หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1822

หลังจากที่ได้ทำการดูดซับพลังวิญญาณดาบเข้าไปแล้ว เฉินผิงเชื่อว่าความแข็งแกร่งของกระบี่พิฆาตมังกรจะต้องพัฒนาไปสู่ระดับที่สูงขึ้น

ขณะที่เฉินผิงสุดลมหายใจเข้าลึก แสงสีทองก็ฉายออกมาจากร่างกายของเขา ในขณะที่กระบี่พิฆาตมังกรในมือของเขาก็เริ่มเรืองแสงเช่นกัน เพียงแค่ชั่วพริบตาเท่านั้น ทั่วทั้งกระบี่ก็ถูกปกคลุมด้วยแสงสีเขียว

เฉินผิงมองหญิงสาวผู้นั้นอย่างเย้ยหยัน ขณะที่เธอกำลังเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

ดวงตาของเธอเย็นชาไม่มีความรู้สึกใด เธอยังคงจับดาบถามนภาเอาไว้ ก่อนที่เธอจะเหวี่ยงมันเข้าใส่เฉินผิงด้วยแรงอันมหาศาล

พลังดาบอันน่าสะพรึงกลัวพร้อมกับรัศมีแห่งการทำลายล้างพุ่งตรงมาที่กระบี่พิฆาตมังกรของเฉินผิง

หูหม่าซือที่ยืนอยู่ด้านข้างมองดูเหตุการณ์ที่เกดขึ้นด้วยความประหลาดใจ ความกังวลปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา ลมหายใจของเขาเริ่มติดขัด

เขาไม่คิดว่าวิญญาณจะสามารถปลดปล่อยพลังที่มีความรุนแรงเช่นนี้ได้ ถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่วิญญาณล่ะก็ ความแข็งแกร่งของเธอจะไม่น่าสะพรึงไปกว่านี้หรอกรึ?

ตู้ม!

ด้วยการเคลื่อนไหวที่ลดลง ดาบถามนภาปะทะกับกระบี่พิฆาตมังกรอย่างหนักหน่วง ทั่วทั้งสุสานสั่นสะเทือนจากการปะทะกันอย่างรุนแรงของดาบทั้งสอง

แม้จะไม่มีประกายไฟในขณะที่คมดาบทั้งสองปะทะกัน แต่ลำแสงของดาบทั้งสอง—อันหนึ่งสีเขียวและอีกอันสีขาว—กระทบกันและพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าราวกับงูยักษ์สองตัวกำลังต่อสู้กัน

หูหม่าซือเงยหน้าขึ้นมองด้วยความไม่เชื่อสายตาของตน เขาไม่เคยเห็นภาพเช่นนี้มาก่อน ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพลังของดาบจะสามารถต่อสู้กันเองได้!

อันที่จริง สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่พลังงานของดาบ หากแต่เป็นวิญญาณของดาบที่กำลังต่อสู้อยู่ในอากาศ ลำแสงสีเขียวส่องสว่างไปทั่วทั้งสุสานดาบราวกับเป็นตะเกียงขนาดใหญ่