หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1813

ทันทีที่ฝ่ามือทั้งสองเข้าปะทะกัน ก่อให้เกิดพลังรัศมีที่ระเบิดออกอย่างรุนแรงและน่าสะพรึงกลัว ส่งผลให้ทั่วทั้งโลกสั่นสะเทือน จนชายชุดดำที่อยู่ข้างหลังโอมาร์ลอยกระเด็นออกไป

พวกเขาอ่อนแอเกินไปที่จะทนต่อแรงปะทะของยอดฝีมือทั้งสอง

แม้แต่แอนดรูว์ยังกัดฟันเอาไว้แน่น เมื่อต้องทนต่อแรงต้านของพลังรัศมีที่น่าสะพรึงกลัวเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บ

โอมาร์ตกใจมากเมื่อเห็นการระเบิดครั้งนี้ ในฐานะของมนุษย์หมีซึ่งเป็นที่รู้จักในด้านของความแข็งแกร่งแล้ว เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเฉินผิงจะกล้าเผชิญหน้ากับเขาแบบตัวต่อตัวเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้น ความแข็งแกร่งของเฉินผิงดูเหมือนจะเหนือกว่าเขาเสียด้วยซ้ำ

ร่างกายของเขารู้สึกราวกับว่ามันเพิ่งตกลงไปในกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยว เขาไม่สามารถควบคุมการเคลื่อนไหวของเขาได้ เขาเดินโซซัดโซเซไปข้างหลังอย่างต่อเนื่อง ในที่สุดก็หยุดเมื่อหลังของเขาชนกำแพงภูเขา

โอมาร์มองดูเฉินผิงด้วยความรู้สึกหวาดกลัวและและภายในจิตใจของเขาเริ่มตื่นตระหนก

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงเพียงแค่มองมาที่เขาอย่างเย็นชาโดยไม่พูดอะไรก่อนที่จะหันไปหาแอนดรูว์แล้วพูดสั่งว่า “นำทางไปเดี๋ยวนี้”

แอนดรูว์พยักหน้ารับ เขาไม่กล้าใช้เล่ห์เหลี่ยมใดๆ ต่อหน้าเฉินผิง

ในทางกลับกัน โอมาร์นั้นเต็มไปด้วยอารมณ์และความรู้สึกที่ซับซ้อน ในขณะที่เขาจ้องมองไปยังแผ่นหลังของเฉินผิง

แม้จะยังหนุ่ม แต่เฉินผิงกลับมีความแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันซึ่งเป็นนักรบแห่งมนุษย์หมีถูกเขาซัดกลับมาด้วยหมัดเพียงหมัดเดียว

เขาไม่รู้ตัวเลยว่า จริงๆ แล้วเฉินผิงยังไม่ได้ใช้พละกำลังอย่างเต็มที่ด้วยซ้ำ

หากเฉินผิงใช้พลังของหมัดเซิ่งกวงของเขาอย่างเต็มกำลัง โอมาร์ก็คงกลายเป็นแค่ซากศพไปแล้ว ณ จุดนั้น

เนื่องจากพวกเขาไม่ไม่คู่ควร จึงไม่จำเป็นต้องต่อสู้

เฉินผิงเลือกที่จะไว้ชีวิตโอมาร์ เพราะเขาไม่ได้เป็นสมาชิกของสำนักเทพอัคคี เขาเป็นเพียงมนุษย์หมีเท่านั้น โดยพิจารณาจากขนบนร่างกายของเขา

หูหม่าซือและคนอื่นๆ รีบตามเฉินผิงและแอนดรูว์ไปที่ซากปรักหักพังโบราณ