หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1813

ทันทีที่ฝ่ามือทั้งสองเข้าปะทะกัน ก่อให้เกิดพลังรัศมีที่ระเบิดออกอย่างรุนแรงและน่าสะพรึงกลัว ส่งผลให้ทั่วทั้งโลกสั่นสะเทือน จนชายชุดดำที่อยู่ข้างหลังโอมาร์ลอยกระเด็นออกไป

พวกเขาอ่อนแอเกินไปที่จะทนต่อแรงปะทะของยอดฝีมือทั้งสอง

แม้แต่แอนดรูว์ยังกัดฟันเอาไว้แน่น เมื่อต้องทนต่อแรงต้านของพลังรัศมีที่น่าสะพรึงกลัวเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บ

โอมาร์ตกใจมากเมื่อเห็นการระเบิดครั้งนี้ ในฐานะของมนุษย์หมีซึ่งเป็นที่รู้จักในด้านของความแข็งแกร่งแล้ว เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเฉินผิงจะกล้าเผชิญหน้ากับเขาแบบตัวต่อตัวเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้น ความแข็งแกร่งของเฉินผิงดูเหมือนจะเหนือกว่าเขาเสียด้วยซ้ำ

ร่างกายของเขารู้สึกราวกับว่ามันเพิ่งตกลงไปในกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยว เขาไม่สามารถควบคุมการเคลื่อนไหวของเขาได้ เขาเดินโซซัดโซเซไปข้างหลังอย่างต่อเนื่อง ในที่สุดก็หยุดเมื่อหลังของเขาชนกำแพงภูเขา

โอมาร์มองดูเฉินผิงด้วยความรู้สึกหวาดกลัวและและภายในจิตใจของเขาเริ่มตื่นตระหนก

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงเพียงแค่มองมาที่เขาอย่างเย็นชาโดยไม่พูดอะไรก่อนที่จะหันไปหาแอนดรูว์แล้วพูดสั่งว่า “นำทางไปเดี๋ยวนี้”

แอนดรูว์พยักหน้ารับ เขาไม่กล้าใช้เล่ห์เหลี่ยมใดๆ ต่อหน้าเฉินผิง

ในทางกลับกัน โอมาร์นั้นเต็มไปด้วยอารมณ์และความรู้สึกที่ซับซ้อน ในขณะที่เขาจ้องมองไปยังแผ่นหลังของเฉินผิง

แม้จะยังหนุ่ม แต่เฉินผิงกลับมีความแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันซึ่งเป็นนักรบแห่งมนุษย์หมีถูกเขาซัดกลับมาด้วยหมัดเพียงหมัดเดียว

เขาไม่รู้ตัวเลยว่า จริงๆ แล้วเฉินผิงยังไม่ได้ใช้พละกำลังอย่างเต็มที่ด้วยซ้ำ

หากเฉินผิงใช้พลังของหมัดเซิ่งกวงของเขาอย่างเต็มกำลัง โอมาร์ก็คงกลายเป็นแค่ซากศพไปแล้ว ณ จุดนั้น

เนื่องจากพวกเขาไม่ไม่คู่ควร จึงไม่จำเป็นต้องต่อสู้

เฉินผิงเลือกที่จะไว้ชีวิตโอมาร์ เพราะเขาไม่ได้เป็นสมาชิกของสำนักเทพอัคคี เขาเป็นเพียงมนุษย์หมีเท่านั้น โดยพิจารณาจากขนบนร่างกายของเขา

หูหม่าซือและคนอื่นๆ รีบตามเฉินผิงและแอนดรูว์ไปที่ซากปรักหักพังโบราณ

"คุณเฉินครับ ผมมาจากเส้นทางนี้เลยรับรองได้ว่าผมไม่ได้จำผิด ผมไม่ได้โกหกพวกคุณทุกคนจริงๆ นะครับ” แอนดรูว์รีบอธิบายเพราะกลัวว่าเฉินผิงจะเข้าใจผิด

เป็นธรรมดาที่เฉินผิงจะสงสัยเกี่ยวกับเส้นทางที่คดเคี้ยว เนื่องจากสองข้างทางมีแต่เหวลึกที่มืดมิดและไร้ก้นบึ้ง

“ผมรู้ว่าคุณไม่ได้โกหกเรา” เฉินผิงพูดยืนยันกับแอนดรูว์ก่อนจะหันไปมองหูหม่าซือ "หูหม่าซือ คุณรู้สึกอะไรบางอย่างจากก้นเหวพวกนี้หรือเปล่า?”

“มันมีอะไรเหรอ?” หูหม่าซือถามพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ใช้พลังปราณสัมผัสของเขาที่ลงไปในเหวทันทีเพื่อทำการสำรวจ

น่าเสียดาย มันได้ถูกรัศมีพลังที่แสนอำมหิตตัดขาดก่อนที่จะลงไปถึงด้านล่างเสียด้วยซ้ำ

“ให้ตายสิ! มันมีอะไรน่ากลัวในเหวนี้อย่างนั้นเหรอ? พลังรัศมีนั้นน่ากลัวเหลือเกิน!” หูหม่าซืออุทานด้วยความตกใจหลังจากพลังปราณสัมผัสของเขาถูกตัดขาด

ขณะนั้น เฉินผิงหลับตาลงแล้วสัมผัสถึงสิ่งรอบข้างอย่างเงียบๆ ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็เริ่มเรืองแสง จู่ๆ กระบี่พิฆาตรมังกรก็ปรากฏออกมาจากในตัวเขาโดยที่เขายังไม่ทันได้เรียก