หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1862

เจิ้งไคลงจากรถปอร์เช่แล้วโบกมือให้เฉินผิงกับพรรคพวกของเขา

คนขับรถของพวกเขารู้สึกหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนรีบหนีไปแล้วทิ้งรถเอาไว้

เฉินผิงกับคนของเขาถูกรถยนต์มากกว่าสิบคันซึ่งมีชายกว่ายี่สิบคนลงมาจารถล้อมเอาไว้ พวกเขาทุกคนต่างแผ่รัศมีน่าสะพรึงกลัว

เฉินผิงแลพพรรคพวกของเขาไม่มีทางเลือกจึงได้แต่ลงมาจากแท็กซี่ของตนเอง

เมื่อเห็นหูหม่าซือ เจิ้งไคก็เอะอะโวยวายขึ้นมาว่า “ตาแก่สารเลว ฉันจะอัดแกให้คลานเข้ามาวิงวอนขอความเมตตาสำหรับสิ่งที่แกทำกับฉันเลย”

ตอนที่เฉินผิงเข้ามาขวาง หูหม่าซือที่ไม่สะทกสะท้านกับคำข่มขู่กำลังจะระเบิดอารมณ์อยู่แล้ว

“นายน้อยเจิ้ง พวกเราไม่ได้คิดจะล่วงเกินคุณเลย เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดความเข้าใจผิดใดๆ อีกต่อไป ผมหวังว่าคุณจะปล่อยเราไปนะครับ” เฉินผิงเอ่ยขึ้นด้วยความจริงใจ

หลังจากพินิจพิเคราะห์เฉินผิงตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้ว เจิ้งไคก็พูดด้วยความดูหมิ่นเหยียดหยามว่า “แกคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน? แกมีสิทธิ์พูดได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“ผมเฉินผิง คุณไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อนเหรอครับ?” เฉินผิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

นามของเฉินผิงเป็นที่รู้จักไปทั่วทั้งยุทธภพ ยิ่งไปกว่านั้น เจิ้งไคก็เคยขึ้นเครื่องเที่ยวบินเดียวกับพวกเขามาที่จิงตู ดังนั้นเขาย่อมต้องเคยได้ยินชื่อของฝ่ายแรกมาก่อน

“งั้นแกก็คือเฉินผิง คนเดียวกับที่ไม่สนใจที่จะแสดงความเคารพต่อสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้งั้นเหรอ?” เจิ้งไคร้องอุทานด้วยความตกตะลึง

“นั่นผมเองแหละครับ!” เฉินผิงผงกศีรษะ

เขาคิดว่าหลังจากเจิ้งไคได้ยินชื่อของตนแล้วจะอ่อนข้อให้

น่าเสียดายที่เจิ้งไคกลับยิ้มเยาะขึ้นมา “ฉันเคยได้ยินเรื่องของแกมานานแล้ว ยุวชนดาวรุ่งแห่งยุทธภพงั้นรึ แต่ฉันคิดว่าล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องโกหกทั้งเพ ทำไมพวกเราไม่สู้กันสักตั้งล่ะ? ถ้าแกเอาชนะฉันได้ ฉันก็จะปล่อยแกไป”

เจิ้งไคอยากจะต่อสู้กับเฉินผิงอย่างน่าประหลาด

เฉินผิงหัวเราะตอบ เพราะเขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

คนผู้นี้ช่างไร้เดียงสาอย่างน่าเหลือเชื่อที่คิดว่าเจ้ายุทธ์ระดับล่างอย่างมันจะเอาชนะฉันได้!

หูหม่าซือระเบิดเสียงหัวเราะลั่น “เจ้าหนู แกควรจะหัดฉลาดสักหน่อยนะว่ากำลังต่อสู้กับใครอยู่ เฉินผิงใช้แค่มือข้างเดียวที่ไพล่หลังอยู่ก็สามารถเอาชนะแกได้อย่างง่ายดายแล้ว”

เฉินผิงมองหูหม่าซือด้วยความรำคาญใจ ทำไมเขาถึงตัดสินใจแทนฉันเล่า?