หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1785

“แกจะลงโทษฉันยังไงล่ะ?” เฉินผิงถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ทั้งๆ ที่ตกเป็นเป้ากระบอกปืนของอีว่าน เขากลับไม่แสดงความหวาดกลัวออกมาสักนิด

“แน่นอนว่าต้องตัดขาของแกข้างหนึ่งอยู่แล้ว” หลังจากกล่าวเช่นนั้น อีว่านก็เหนี่ยวไกปืนโดยไม่ลังเล

เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนใจคอโหดเหี้ยม

ปัง!

กระสุนปืนยิงออกไปแล้ว ทว่าเฉินผิงกลับยืนนิ่งอยู่กับที่ราวกับลูกกระสุนไม่ได้ยิงโดนขาของเขาเลย

อีว่านถึงกับผงะอึ้ง “บ้าบออะไรกันเนี่ย? ทั้งๆ ที่อยู่ใกล้มันขนาดนี้ แต่ฉันกลับยิงพลาดเป้างั้นเหรอเนี่ย?”

เขารู้สึกสงสัยในการเล็งเป้าของตนเองจึงยิงออกไปอีกนัด โดยเล็งที่ขาของเฉินผิง

ปัง!

ยิงออกไปอีกนัดแล้ว แต่เฉินผิงก็ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่

แก๊งมอเตอร์ไซค์หันไปมองอีว่านอย่างยากจะเชื่อสายตา

เขายิงพลาดเป้าสองครั้งรวดในระยะใกล้ๆ งั้นเหรอ?

“เวรเอ๊ย! ฉันไม่เชื่อหรอกว่าจะเป็นแบบนี้ไปได้”

ปัง! ปัง! ปัง!

อีว่านยิงออกไปอีกสองสามนัดติดกันจนกระทั่งกระสุนปืนหมดและถูกบังคับให้หยุดมือลง

เฉินผิงยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมสีหน้ายิ้มเยาะโดยไม่ได้รับอันตรายแต่อย่างใด เขาไม่มีวี่แววว่าจะได้รับผลกระทบแม้แต่น้อย

ทุกคนรวมไปถึงอีว่านและบรรดาสมาชิกของกลุ่มภราดรภาพแห่งต้าซย่าต่างจ้องมองเฉินผิงด้วยความรู้สึกสับสนอย่างถึงที่สุด พวกเขาไม่เข้าใจเอาเสียเลยว่าเฉินยังยังคงไม่ได้รับบาดเจ็บได้ยังไงกัน

ถังต้าลี่ตัวสั่นสะท้านอย่างรุนแรง ถ้าหากพวกเขาไม่ได้อยู่ต่อหน้าผู้คน เขาก็คงคุกเข่าลงต่อหน้าเฉินผิงไปแล้ว

“ปะ ปืนกระบอกนี้มันเป็นห่าอะไรวะเนี่ย?” อีว่านขว้างปืนลงกับพื้นแล้วกล่าวโทษมันที่ไม่สามารถทำร้ายเฉินผิงได้

เฉินผิงอธิบายด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งว่า “ปืนไม่ได้ผิดปกติหรอก เป็นฉันต่างหากล่ะ” เขาแบมือออกเผยให้เห็นลูกกระสุนหลายนัดที่ตกสู่พื้นเสียงดังลั่น

อีว่านเซถอยหลังพลางจ้องมองเฉินผิงอย่างยากจะเชื่อสายตา

เขาไม่เคยคิดฝันมาก่อนเลยว่าจะได้มาเห็นคนที่รับลูกกระสุนด้วยมือเปล่า ความคิดดูออกจะไร้สาระเกินกว่าจะเป็นความจริงไปได้

“ฉันไม่เชื่อหรอกว่าแกจะรับลูกกระสุนหลายสิบนัดได้ในรวดเดียว!” อีว่านขู่

“นายท่าน ได้โปรดรับการคำนับของผมด้วย ผมขอโทษที่ก่อนหน้านี้ได้ล่วงเกินคุณ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย”

ถังต้าลี่ตัวสั่นสะท้านอย่างรุนแรงพลางมีเหงื่อหยดลงมาตามใบหน้า

“คุณถัง คุณทำอะไรน่ะครับ? ก่อนหน้านี้คุณไม่ได้ล่วงเกินผมสักหน่อย” เฉินผิงตอบพลางค่อยๆ ยกฝ่ามือถ่ายคลื่นพลังเพื่อช่วยประคองถังต้าลี่ให้ลุกขึ้นมา

“นายท่าน ผม”

ก่อนที่ถังต้าลี่จะทันได้พูดให้จบ เฉินผิงโบกมือห้าม “คุณถัง คุณอาวุโสกว่าผม ดังนั้นได้โปรดอย่าเรียกผมแบบนั้นเลย ฟังดูน่าอึดอัดจริงๆ!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ถังต้าลี่จึงรีบเปลี่ยนคำพูด “คุณเฉิน คุณเป็นคนที่ก่อตั้งสำนักมังกรในยุทธภพแห่งจิงตูใช่ไหม?”

เฉินผิงหัวเราะพลางผงกศีรษะ เขาได้เปิดเผยพลังความสามารถออกมาแล้ว ดังนั้นจึงไม่จำเป็นที่จะต้องเก็บงำตัวตนไว้เป็นความลับอีกต่อไป

เมื่อเขาเห็นเฉินผิงยอมรับเรื่องนั้น ถังต้าลี่ก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ

“โอ้ คุณเฉิน คุณคือฮีโร่ของผม! ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเองจะโชคดีพอที่จะได้พบคุณ ผมเชื่อว่าคุณจะต้องค้นหาซากปรักหักพังโบราณเจอแน่ๆ...”

ถังต้าลี่เปลี่ยนความคิดที่จะเกลี้ยกล่อมให้เฉินผิงจากไป