หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1834

รอยยิ้มของแฮโรลด์แข็งค้างบนใบหน้าขณะที่เขาอุทานด้วยความไม่เชื่อ “เป็นไปไม่ได้! แกไม่มีทางทำลายสถานที่แห่งนั้นได้”

“ผมก็คงทำอะไรไม่ได้ถ้าคุณไม่เชื่อผม”

เฉินผิงยักไหล่

“ฉันไม่สนใจว่าแท่นบูชานั้นจะถูกทำลายหรือไม่ จะไม่มีใครสามารถหลบหนีไปจากที่นี่ได้ ถ้าแกต้องการตายโดยทรมานน้อยกว่านี้ก็จงฆ่าตัวตายซะ”

แฮโรลด์มีองครักษ์อยู่เคียงข้าง ดังนั้นเขาจึงไม่รู้สึกหวาดกลัว

“ฮ่า! คุณต้องเข้าใจอะไรบางอย่างผิดไปเกี่ยวกับความสามารถของคุณ! คุณกล้าดียังไงถึงสั่งให้พวกเราฆ่าตัวตาย?”

เฉินผิงตะคอกอย่างเย้ยหยันก่อนจะพูดต่อ “เลิกยืนอยู่เฉยๆ แล้วมาสู้กันดีกว่า!”

หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงเอะอะดังมาจากข้างนอก

ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้าหาเหล่าองครักษ์ด้วยสีหน้าดุร้าย

แม้ว่าความสามารถของพวกเขาจะแตกต่างกันอย่างมาก แต่การเอาชนะเหล่าองครักษ์นั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับพวกเธอ

ก่อนที่เวลาหนึ่งนาทีจะผ่านไป เหล่าทหารองครักษ์จำนวนหลายคนนอนอยู่บนพื้น ร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด

กู่หลิงเอ๋อร์และกลุ่มสาวๆ พุ่งเข้ามาในห้อง

แอนนายืนขึ้นและรีบต้อนรับกู่หลิงเอ๋อร์ด้วยรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าของเธอ เธอไม่ต้องหวาดกลัวอีกต่อไป

แฮโรลด์ตกใจอย่างมาก เขาไม่เข้าใจว่ากลุ่มสตรีที่ดูอ่อนแอถึงได้ทรงพลังเช่นนี้

องครักษ์จำนวนไม่กี่คนที่ยืนอยู่ข้างกายเขาดูจำนนต่อชะตากรรมของพวกเขา พวกเขารีบคุกเข่าลงกับพื้นด้วยเสียงกระหึ่มดังก้อง ขณะที่พวกเขาร้องขอการให้อภัยจากรอส

“ถ้าพวกแกจับแฮโรลด์ให้ฉัน ฉันจะยกโทษให้พวกแก” รอสประกาศ

เขารู้ดีว่าเหล่าองครักษ์นั้นได้ถูกแฮโรลด์หลอกลวงเพียงชั่วครู่

เมื่อเหล่าองครักษ์ได้ยินเช่นนั้น พวกเขาก็พุ่งไปข้างหน้าเพื่อจับแฮโรลด์ทันที พ่อมดเองก็ไม่รอดพ้นจากชะตากรรม เขาถูกจับกุมไว้เช่นกัน

เฉินผิงไม่ถามถึงอนาคตของแฮโรลด์ว่าจะเป็นอย่างไร

หลังจากอยู่ในบ้านดยุคได้สองวัน เฉินผิงตัดสินใจพากู่หลิงเอ๋อร์และคนอื่นๆ กลับ กระบี่พิฆาตมังกรมีพลังเทียบเท่ากับอาวุธศักดิ์สิทธิ์แล้วในตอนนี้ ดังนั้น เฉินผิงจึงตัดสินใจกลับไปที่จิงตูเพื่อค้นหาสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ เขาต้องการสืบให้แน่ใจว่าซูอวี่ฉีอยู่ในคุกใต้ดินของพวกเขานั้นเป็นเรื่องจริง

เขาคงเป็นคนโกหกหากบอกเขาไปไม่ชอบเธอ แอนนาเป็นคนน่ารักและรักอิสระมาก เธอเล่นหูเล่นตากับเขาบ่อยจนเขาแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้

อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถพูดได้ว่าเขาชอบเธอเพราะเขามีผู้หญิงหลายคนอยู่เคียงข้างเขาแล้ว บางครั้งเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาต้องการอะไร

รอสสังเกตว่าเฉินผิงเงียบไปจึงพูดว่า “เฉินผิง ลูกสาวของฉันชอบคุณ ฉันมองออก ถ้าคุณคบกับเธอ ฉันอนุญาตให้คุณอยู่ในฉวงกั๋วได้ คุณต้องรู้ว่าฉันจะส่งต่อตำแหน่งของฉันให้แอนนาในอนาคต บางทีเธออาจจะเป็นราชินีในอนาคตก็ได้ ในฐานะผู้ชายของเธอ คุณสามารถเพลิดเพลินกับเกียรติยศและความร่ำรวยที่ไร้ที่สิ้นสุดที่นี่ได้”

คำพูดของรอสสามารถโน้มน้าวผู้คนจำนวนมากได้เป็นอย่างดี

แต่อย่างไรก็ตาม น่าเสียดายที่เฉินผิงไม่สนใจเรื่องชื่อเสียงและความร่ำรวย

ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ชอบความคิดที่จะให้เขาอยู่เฉยๆ ในฉวงกั๋ว

“ขอบคุณมากครับ ดยุครอสส์ อย่างไรก็ตาม ผมไม่สามารถอยู่ในฉวงกั๋วได้ ผมต้องขออภัยท่านด้วย...” เฉินผิงปฏิเสธคำแนะนำของเขาอย่างสุภาพ

รอสถอนหายใจก่อนจะพูดว่า “ฉันคงไม่สามารถบังคับให้คุณชอบเธอได้ ดังนั้นฉันจะเคารพการตัดสินใจของคุณ”

แอนนาซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกลจากพวกเขานักกำลังร้องไห้อย่างขมขื่น