หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1845

"ฉันจะฆ่าแก!" เหล่าเอ้อคำราม ดาบของเขากลายเป็นเงามืดที่พุ่งเข้าหาเฉินผิง มันพยายามที่จะล้อมเขาเอาไว้

ทั่วทั้งเวทีประลองถูกปกคลุมด้วยเงาดาบของเขา

แม้จะต้องเผชิญกับการโจมตีอันน่าสะพรึงกลัว แต่เฉินผิงกลับมองดูอย่างเย้ยหยันและปล่อยเจตนาสังหารอันรุนแรงด้วยสายตาของเขา

ด้วยการเหวี่ยงกระบี่พิฆาตมังกรอันทรงพลัง เฉินผิงเปิดใช้วิชากระบี่เก้าเงาและสร้างร่างเงาของตน

สิ่งต่อมาที่เหล่าเอ้อได้เห็นก็คือ ร่างเงาทั้งหมดกำลังพุ่งเข้ามาหาเขาโดยประสานการเคลื่อนไหวกันอย่างสมบูรณ์แบบ

เขาตวัดดาบใส่เฉินผิงอย่างรวดเร็วเพื่อหวังโจมตีเขาด้วยเงาดาบ

เสียงระเบิดดังสนั่นเมื่อการโจมตีของเขาเข้าปะทะเฉินผิง แต่สิ่งที่โดนมีเพียงร่างเงาของเฉินผิงเท่านั้น ซึ่งมันก็หายไปเมื่อถูกโจมตี

ขณะที่เหล่าเอ้อเตรียมเข้าโจมตีอีกครั้ง เขาเห็นลำแสงหนึ่งพุ่งตรงมาที่เขา

เขาปล่อยเสียงกรีดร้องออกมาเสียดหู แขนของเขาที่กำลังกวัดแกว่งดาบลอยขึ้นไปในอากาศ

เฉินผิงตัดแขนของเหล่าเอ้อออกจากไหล่ของเขาอย่างหมดจด แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่ไม่พึงพอใจ

ผู้คนต่างได้เห็นภาพอันน่าสยดสยอง ขณะที่เฉินผิงและเงาร่างของเขายังคงเข้าโจมตีและฟาดฟันเข้าใส่เหล่าเอ้อ

ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าคนไหนคือเฉินผิงตัวจริง แต่ ณ จุดนั้นมันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว

สิ่งที่พวกเขาได้ยินคือ เสียงของเหล่าเอ้อที่กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ขณะที่เลือดไหลกระจายออกมาจากส่วนต่างๆ ของร่างกายเขา

ไม่นานเสียงกรีดร้องก็สงบลง และเงาของเฉินผิงก็ค่อยๆ กลับคืนสู่ร่างต้นของเขา

เลือดไหลหยดออกมาจากกระบี่พิฆาตมังกร ขณะที่เหล่าเอ้อนอนอย่างอ่อนแรงจมกองเลือดของเขา

แขนขาของเขาถูกตัดขาดเป็นชิ้นๆ และไม่มีทางใดที่จะหามันพบ เนื้อตัวของเขาเต็มไปด้วยเลือดและบาดแผลถูกเชือดเฉือนอย่างน่าสยดสยอง

แม้ว่าเขาจะบาดเจ็บสาหัส แต่เหล่าเอ้อยังคงมีชีวิตและหายใจอยู่ เนื่องจากอวัยวะสำคัญของเขายังคงไม่บุบสลาย