หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1857

“เฉินผิง อย่าพยายามอีกเลย หยุดสิ่งที่คุณกำลังทำซะเถอะ” ซูอวี่ฉีเกลี้ยกล่อมเฉินผิง

ขืนยังดันทุรังต่อไป เขาคงได้ถูกพลังสะท้อนกลับของวงแหวนอาคมบดขยี้จนถึงตายเป็นแน่

“ผมขอลองดูอีกสักครั้ง อีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น” เขาค่อยๆ แตะประตูห้องขังเบาๆ อีกครั้ง ทำให้วงแหวนอาคมเปล่งประกายสว่างเจิดจ้าขึ้นมา

คราวนี้เขาหลับตาลงและสัมผัสถึงกลไกของวงแหวนอาคมได้ด้วยหัวใจของตนเอง

เขามัวแต่จมจ่อมอยู่กับตนเองอยู่เงียบๆ นานกว่าสิบนาที เขาพลันลืมตาขึ้นแล้วปลดปล่อยพลังที่มีแสงสว่างพร่างพรายออกมาโอบล้อมกำปั้นข้างขวาของตัวเองเอาไว้

“หมัดเซิ่งกวง!”

เขาสูดหายใจลึกๆ แล้วเหวี่ยงกำปั้นออกไปสุดแรงเกิด

ตู้ม!

หลังจากเกิดเสียงดังปัง วงแหวนอาคมก็เริ่มสั่นสะเทือนหลังจากถูกหมัดเซิ่งกวงของเฉินผิงกระแทกใส่

เฉินผิงรู้สึกดีใจที่เห็นเช่นนั้น เขาไม่กล้าลังเลอีกต่อไปจึงเหวี่ยงกำปั้นออกไปอีกครั้ง

ปัง! ปัง! ปัง!

หลังจากเขาหวี่ยงกำปั้นกว่าสิบครั้งในรวดเดียว กำปั้นของเขาก็เต็มไปด้วยเลือด

ในที่สุด วงแหวนอาคมก็ไม่สามารถทนต่อแรงปะทะได้อีกต่อไปแล้วพังครืนลงมา

เฉินผิงรีบเปิดประตูห้องขังแล้ววิ่งเข้าไปกอดซูอวี่ฉี

ทั้งสองคนกอดกันแน่นราวกับว่าไม่มีใครมองดูอยู่

เขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากร่างกายของเธอได้อย่างชัดเจน ดังนั้นเขาจึงไม่เชื่อที่โจวเจี๋ยอ้างว่าซูอวี่ฉีในยามนี้เป็นเพียงแค่ภาพสะท้อนเท่านั้น ถ้าหากเธอเป็นเพียงแค่ภาพลวงตาก็คงไม่ให้ความรู้สึกเหมือนจริงได้ขนาดนั้นหรอก

เฉินผิงกับซูอวี่ฉีกอดกันอยู่นาน ตอนนี้ดวงตาของเขาแดงก่ำ เขารอคอยมานานเกินไปและเสียสละมากเหลือเกินเพื่อชั่วเวลานั้น

กู่หลิงเอ๋อร์เองก็น้ำตาปริ่มเช่นเดียวกัน เธอกอดซูอวี่ฉีแล้วพูดคุยกับเธอ ทุกคนดูเหมือนจะมีเรื่องให้คุยกันไม่รู้จักจบสิ้นขึ้นมาทันที

ครืน!

ทันใดนั้นเอง ทั่วทั้งคุกใต้ดินก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแงราวกับว่ามันกำลังจะพังถล่มลงมา

“คุกใต้ดินกำลังจะถล่มแล้ว รีบออกไปกันเถอะ!”