หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1837

ในขณะเดียวกัน ผู้คุมสองคนได้หยุดหลงซิงซูที่หน้าทางเข้าของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้

“นี่เป็นฐานสำคัญของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ ห้ามให้ใครเข้าไปโดยไม่ได้นัดหมาย” ยามคนหนึ่งตะโกนอย่างโมโห

หลงซิงซูมองไปที่ทหารยามคนนั้นและหัวเราะอย่างเย็นชา “สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ได้ถูกกำจัดไปแล้ว ทำไมคุณยังทำงานที่นี่ในฐานะลูกสมุนของพวกเขาอีกล่ะ? พวกเขาให้ผลประโยชน์กับคุณมากมายขนาดนั้นเชียวรึ? มาเป็นองครักษ์ของ สำนักมังกรดีกว่า ฉันจะให้รางวัลคุณเป็นสองเท่าเลย”

“แกกล้าพูดเรื่องโอหังเช่นนี้ได้ยังไง? คุณเชื่อไหมว่าเราสามารถจับกุมแกและนำแกไปขังไว้ในคุกใต้ดินได้?” ยามคนหนึ่งพูดด้วยความโกรธ

“คุณคิดว่าจะทำได้อย่างที่ว่ามาจริงๆ เหรอ? ผมสามารถเอาชนะพวกคุณทั้งหมดได้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ดูเหมือนว่าสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้กำลังล่มสลายแล้วจริงๆ พวกเขาไม่คิดแม้แต่จะหาคนที่มีความสามารถในการเฝ้ายามประตูหน้าของพวกเขา”

ดวงตาของหลงซิงซูเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

“แก ตงจงตายซะเถอะ!”

ยามคนหนึ่งไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป เขาโจมตีเข้าใส่หลงซิงซู

ยามไม่ใช่คนธรรมดา เขาเป็นถึงระดับปรมาจารย์ยุทธ์ และเขาก็มีคุณสมบัติมากที่จะเป็นผู้คุ้มกันได้อย่างง่ายดาย

ลมอันน่าสะพรึงกลัวปรากฏขึ้นในขณะที่เขาชกไปที่หลงซิงซู หากพลังโจมตีนั่นโดนเข้าที่ศีรษะของหลงซิงซู มันคงจะต้องระเบิดอย่างแน่นอน

สีหน้าของหลงซิงซูกลายเป็นจริงจังทันที เขาไม่ได้คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะพยายามฆ่าเขาหลังจากสนทนากันแค่เพียงไม่กี่ประโยค

เขาจึงเหวี่ยงหมัดเข้าใส่เช่นเดียวกัน

ตู้ม!

หมัดทั้งสองปะทะกันกลางอากาศ ยามลอยกระเด็นออกไปทันทีในขณะที่หลงซิงซูยังคงปักหลักอยู่กับพื้นเช่นเดิม

เมื่อเห็นเช่นนั้นยามอีกคนต้องตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวและไม่รู้จะทำอย่างไร

“หึ!” หลงซิงซูเย้ยและเดินผ่านประตูด้วยความเย่อหยิ่ง ยามอีกคนไม่กล้าหยุดเขา

เมื่อหลงซิงซูเดินไปหายามที่ล้มลงและเห็นว่าเขากำลังจะลุกขึ้น เขาก็เหยียบอีกฝ่ายลงไปทันที

เสียงแตกหักดังขึ้นโดยพลัน ก่อนที่ยามคนนั้นจะล้มลงกับพื้นอีกครั้ง

“ยังคิดจะท้าผมอีกมั้ย” หลงซิงซูเอ่ยถามยามคนนั้นอย่างเย็นชา

“ไม่ครับ... ผมไม่เอาแล้วครับ ผมผิดไปแล้ว..."

ยามคนนั้นเริ่มร้องขอชีวิตของเขา

“ถ้าผมไม่มาที่นี่เพื่อส่งคำเชิญประลองล่ะก็ คุณคงตายไปแล้ว”

หลงซิงซูตะคอกอีกครั้งก่อนที่จะเดินเข้าไปในอาคารสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้