หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1854

เฉินผิงรู้ว่าวิญญาณได้ยึดร่างของเหล่าต้าแล้ว

“หึ แกสมควรจะตายไปเสียตั้งนานแล้ว แต่แกกลับทำให้ยุทธภพต้องวุ่นวาย วันนี้ฉันจะกำจัดแกให้สิ้นซาก”

เมื่อพูดจบ เฉินผิงก็สับเปลี่ยนกระบี่ระดับปราชญ์ยุทธ์เป็นกระบี่พิฆาตมังกร

เขารู้สึกราวกับว่าตนเองสามารถใช้กระบี่มังกรทำอะไรก็ได้ที่ต้องการ

“ฉันยินดีแลกชีวิตของตัวเองเพื่อเปิดประตูแห่งนรก!” เหล่าต้าร้องตะโกนขึ้นมา

ชั่วอึดใจต่อมา บรรดาสมาชิกระดับเสื้อคลุมเงินรมดำต่างคุกเข่าลงพร้อมกัน จากนั้นแสงสว่างก็กระจายไปทั่วพื้นข้างใต้ด้วยความเร็วสูงจนกระทั่งพวกมันปกคลุมไปทั่วทั้งสนามประลองยุทธ์

ทีแรกเขาก็ไม่ได้คิดอะไรหรอก หลังจากนั้นไม่นานพื้นดินก็สั่นสะเทือนและหมอกดำก็ผุดขึ้นกลางอากาศจากทั่สทุกซอกทุกมุม จากนั้นก็มีคนตระหนักได้ถึงความผิดแกติบางอย่าง

ครืน!

หมอกดำม้วนพัดมาจากทั่วทุกสารทิศแล้วปกคลุมทั้งสนามประลองยุทธ์เอาไว้

ทั้งยังมีหมอกดำวนรอบฝ่าเท้าของฝูงชนพลางพันธนาการเท้าของพวกเขาไว้ราวกับโซ่ตรวน

ตอนนั้นเองที่บางคนเริ่มรู้สึกหวาดกลัว พวกเขาดิ้นรนกระเสือกกระสนและกรีดร้องสุดเสียงเพราะอยากจะหนีออกไปจากสถานที่แห่งนั้น

ใช้เวลาเพียงไม่นานพวกเขาก็รู้ว่าไม่มีทางเป็นอิสระจากหมอกดำ นอกเหนือไปจากนั้น พวกเขาก็รู้ว่าตนเองค่อยสูญเสียพลังลมปราณไปทีละน้อย

ถึงแม้ว่าจะเกิดขึ้นอย่างช้าๆ แต่พวกเขาก็ยังสัมผัสถึงมันได้

มีบางคนพยายามจะหยุดยั้งไม่ให้มันเกิดขึ้น แต่ก็เปล่าประโยชน์

ในขณะเดียวกัน รัศมีของบรรดานักรบระดับเสื้อคลุมเงินรมดำก็ยิ่งแรงกล้ามากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วพวกมันถูกล้อมด้วยหมอกดำ

เห็นได้ชัดเลยว่าคนพวกนั้นกำลังดูดพลังลมปราณของฝูงชน

เฉินผิงขมวดคิ้วเมื่อตระหนักถึงเรื่องนั้นขึ้นมาได้ เขาไม่คาดคิดว่าคนพวกนั้นจะปลดปล่อยมนต์ดำเช่นนั้นออกมา

เขากระโจนตัวขึ้นกลางอากาศแล้วเหวี่ยงกระบี่พิฆาตมังกร

เขาไม่อาจปล่อยให้คนพวกนั้นลงมือต่อไปได้ มิฉะนั้นทุกคนที่นั่นคงต้องตายแน่ๆ

ฟิ้ว!

ทันใดนั้นเขาก็ประจันหน้ากับบรรดาสมาชิกระดับเสื้อคลุมเงินรมดำทั้งหกคนเพียงลำพัง

ถึงแม้ว่ากระบี่พิฆาตมังกรจะทรงพลังและทำให้คู่ต่อสู้ได้รับบาดเจ็บได้สำเร็จทุกครั้งที่ลงมือ แต่ฝ่ายหลังกลับไม่หวาดกลัวเขาแม้แต่น้อย ต่อให้โดนกุดหัว พวกมันก็สามารถงอกขึ้นมาใหม่ได้อย่างสมบูรณ์แบบซึ่งทำให้เฉินผิงรู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง

เฉินผิงอดคิดไม่ได้เลยว่าหากไม่ใช่เพราะการปกป้องคุ้มครองของมารโลหิต เขาจะเป็นยังไงบ้างแล้ว

ถึงกระนั้นร่างของเขาก็เต็มไปด้วยบาดแผลแล้ว

“บัดซบเอ๊ย พวกมันอยู่ยงคงกระพันและถึงกับสามารถดูดพลังลมปราณได้ ขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปคงไม่ได้การแล้ว...”

เฉินผิงขมวดคิ้วพลางข่มกลั้นเอาไว้อย่างยากลำบาก

ถึงแม้ว่าเขาจะเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังก็เปล่าประโยชน์ เพราะแม้แต่กระบี่พิฆาตมังกรก็ยังไม่เป็นผล

ตู้ม!

ขณะที่เฉินผิงอดทนต่อการโจมตีอันทรงพลังอีกครั้ง ก็เกิดเสียงอึกทึกครึกโครมดังก้อง ตัวเขาลอยกระเด็นถอยกลับมาแล้วกระแทกพื้นเสียงดังตุ้บ

บอกไม่ได้เลยว่าเกิดขึ้นไปกี่ครั้งแล้ว