หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1859

ในที่สุด เฉินผิงก็ตัดสินใจว่าจะไม่อยู่ในจิงตูและออกเดินทางไปสำนักมารพร้อมกับโจวเจี๋ยทันที

อนิจจา หูหม่าซือเกรงว่าฝ่ายแรกจะชิงผู้หญิงของเขาไปจึงยืนกรานที่จะติดสอยห้อยตามไปด้วย เฉินผิงไม่มีทางเลือกจึงยอมตามคำขอร้องของเขา

มองอีกแง่หนึ่ง การที่มีหูหม่าซือตามไปด้วยก็ใช่ว่าจะเป็นความคิดที่เลวร้ายไปเสียทีเดียว อย่างไรเสียคนผู้นี้ก็รู้ทางหนีทีไล่และเมื่อจำเป็นก็สามารถให้ความช่วยเหลือได้อีกด้วย

ด้วยเหตุนั้นทั้งสามคนจึงกระโดดขึ้นเครื่องบินแล้วมุ่งหน้าไปที่เมืองหนานหูอันเป็นเมืองชายแดนเล็กๆ

ไม่ว่าจะเป็นเจตนาหรือพรหมลิขิต หูหม่าซือพบว่าตนเองกำลังนั่งอยู่ข้างๆ โจวเจี๋ยซึ่งทำให้เขาตื่นเต้นมากจนไม่สามารถควบคุมตนเองได้

ในทางกลับกัน โจวเจี๋ยก็เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองใจอยู่เงียบๆ

ต่อให้เธอจะรู้สึกหงุดหงิดสักแค่ไหน เธอก็ทำได้แค่มองทุกครั้งที่จับได้ว่าหูหม่าซือแอบมองเธอหรือไม่ก็พยายามจะทำอะไรแปลกๆ

เธอน่าจะเริ่มต่อสู้บนเครื่องไม่ได้หรอกมั้ง?

หูหม่าซือเป็นเพื่อนของเฉินผิง โจวเจี๋ยไม่คิดจะเอาเรื่องความร่วมมือของสำนักมารกับฝ่ายหลังมาเสี่ยงเพราะการล่วงเกินคนใดคนหนึ่งเข้า

ทั้งๆ ที่เกิดเรื่องน่าทึ่งรอบคัวเขา เฉินผิงก็เอาแต่หลับตาแล้วแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร

โชคดีที่การก่อกวนไม่หยุดหย่อนของหูหม่าซือสะดุดตาของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ เข้าพอดี

อันที่จริงแล้ว ชายคนนี้หมายตาโจวเจี๋ยมานับตั้งแต่ขึ้นเครื่องแล้ว แต่ยิ่งเขาเห็นเธอถูกตาเฒ่าโรคจิตอย่างหูหม่าซือตามก่อกวน ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกโมโหมากขึ้น

ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาหูหม่าซือ “เฮ้ ตาแก่มาเปลี่ยนที่นั่งกันเถอะ ...”

“ฉันไม่อยากเปลี่ยน” หูหม่าซือพูดเยาะเย้ยก่อนจะเอามือวางเอาไว้บนต้นขาของโจวเจี๋ยอย่างสบายอกสบายใจ

แววอิจฉาพลันวูบผ่านดวงตาของชายหนุ่ม

“ตาแก่ ฉันจะให้เงินแกหมื่นนุงเพื่อแลกที่นั่งกับฉัน” เขาพูดพลางโยนเงินสดลงบหน้าตัดของหูหม่าซือปึกหนึ่ง

คงไม่ต้องบอกว่าเจิ้งไคตกตะลึงขนาดไหน โอ้พระเจ้า ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าพวดเขาจะเป็นสามีภรรยากัน...

ขณะที่เจิ้งไคหันหลังกลับไป หูหม่าซือก็หยิบยัต์ออกมาจากกระเป๋าอย่างรวดเร็วแล้วติดมันลงแผ่นหลังของชายหนุ่ม

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากเสียจนเจิ่งไคไม่ทันได้สังเกต หลังจากเขานั่งลงด้วยความขุ่นเคืองแล้ว เขาก็จ้องมองมาที่หูหม่าซือแต่ฝาสยหลังกลับไม่สนใจเลยสักนิด

ไม่กี่วินาทีต่อมา เจิ้งไคก็เริ่มที่จะรู้สึกคันไปทั้งตัว ราวกับมีแมลงนับพันกำลังไต่อยู่บนตัวและรู้สึกหวาดกลัวอย่างถึงที่สุด

สีหน้าของเขาบิดเบี้ยวจนกลายเป็นบูดบึ้งและไม่ว่าเขาจะเกาสักแค่ไหน ก็ไม่หายคันสักที

“อ๊าก! คันจะตายอยู่แล้ว...”

ไปๆ มาๆ เจิ้งไคก็อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นแล้วเริ่มถอดเสื้อผ้า เพราะอยากเห็นว่ามีแมลงอยู่บนร่างของเขาหรือไม่

ด้วยพฤติการณ์วิตถารจนเข้าขั้นคลุ้มคลั่งเช่นนั้น ทำให้ไม่นานผู้โดยสารคนอื่นๆ เริ่มพูดกันให้แซ่ด