หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1786

เฉินผิงเอาแต่หัวเราะ “ขนาดคนตั้งมากมายยังหาไม่เจอแล้วผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าจะหาเจอ? เกาะขนาดนี้คงต้องใช้เวลาเป็นปีหรือไม่ก็กว่าครึ่งค่อนปีกว่าจะค้นหาได้ทั่ว”

“คุณเฉิน พวกเราไม่ต้องค้นหาทั่วทั้งเกาะหมีขาวเพื่อหาตำแหน่งซากปรักหักพังโบราณหรอกครับ มีจุดหนึ่งที่น่าจะมีความเป็นไปได้มากกว่าบริเวณอื่นเพราะมีคนหายไปเกือบทุกปีแล้วก็หาตัวไม่พบอีกเลย นั่นก็เลยทำให้บางคนสงสัยว่าซากปรักหักพังโบราณอาจจะอยู่ตรงนั้นก็ได้ พวกเราเพียงค้นหาทางเข้าไปให้เจอก็เท่านั้นเอง” ถังต้าลี่บอกเขา

เฉินผิงดวงตาเป็นประกาย “ที่นั่นคือที่ไหนกันครับ?”

“เอาแผนที่มาให้คุณเฉิน”

หนึ่งในคนของถังต้าลี่กลับมาพร้อมแผนที่หลังจากได้รับคำสั่งไม่นาน จากนั้นถังต้าลี่วนรอบจุดๆ หนึ่ง “ตรงนี้แหละ บริเวณยอดเขาที่มีหิมะปกคลุม มีข่าวลือว่าซากปรักหักพังโบราณอยู่ตรงตีนเขาที่มีหิมะปกคลุม แต่ก็ไม่เคยมีใครเห็นพวกมันมาก่อน”

เฉินผิงมองไปยังตำแหน่งที่ตั้งดังกล่าวด้วยสายตาครุ่นคิดแล้วถามว่า “คุณเคยไปที่นั่นไหมครับ?”

“ผมเคยไปที่นั่นมาสองครั้งแล้ว” ถังต้าลี่ยืนยัน “แต่ผมก็ไม่เคยเห็นวี่แววของซากปรักหักพังโบราณเลย มันเป็นทุ่งหิมะที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตาเลยเชียวล่ะครับ”

“คุณถัง พรุ่งนี้คุณพาพวกเราไปดูที่นั่นได้ไหมครับ?”

เฉินผิงอยากให้ถังต้าลี่พาพวกเขาไป เพราะฝ่ายหลังคุ้นเคยกับเส้นทาง

“ไม่มีปัญหาครับ คุณเฉิน การได้รับใช้คุณนับว่าเป็นเกียรติของผมแล้ว” ถังต้าลี่ตอบอย่างกระตือรือร้น

หลังแยกกับกลุ่มภราดรภาพแห่งต้าซย่าแล้ว เฉินผิงกับฟ่านเจียงก็ไม่ได้กลับไปที่โรงแรมแต่กลับไปเดินซื้อของในตลาดแทน

เนื่องจากสภาพอากาศหนาวเย็นจึงทำให้แทบไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่ในตลาดเลย ต่อให้มีอัญมณีและกระบี่วิเศษวางขาย ทว่าก็มีการกำหนดขนาดเอาไว้ด้วย

ของลดราคาน่าจะมีสาเหตุมาจากผู้ฝึกยุทธ์เป็นจำนวนมากที่เข้ามาค้นหาซากปรักหักพังโบราณกันทุกปี อย่างไรเสียความต้องการก็ช่วยกระตุ้นตลาดได้

“ของพวกนั้นล้วนแล้วแต่เป็นขยะ ยิ่งไปกว่านั้น พวกเราก็ไม่เจอยอดฝีมือมากนักหรอก หรือว่าหลังจากหาตำแหน่งทางเข้าซากปรักหักพังโบราณไม่เจอ พวกเขาก็ออกไปเลยงั้นเหรอ?”

ฟ่านเจียงสังเกตเห็นของคุณภาพต่ำในตลาดและพวกเขาก็ไม่เจอยอดฝีมือเลย

หากว่ากันตามหลักการแล้ว ซากปรักหักพังโบราณน่าจะดึงดูดความสนใจของยอดฝีมือเป็นจำนวนมาก แต่พวกเขาก็แทบจะไม่พบใครเลย