หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1818

เมื่อเฉินผิงลงมาจากแท่นบูชา หูหม่าซือก็ก้าวไปข้างหน้าและตบไหล่เฉินผิง “ไอ้หนู คุณนี่โชคดีอีกแล้ว”

เฉินผิงเพียงยิ้มบางๆ แล้วมองไปรอบๆ “ผมได้ยินเสียงคำรามของปีศาจเสือ แก่นอสูรของมันอยู่ที่ไหน?”

ทั้งฟ่านเจียงและเก๋อหยู่หานหันไปทางหูหม่าซือ

อย่างไรก็ตาม หูหม่าซือปิดกระเป๋าของเขาและพูดว่า “เฉินผิง ผมมาที่นี่กับคุณด้วยความยากลำบาก ให้ผมเก็บแก่นอสูรไว้สักอันก็ไม่ได้เหรอ? อย่าบอกนะว่าคุณจะเอาสิ่งนี่ไปด้วย”

“ไม่อยู่แล้ว ครั้งนี้ต้องขอบคุณคุณมากๆ แก่นอสูรอันเดียวจะเป็นไรไป? คุณสามารถเอาไปอีกเป็นสิบอันก็ย่อมได้ ไม่เป็นไรหรอก” เฉินผิงยิ้ม

“อย่างน้อยคุณก็ยังมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอยู่บ้างนะ” หูหม่าซือรู้สึกผ่อนคลายกับคำพูดของเฉินผิง

ขณะนั้น ฟ่านเจียงกระซิบว่า “คุณเฉินครับ คุณควรไปดูเจ้าหญิงแอนนาหน่อยนะครับ เธอไม่ได้กินหรือดื่มอะไรเลยในช่วงสองถึงสามวันที่ผ่านมา เธอดูหดหู่อย่างไม่น่าเชื่อ”

ในที่สุดเฉินผิงก็สังเกตเห็นแอนนานั่งหลบอยู่ในมุมหนึ่ง เธอผอมลงมากในเวลาเพียงไม่กี่วัน

เขารู้ว่าเธอต้องรู้สึกหดหู่ใจหลังจากต้องเจอกับเรื่องราวเช่นนั้น ดังนั้น เฉินผิงจึงเดินเข้าไปหาเธอ

“เจ้าหญิงแอนนา จิตใจของผู้คนไม่อาจหยั่งรู้ได้ ไม่จำเป็นต้องรู้สึกเศ้ราใจเพราะคนทรยศหรอกนะ” เฉินผิงพูดปลอบ

อย่างไรก็ตาม แอนนาส่ายศีรษะ “ฉันไม่ได้เศร้าเพราะการทรยศของแอนดรูว์หรอกนะ แต่การช่วยพ่อคงเป็นไปไม่ได้แล้วเพราะราชาสมุนไพรไม่ได้อยู่ที่นี่”

หลังจากที่แอนนาพบว่าราชาสมุนไพรเป็นเรื่องโกหก เธอรู้สึกกังวลอยู่เสมอเกี่ยวกับความปลอดภัยของพ่อของเธอ

เมื่อเฉินผิงเข้าใจสาเหตุของความโศกเศร้าของแอนนา เขาจึงพูดอย่างมั่นใจว่า “เจ้าหญิงแอนนา อย่ากังวลไปเลย เมื่อจัดการกับซากปรักหักพังโบราณเรียบร้อยแล้ว ผมจะกลับไปกับคุณ ผมมั่นใจว่าผมสามารถรักษาพ่อของคุณได้”

"จริงเหรอ?" นัยน์ตาของแอนนาเป็นประกาย เธอจ้องมองเฉินผิงอย่างตั้งใจ

"แน่นอน ผมไม่กล้าล้อเล่นกับเจ้าหญิงแห่งฉวงกั๋วหรอกนะ” เฉินผิงยิ้มจางๆ

แอนนารู้สึกได้รับกำลังใจเพิ่มขึ้นทันที เธอเริ่มยิ้มอีกครั้ง

“หลังจากที่เราผ่านถ้ำนี้ไป เราจะมาถึงสุสานแห่งดาบ อย่างไรก็ตามคุณต้องระวังเอาไว้ให้ดี มีพลังดาบที่แข็งแกร่งอยู่ภายในถ้ำ และอาคมแห่งดาบนั้นก็เป็นลางร้ายเช่นกัน คุณอาจตายในนั้นถ้าคุณไม่ระวัง ถ้าคุณรับมือไม่ไหวจริงๆ พวกเราก็กลับกันเถอะ อย่าเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่จะดีกว่า” หูหม่าซือพยายามพูดโน้มน้าวเฉินผิง

“ในเมื่อเราอยู่ที่นี่แล้ว ผมต้องขอลองสักครั้ง” เมื่อพูดจบ เฉินผิงก็เดินเข้าไปในถ้ำโดยไม่ลังเล

หากเกิดเหตุใดๆ ในถ้ำที่คับแคบเช่นนี้ ก็คงไม่มีพื้นที่ใดที่จะว่างเพียงพอที่จะให้เฉินผิงหลบได้

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงรู้สึกเชื่อมันในตัวของหูหม่าซือ ถ้าหูหม่าซือเคยเข้ามาในถ้ำนี้ก่อนหน้านี้ ก็หมายความว่าภายในถ้ำไม่มีอันตรายอีกต่อไป

หลังจากเดินเข้าไปในถ้ำนานกว่าสิบนาที ทิวทัศน์เบื้องหน้าของเฉินผิงก็ค่อยๆ สว่างขึ้น

ผืนป่าดึกดำบรรพ์กว้างใหญ่ไพศาลปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา ที่แห่งนี้มีอุณหภูมิที่สูงมาก ไม่เหมือนกับที่ราบหิมะสีขาวที่อยู่ด้านนอกถ้ำ

นอกจากนี้ สถานที่แห่งนี้ยังเต็มไปด้วยพลังวิญญาณจำนวนมากมาย ชั้นหมอกบางๆ เคลื่อนที่ไหลผ่านไปอย่างต่อเนื่องเหนือพื้นดินราวกับว่าสถานที่แห่งนี้เป็นอาณาจักรแห่งความอมตะ