ตู้ม!
หลังจากเสียงระเบิดดังขึ้น เฉินผิงเซถอยหลังไปสองสามก้าว แต่เหล่าต้ากลับไม่ขยับแม้แต่เพียงนิ้วเดียว
ผู้ชมต่างพากันอ้าปากค้างด้วยความตกใจ
หากเฉินผิงไม่สามารถเอาชนะสมาชิกเสื้อคลุมสีเงินรมดำได้แม้แต่คนเดียว การที่เขาจะสามารถโค่นล้มสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ก็คงเป็นเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้อย่างแน่นอน
หากสมาชิกเสื้อคลุมสีเงินรมดำทั้งเจ็ดคนร่วมมือกัน เฉินผิงคงต้องถูกจัดการจนแหลกเป็นผุยผง
เหล่าต้ามองไปที่เฉินผิงด้วยแววตาดูถูกเหยียดหยามและตะคอกออกมา “แกมีความกล้าที่จะท้าประลองกับสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ แต่สำนักมังกรนั้นไม่ได้แข็งแกร่งอย่างที่คุณคิด แค่ฉันคนเดียวก็สามารถกับแกได้ทุกเมื่อ ถ้าแกยอมจำนนและมากับฉัน ฉันจะปล่อยแกไปอย่างสมศักดิ์ศรี หากแกปฏิเสธที่จะยอมแพ้ล่ะก็ ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะจัดการแกจนแหลกเป็นผุยผงก่อนที่จะลากแกออกจากเวทีเหมือนหมาขี้แพ้ตัวหนึ่งเท่านั้น”
เขาไม่รั้งรอและเตือนเฉินผิง เพราะการแลกเปลี่ยนครั้งก่อนได้เพิ่มความมั่นใจให้กับเขา
เฉินผิงหัวเราะเบาๆ “คุณมั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอว่าจะเอาชนะผมได้?”
“นี่มันไม่เกี่ยวกับความมั่นใจหรอกนะ ฉันมีความสามารถที่จะทำได้อย่างที่พูด ถ้าพวกเราทั้งเจ็ดคนร่วมมือกันละก็ แกจะต้องถูกบดขยี้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอย่างแน่นอน” เหล่าต้าประกาศ ริมฝีปากของเขาโค้งเป็นรอยยิ้ม
สายตาของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยามและการเย้ยหยัน
“งั้นพวกคุณก็เจ้ามาพร้อมกันได้เลย ผมฉันกำลังท้าประลองกับสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ ดังนั้นพวกคุณควรร่วมมือกัน มันคงเสียเวลาที่ฉันจะฆ่าพวกคุณทีละคน” เฉินผิงพูดอย่างเย็นชา
สมาชิกเสื้อคลุมสีเงินรมดำเจ็ดคนตกตะลึงเมื่อได้ยินเช่นนั้น
พวกเขาไม่คาดคิดว่าเฉินผิงจะกล้าขอให้พวกเขาเข้าโจมตีพร้อมกัน
ช่างโอหังเสียนี่กระไร! เขาไม่ได้จริงจังกับเราด้วยซ้ำ!
“เฉินผิง เจ้าสารเลว! แกไม่รู้ที่ต่ำที่สูงซะแล้ว! ช่างโอหังเสียจริง!” เหล่าอู่ตะโกน
เหล่าต้ายังคงไม่สะทกสะท้าน เขากลับมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากขณะที่เขาพูด “เฉินผิง ฉันพูดให้ชัดเจนอย่างหนึ่ง ฉันสามารถมองแผนการของแกออก แกหวังว่าถ้าพวกเราทั้งหมดโจมตีแกพร้อมกัน แกก็จะสามารถใช้ข้อได้เปรียบด้านจำนวนกับเราและมองว่าเราเป็นฝ่ายรังแก ด้วยวิธีนี้ แม้ว่าแกจะแพ้ สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ก็จะถูกวิพากษ์วิจารณ์จากกลยุทธ์ที่ไร้เกียรติของเราเช่นกัน ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้มันเกิดขึ้นหรอกนะ ฉันมั่นใจว่าฉันคนเดียวก็สามารถเอาชนะคนอย่างแกได้อย่างง่ายดาย”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...