หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1865

“ไป ไปกันได้แล้ว ผมยังไม่เคยไปที่อาณาจักรลับมาก่อนเลย”

หูหม่าซือไม่อาจระงับความสงสัยเอาไว้ได้อีกต่อไป

ไม่นานเขากับเฉินผิงก็เดินออกจากห้องแล้วไปที่มิติโกลาหลอย่างระแวดระวัง

ในขณะเดียวกัน เมื่อย่อนกลับไปในคฤหาสน์หรูภายในเมืองหนานหู เจิ้งไคกำลังกุมแก้มพลางขว้างปาข้าวของ

“ไอ้พวกไร้ประโยชน์! แกหาคนพวกนั้นไม่เจอได้ยังไงกัน? ลำบากขนาดไหนกว่าจะจับตัวพวกมันมาได้?” เขาแผดเสียงใส่ลิ่วล้อของตนเอง

เขาส่งคนไปคอยติดตามเฉินผิงและสบโอกาสเหมาะๆ ที่จะได้ล้างแค้น แต่ใครจะรู้ว่าฝ่ายหลังทั้งกลุ่มกลับดูเหมือนหายไปในอากาศ

ต่อให้ตระเวนไปทั่วทั้งเมืองหนานหู ก็ไม่มีใครหาพวกเขาเจอ

เมืองหนานหูไม่ถึงกับใหญ่ อันที่จริงแล้วทั้งเมืองเป็นของตระกูลเจิ้ง ดังนั้นการจะตามหาใครสักคนก็ไม่น่าจะยากเย็นเช่นนี้เลย

แต่พวกลิ่วล้อของเจิ้งไคกลับไม่มีใครรู้ว่าเฉินผิงหายไปไหน

ทว่าตอนนี้พวกมันกลับตัวสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัวพร้อมก้มหน้าลงต่ำ ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

ในขณะนั้นก็มีชายวัยกลางคนเดินเข้ามา หาใช่ใครอื่นนอกเสียจากเจิ้งอันกั๋ว ผู้เป็นพ่อของเจิ้งไคและนายกเทศมนตรีแห่งเมืองหนานหู

เขาโบกมือไล่พวกลิ่วล้อก่อนที่จะถามว่า “เกิดอะไรขึ้นน่ะ? แกขว้างปาทำลายข้าวของทำไมกัน?”

“พ่อ! ดูหน้าผมสิ!”

เจิ้งไคที่รู้สึกคับแค้นใจขยับมือออกจากแก้มเพื่อให้ชายชราเห็นใบหน้าบวมปูดของตนเอง

เจิ้งอันกั๋วเหลือบมองแก้มลูกชายของเขาแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย “เกิดอะไรขึ้นน่ะ? ใครมันลงไม้ลงมือกับแก?”

“แหงอยู่แล้ว” เจิ้งไตอบพลางเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “เป็นเฉินผิงที่ทำ! ผมจะฆ่ามัน!”

“เฉินผิง?” เจิ้งอันกั๋วครุ่นคิดอยู่สักครู่ก่อนจะมีแววตกตะลึงวูบผ่านใบหน้า “แกคงไม่ได้หมายถึงเฉินผิงที่ต่อสู้กับสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้หรอกใช่ไหม?”

เจิ้งไคผงกศีรษะ “มันนั่นแหละ”

แม้แต่ฉันก็ยังไม่เคยได้สัมผัสต้นขาพวกนั้นเลย แต่ไอ้เฒ่านั่นกลับได้แตะต้องไปแล้ว!