หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1827

เฉินผิงรอเป็นเวลานานแต่ก็ไม่มีหุ่นเชิดดาบปรากฏขึ้น เขาตัดสินใจที่จะดึงดาบออกจากหินทันที

แสงส่องเจิดจ้าเป็นเส้นริ้วต่อหน้าเขาขณะที่เขาเข้าใกล้ดาบ ชายชราอีกคนก็ปรากฏตัวขึ้นข้างหิน

จากนั้นชายชราเอื้อมมือไปดึงดาบออกจากหิน

คลื่นพลังดาบอันน่าสะพรึงกลัวลอยออกมาจากดาบและพุ่งเข้าหาเฉินผิง

มันเร็วมาก!

เฉินผิงแทบไม่ทันได้ตอบโต้ เขามีเวลาเพียงชั่วพริบตาก่อนที่ระเบิดของพลังดาบจะส่งให้เขาลอยกระเด็นกลับไป

บาดแผลและเลือดสดปรากฏบนร่างกายของเขา

กระบี่พิฆาตมังกรของเขาดูดซับพลังดาบจำนวนมหาศาลไว้ตลอดเวลา อย่างไรก็ตาม เฉินผิงกลับสังเกตเห็นว่าความรุนแรงของพลังดาบนั้นไม่ได้ลดลงเลย

“เพลงดาบมารสังหาร!”

จู่ๆ ชายชราก็ชักดาบของเขาโจมตีเข้าใส่เฉินผิงท่ามกลางเศษหินที่ปลิวว่อนและใบไม้ที่หมุนวน ฉากที่เกิดขึ้นราวกับเป็นวันโลกาวินาศก็ไม่ปาน

“นั่นคือดาบมารอย่างนั้นเหรอ?” เฉินผิงพึมพำด้วยความประหลาดใจ

เขาสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของชายชราที่ถืออาวุธในตำนาน

เสียงตะโกนดังขึ้นพร้อมกับการโจมตีของชายชรา ทันใดนั้นหมอกสีดำก็พวยพุ่งออกมาจากดาบและกลายร่างเป็นร่างมนุษย์

ผู้มาใหม่สวมเสื้อคลุมสีดำและเปล่งรัศมีพลังแห่งความตายออกมา

ในขณะเดียวกัน ชายชราก็กระอักเลือดออกมาเต็มปากและอ่อนแรงลงอย่างเห็นได้ชัดต่อหน้าต่อตาของเฉินผิง เขายืนพิงก้อนหินด้วยความเหนื่อยล้า

"คุณคือใคร?" เฉินผิงเอ่ยถามร่างนั้นที่สวมเสื้อคลุม

ร่างนั้นยกเสื้อคลุมขึ้นเผยให้เห็นผิวที่ผุกร่อนและเหี่ยวย่น

เฉินผิงต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าร่างที่สวมเสื้อคลุมเหมือนกับชายชราที่ถือดาบก่อนหน้านี้เป็นอยากมาก

วินาทีก่อนที่ร่างนั้นจะพุ่งเข้าหาเฉินผิง ร่างนั้นพึมพำว่า “ฉันคิดถึงรสชาติของเลือดมนุษย์เหลือเกิน...”

ตู้ม! ตู้ม!