เฉินผิงมองไปที่โจวเจี๋ยอย่างไม่สะทกสะท้านและถามขึ้นว่า “คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง? ผมเพิ่งตัดสินใจเรื่องนี้และยังไม่ได้ประกาศต่อสาธารณชนเลยนะ”
เฉินผิงไม่เชื่อว่าหลงซิงซูจะบอกเรื่องนี้กับโจวเจี๋ย ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเธอต้องได้ข่าวจากใครบางคนในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้
"คุณคิดว่าไงล่ะ?"
โจวเจี๋ยส่งยิ้มจางๆ
“คุณมีสายลับในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้สินะ ใช่มั้ย?” เฉินผิงถาม
นั่นเป็นวิธีเดียวที่โจวเจี๋ยรู้เรื่องเกี่ยวกับการท้าประลองได้อย่างรวดเร็ว ยิ่งไปกว่านั้น เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับซูอวี่ฉีก็ควรจะเป็นความลับของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ แต่สำนักมารกลับรู้เรื่องนี้ สิ่งนี้ได้พิสูจน์ถึงการมีอยู่ของสายลับภายในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้
อีกทั้งสายลับคนนั้นยังมีสถานะสูงอีกด้วย มิฉะนั้นคงไม่มีทางรู้ความลับพวกนี้ได้
โจวเจี๋ยส่งยิ้มให้เขาโดยไม่ยืนยันหรือปฏิเสธอะไร มีบางสิ่งที่เฉินผิงไม่ควรรู้ก่อนที่จะบรรลุข้อตกลง
“แล้วคุณมาที่นี่ทำไม?”
เฉินผิงคิดว่าโจวเจี๋ยต้องมีเรื่องสำคัญจะบอกเขาเพราะเธอใช้เส้นสายของเธอกับหูหม่าซือเพื่อมาขอพบเขา
“เจ้านายของเราชื่นชมคุณและต้องการเชิญคุณมาที่สำนักมารก็เพื่อแสดงความสามารถของเรา” โจวเจี๋ยกล่าว
“ในช่วงสองถึงสามวันนี้ผมยังไม่ว่างหรอกนะ”
เฉินผิงส่ายศีรษะ
“ฉันเข้าใจ ฉันไม่เร่งรัดคุณ ฉันจะรอหลังจากที่คุณจะทำลายสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ให้เรียบร้อย คุณจะเชื่อเราหลังจากที่ได้ค้นพบความลับในคุกใต้ดินของพวกเขา” โจวเจี๋ยกล่าว
“คุณมั่นใจได้ยังไงว่าผมจะสามารถเอาชนะสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ได้?”
เฉินผิงมองไปที่โจวเจี๋ยด้วยความงุนงง เขาไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดเธอจึงมั่นใจในตัวของเขามากถึงเพียงนี้
“แน่นอน มันเป็นชัยชนะที่รับประกันได้สำหรับคุณ อย่าลืมสัญญาที่บอกว่าจะมาเยี่ยมเยียนสำนักมารกับฉันหลังจากที่คุณเป็นฝ่ายชนะชนะ คุณจะได้รู้ความลับอีกมากมายที่คุณต้องการ”
พูดจบโจวเจี๋ยก็หันหลังเดินจากไป
หูหม่าซือรีบเดินตามหลังโจวเจี๋ยไปทันที สายตาของเขายังคงจับจ้องที่เรียวขาของเธอพร้อมลมหายใจถี่ขึ้นของเขา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...