หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1853

อย่างไรเสียสิ่งที่เขาครอบครองก็ไม่ใช่อาวุธศักดิ์สิทธิ์ ย่อมไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่เขาจะสกัดพลังโจมตีอันน่าเหลือเชื่อเช่นนั้นได้

หลังจากอาวุธของเขาสลายกลายเป็นผุยผงไปแล้ว ร่างของเขาก็โดนฟันไปหลายครั้ง พลังโจมตีทำให้เขาลอยกระเด็นออกไปจนเกิดเป็นหุบเหลวลึกในสนามประลองยุทธ์

เมื่อเหล่าต้าเห็นเช่นนั้น เขาก็โมโหเสียจนหน้าตาบิดเบี้ยว

ในชั่วพริบตาเดียว เฉินผิงก็ได้ครอบครองกระบี่ระดับปราชญ์ยุทธ์และยังทำให้เหล่าอู่กับเหล่าชีได้รับบาดเจ็บอีกต่างหาก เห็นได้ชัดเลยว่าพวกเขาตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

“ตั้งวงแหวนอาคมซะ!” เหล่าต้าร้องตะโกนขึ้นมาทันที

ไม่นานเหล่าอู่ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสกับเหล่าชีก็ดวงตาเปล่งประกายด้วยความหวัง ทันใดนั้นพวกเขาก็นั่งตัวตรง

แม้แต่เหล่าซาน เหล่าซื่อและเหล่าลิ่วที่เล่นแง่กับกระบี่พิฆาตมังกร จู่ๆ ก็ออกจากการต่อสู้แล้วมายืนอยู่ข้างหลังเหล่าต้า

“เฉินผิง ฉันจะทำให้แกต้องตาย ฉันจะทำให้ทุกคนที่นี่ต้องตาย!” เหล่าต้าขู่ด้วยสีหน้าโหดเหี้ยม

ไม่ได้การแล้วพวกมันกำลังจะทำลายวิญญาณของตนเอง ทูตมารเอ่ยพึมพำ จากนั้นเขาก็บอกกับหนิงจื้อว่า เร็วเข้า รีบออกไปจากที่นี่ซะ!

ถึงแม้ว่าหนิงจื้อจะไม่รู้ว่าทูตมารหวาดกลัวอะไรอยู่ แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกนอกเสียจากเชื่อฟังฝ่ายหลังพลางรีบหนีไป

ขณะที่เขาจากไป หนิงจื้อก็เหลียวมองเบื้องหลังเป็นครั้งสุดท้าย “เฉินผิง ฉันหวังว่าวันนี้แกจะยังไม่ตายนะ ฉันหวังว่าแกจะอยู่รอดไปจนกว่าจะถึงวันที่ฉันจะได้ดวลกับแกอีกครั้ง”

ไม่มีใครสังเกตเห็นหนิงจื้อจากไป เพราะพวกเขาต่างกำลังชมดูการต่อสู้ด้วยความเพลิดเพลิน

ทันใดนั้นดวงตาของเหล่าต้าก็เปลี่ยนสีไป ตาขาวของเขาหายไปและลูกตากลับมืดดำอย่างน่าตกใจ

ขณะที่เขาเริ่มร่ายคาถา วิญญาณก็ค่อยๆ ออกจากร่างแล้วล่องลอยอยู่กลางอากาศ

บรรดาสมาชิกระดับเสื้อคลุมเงินรมดำแลกเปลี่ยนสายตากันแล้วเหวี่ยงมือเข้าหาหัวใจของตัวเอง

เหล่าต้าแทงสนับมือเข้ากับหัวใจตนเองแล้วกระอักเลือดออกมาทางปาก

ในชั่ววินาทีถัดมา คนอื่นๆ ก็ใช้อาวุธของตนเองแทงใส่หัวใจของตัวเองเช่นกัน

เลือดพลันสาดกระเซ็นไปทั่วพื้น

ฝูงชนรู้สึกตกตะลึงอย่างถึงที่สุด พวกเขาไม่เข้าใจว่าพวกเขากำลังทำอะไรอยู่ จู่ๆ ทำไมพวกเขาถึงได้ฆ่าตัวตายล่ะ?

ทันใดนั้นดวงตาดำมืดของพวกมันก็เปล่งประกายแล้วกลายเป็นสีแดงซึ่งยิ่งทำให้ดูน่าสะพรึงกลัวขึ้นไปอีก

“นี่มันวิชาเวทย์อะไรกัน? ทำไมต้องให้คนสังเวยชีวิตด้วยล่ะ?” คนจากข้างล่างถามด้วยความสับสน

“สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ฝึกวิชามารมานานแล้ว ฉันล่ะไม่แปลกใจเลยที่พวกมันจะรู้จักมนต์ดำเช่นนี้ด้วย”

“เอาล่ะ ถึงเวลาที่เฉินผิงจะต้องกำจัดสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้สักที ก่อนที่พวกมันจะสร้างความเสื่อมเสียให้แก่ยุทธภพ”

“ถ้าหากพวกมันเอาแต่อาศัยวิญญาณและการฝึกมนต์ดำอยู่ร่ำไป พวกมันก็จะไม่มีวันเข้าใจจุดประสงค์ที่แท้จริงของยุทธภพหรอก”

หลายคนท่ามกลางฝูงชนเริ่มจะกล่าวบริภาษสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้

แต่บรรดาสมาชิกระดับเสื้อคลุมเงินรมดำกลับไม่ได้ยินเรื่องที่ฝูงชนพูดคุยกันอีกต่อไป ของอย่างชื่อเสียงและเกียรติยศไม่มีความสำคัญกับพวกมันอีกต่อไปแล้ว ในยามนั้นพวกมันไม่นับเป็นตัวอะไรได้นอกเสียจากซากศพ

“แกเป็นคนแรกที่บีบคั้นให้พวกเรามาถึงขั้นนี้ได้” เหล่าต้ากล่าวขึ้น แต่เสียงของเขากลับเปลี่ยนเป็นเสียงของคนชราผู้หนึ่ง