนเองออกมาเช่นกัน

ปืนนับสิบกระบอกเล็งมาที่ถังต้าลี่และบรรดาสมาชิกของกลุ่มภราดรภาพแห่งต้าซย่า ทำให้พวกเขาชักจะหวาดกลัว

สีหน้าของถังต้าลี่เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม ถ้ามีปืนเพียงกระบอกเดียว เขาย่อมสามารถหลบหลีกได้อย่างง่ายดาย

แต่กลับมีปืนมากกว่าหนึ่งกระบอกเล็งมาที่พวกเขา ย่อมไม่มีทางที่เขาจะสามารถหลบหลีกพวกมันไปได้เลย

ขณะที่ถังต้าลี่และคนอื่นๆ ต่างหน้าตาซีดขาวด้วยความหวาดกลัว อีว่านกลับหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา “อย่าทำให้เรื่องมันยุ่งยากไปกว่านี้เลยน่า” เขากล่าวขึ้น “แกก็รู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่ประมือของพวกเรา มอบตัวคนที่ต้องรับผิดชอบมาแล้วชดใช้ให้พวกเราซะ แบบนั้นฉันก็จะไว้ชีวิตแก”

เมื่ออีว่านพูดจบก็เล็งปืนมาที่ศีรษะของถังต้าลี่

ถังต้าลี่พลันหน้าเปลี่ยนสีขึ้นมาทันที เขาให้สัญญากับฝ่ายหลังว่าหากมีอะไรให้ช่วยก็บอกมาได้เลย แต่ถ้าหากเขายอมมอบตัวเฉินผิงให้เสียเดี๋ยวนี้ ก็พิสูจน์ให้เห็นว่ากลุ่มภราดรภาพแห่งต้าซย่าเป็นพวกทรยศ พวกเขาล้วนเป็นชาวต้าซย่า ดังนั้นชื่อเสียงเกียรติภูมิของพวกเขาก็คงต้องมัวหมองไปด้วย

“อีว่าน ฉันไม่ยอมมอบเขาให้แกหรอก ถ้าแกกล้าก็ยิงพวกเราเลยสิ ฉันขอสัญญาว่าทันทีที่แกยิง ตัวแกก็จะเหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้าย!” ถังต้าลี่ประกาศกร้าวพลางขบกราม

อีว่านหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา “ในเมื่อแกอยากจะตายนัก งั้นก็มาจบสิ้นกันวันนี้เลยเถอะ”

จากนั้นเขาก็เตรียมที่จะเหนี่ยวไกปืน

แต่ถังต้าลี่ก็ว่องไวพอที่จะเตะปืนของอีว่านทันทีที่ฝ่ายหลังเหนี่ยวไก อาวุธหล่นลงบนพื้นพร้อมเสียงกระทบกัน

เมื่อเห็นเช่นนั้น อีว่านก็ตะโกนว่า “ยิง!”

ปัง! ปัง! ปัง!

ทันใดนั้นก็มีเสียงปืนดังขึ้นหลายสิบนัด

บรรดาสมาชิกของกลุ่มภราดรภาพแห่งต้าซย่าต่างพากันซบไหล่ด้วยความสิ้นหวัง แม้แต่ถังต้าลี่ก็เช่นเดียวกัน เพราะเขารู้ว่าพวกตนมาถึงวาระสุดท้ายแล้ว

เขาไม่คิดจะหลบซ่อนหรือต่อต้าน เพราะมีปืนอยู่มากเกินไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผลลัพธ์ก็งยังคงเป็นเช่นเดียว

ตอนที่ประกายแสงสีทองอุบัติขึ้นทางด้านหลังของพวกเขา บรรดาสมาชิกของกลุ่มภราดรภาพแห่งต้าซย่ากำลังรอคอยวาระสุดท้ายที่กำลังจะมาถึงอยู่เลย

แคร๊ง! แคร๊ง!