หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1851

กระบี่พิฆาตมังกรถูกทั้งสามจับอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เหล่าอู่เล็งดาบระดับปราชญ์ยุทธ์ของเขาไปที่เฉินผิง เขาฟันมันลงอย่างไร้ความปราณีและแสงสีเขียวของดาบก็พุ่งออกมา

เฉินผิง เห็นการเคลื่อนไหวของเหล่าอู่ เมื่อไม่มีอาวุธ เขาจึงทำได้เพียงใช้ร่างของมารโลหิตเป็นอาวุธ

ร่างของมารโลหิตเริ่มแกว่งไปมาในอากาศพร้อมกับเสียงคำรามของเฉินผิง

แกร๊ง!

สิ่งที่ตามมาหลังจากเสียงดังกังวาน คือพลังดาบที่ผลักร่างของมารโลหิตกลับไปยังที่ที่มันจากมา

ในเวลาเดียวกัน เหล่าชีซึ่งกำลังถือดาบทรงกลมพุ่งตัวเข้าหาเฉินผิง ขอบคมของดาบนั้นได้ตัดแหวกอากาศออกอย่างรุนแรง จนเกิดเสียงระเบิดดังขึ้นเป็นชุด

เฉินผิงกระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้าทันที ปล่อยให้ดาบทรงกลมเคลื่อนผ่านใต้เท้าของเขาไป จากนั้น เขาก็จับขาทั้งสองข้างของมารโลหิตก่อนจะเหวี่ยงมันเข้าใส่เหล่าชี

ฝูงชนมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังลั่น เฉินผิงใช้ร่างของมารโลหิตเป็นอาวุธอย่างงั้นหรือ?

พวกเขาไม่เคยเห็นใครต่อสู้ด้วยวิธีที่แหวกแนวเช่นนี้มาก่อน

มารโลหิตเป็นวีรบุรุษที่มีความทะเยอทะยานเมื่อหลายพันปีก่อน เขาคงรู้สึกโกรธมากหากรู้ว่าร่างของเขาถูกใช้เป็นอาวุธ

ในขณะเดียวกัน บนหอสังเกตการณ์ โจวเจี๋ยสังเกตเห็นว่าเฉินผิงเลือกที่จะใช้ร่างของมารโลหิตเป็นอาวุธ ความเสียใจและความสิ้นหวังปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ ในขณะที่ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของเธอ ช่างเป็นอะไรที่เสียของจริงๆ!

“ระวัง เหล่าชี!” เหล่าต้ากล่าวเตือน สนับมือสีทองเหลืองทั้งสองข้างของเขาเปล่งแสงพราว เขาเหวี่ยงหมัดตรงไปยังทิศทางของเฉินผิง รัศมีพลังอันน่าสะพรึงกลัวก็พุ่งเข้าหาอีกฝ่ายทันที

เฉินผิงไม่ยอมแพ้ เขาโบกร่างของอสูรโลหิตไปในอากาศราวกับว่ามันยังมีชีวิตอยู่

ลมกระโชกแรงพัดผ่านชั้นบรรยากาศ ภายใต้การควบคุมของเฉินผิง พื้นที่ทั้งหมดของเวทีประลองเริ่มสั่นสะเทือนและแกว่งไปมา

ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

เหล่าต้าเหวี่ยงรัศมีพลังหมัดอันน่าสะพรุ่งเข้าใส่เฉินผิงเป็นระลอกๆ แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะอีกฝ่ายใช้ร่างของมารโลหิตสกัดกั้นพวกมันไว้

แกร๊ง!

เฉินผิงชำเลืองมองไปยังดาบระดับปราชญ์ยุทธ์ ซึ่งยังคงลอยอยู่กลางอากาศ ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของเขา เขากระทืบเท้าลงกับพื้นก่อนจะพุ่งตัวทะยานบินไปที่ดาบระดับปราชญ์ยุทธ์และพยายามคว้ามันไว้

ดาบระดับปราชญ์ยุทธ์เป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ หากมันตกเป็นของฉันล่ะก็ หมายความว่าในที่สุดสำนักมังกรก็จะได้ครอบครองอาวุธอันศักดิ์สิทธิ์เป็นชิ้นแรก จะไม่มีใครกล้าดูถูกสำนักมังกรถึงแม้ว่าฉันจะจากไปแล้วก็ตาม

เหล่าอู่รู้ทันความคิดของเฉินผิง เขาจึงกระโดดขึ้นไปในอากาศด้วยความตื่นตระหนก เขาไม่กล้าที่จะเสียระดับปราชญ์ยุทธ์ไป เพราะเขาคงต้องถูกลงโทษอย่างหนักหากเรื่องนี้รู้ไปถึงหูของต้าเหนิงเข้า

ขณะที่เหล่าอู่กำลังจะเข้าใกล้ถึงดาบระดับปราชญ์ยุทธ์ เฉินผิงก็ใช้มารโลหิตเป็นดั่งลูกดอกแล้วขว้างมันไปยังทิศทางของเหล่าอู่

เหล่าอู่ไม่สามารถหลบการโจมตีของเฉินผิงได้ ร่างของมารโลหิตกระแทกเข้าใส่เขาอย่างแรง สำหรับเหล่าอู่แล้ว สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าก็คือใบหน้าของมารโลหิตกระแทกตรงเข้าที่ใบหน้าของเขา ริมฝีปากของเขาประกบเข้ากับมารโลหิต ชั่วขณะนั้นความรู้สึกขยะแขยงพุ่งเข้ามาสู่เขา

แรงปะทะอันมหาศาลทำให้ร่างของเหล่าอู่ตกลงสู่พื้นอย่างรวดเร็ว ส่งผลให้อวัยวะภายในของเขาบิดเบี้ยวและปั่นป่วน

เฉินผิงยื่นมือไปคว้าที่ด้ามของดาบระดับปราชญ์ยุทธ์ ทันใดนั้น เขารู้สึกได้ถึงรัศมีพลังของอาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่พุ่งเข้าสู่ร่างกายของเขา

ขณะที่เขาร่อนลงบนพื้นอย่างช้าๆ เขายื่นมือออกไปและจับร่างของมารโลหิตไว้