ไม่นาน เฉินผิงก็ตระหนักว่ากระบี่พิฆาตมังกรในมือของเขาแข็งแกร่งขึ้นด้วยดาบทุกเล่มที่เขาทำลาย
บางทีนี่อาจคล้ายกับการฝึกฝนกระบี่พิฆาตมังกรของฉัน!
เมื่อความคิดนั้นแล่นเข้ามาในหัว เฉินผิงก็ควงกระบี่พิฆาตมังกรของเขาด้วยพละกำลังที่เพิ่มขึ้น
ในเวลาไม่นาน เศษชิ้นส่วนดาบจำนวนมากก็เกลื่อนพื้น เม็ดเหงื่อไหลบนหน้าผากของเฉินผิงอันเกิดจากความพยายามของเขา
เฉินผิงยังคงกัดฟันและพยายามต่อไป เขารู้ว่าการต่อสู้นี้เป็นดั่งบททดสอบสำหรับกระบี่พิฆาตมังกรพอๆ กับสำหรับเขา
หลังจากทำลายดาบเล่มสุดท้ายออกเป็นสองท่อน เขาก็ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง
ชายชรามองไปที่เฉินผิง เขาดูเหมือนจะยิ้มออกมา
เขากล่าวว่า “เจ้าได้ผ่านการทดสอบนี้แล้ว และข้าหวังว่าเจ้าจะประสบความสำเร็จไปจนถึงที่สุด เมื่อนั้นเจ้าจะได้บรรลุถึงความปรารถนาของพวกเราตลอดหลายศตวรรษที่ผ่านมา...”
เฉินผิงกำลังจะถามว่าเขาเป็นใคร แต่จู่ๆ ชายชราก็ขว้างดาบไปทางเฉินผิงก่อนที่ร่างของเขาจะหายวับไปในอากาศ
ดาบพุ่งเข้าหาเฉินผิงและหยุดห่างจากหน้าเขาเพียงไม่กี่นิ้ว
ดาบเปล่งแสงสลัวก่อนที่ทันจะถูกซึ่งถูกกระบี่พิฆาตมังกรดูดซับไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นดาบนั่นก็ตกลงสู่พื้นและสลายตัวกลายเป็นฝุ่นในที่สุด
ในขณะเดียวกัน สภาพแวดล้อมของเฉินผิงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เขายังคงอยู่ที่จุดเดิม อาคมแห่งดาบที่อยู่ข้างหน้าเขาก็หายไป
เฉินผิงมองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นใครอยู่รอบตัวเขา พลังดาบในอากาศดูเหมือนจะลดลงเช่นกัน
เขาพึมพำ “นั่นคือทั้งหมดที่ฉันต้องทำเพื่อจะได้เจอกับดาบมารอย่างงั้นรึ?”
แม้เขาจะคลางแคลงใจ แต่เฉินผิงก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ
มันคงจะง่ายเกินไปถ้าฉันค้นพบดาบมารได้เร็วเช่นนี้
เขาเดินไปกว่าสิบนาทีและในที่สุดก็พบกับพื้นที่ที่เต็มไปด้วยพลังดาบอีกครั้ง ซึ่งในครั้งนี้ มันมีพลังที่แข็งแกร่งกว่าที่เขาเคยประสบมาก่อนหน้านี้
มันแตกต่างไปจากกำแพงดาบก่อนหน้านี้ มีเพียงดาบสามเล่มที่ปักอยู่บนพื้นและเรียงกันเป็นรูปสามเหลี่ยม
เฉินผิงรู้ทันทีว่าดาบสามเล่มเป็นตัวแทนของอาคมแห่งดาบ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...