หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1866

“หึ! ผมเดาว่าพ่อก็แค่กลัวเฉินผิงเท่านั้นแหละ พอเฝ้าดูแลเมืองนี้มาหลายปีเข้าหน่อยก็เริ่มใจอ่อนเสียแล้ว ตาเฒ่าเอ๊ย!”

เจิ้งไคดูถูกดูแคลนพ่อของตัวเอง เพราะเชื่อว่าฝ่ายหลังเป็นคนขี้ขลาดตาขาวถึงได้รู้สึกพอใจกับการปกครองเมืองเล็กๆ ที่พวกเขาอาศัยอยู่

“พูดอีกครั้งซิ ไอ้เด็กเวร!”

เจิ้งอันกั๋วยกมือขึ้นจะตีลูกชายของตัวเอง ทำให้เขาเผ่นหนีไปด้วยความหวาดกลัว

“เฉินผิง ฉันไม่มีทางยกโทษให้แกแน่!” ฝ่ายหลังสาบานกับตนเอง

เจิ้งอันกั๋วรู้สึกโมโหลูกชายของตัวเองพลางหอบหายใจเสียจนสีหน้าเปลี่ยนเป็นซีดขาว

ทั้งๆ ที่เป็นนายกเทศมนตรีแห่งเมืองหนานหู แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เคยจัดการกับลูกชายของตนเองได้เลย

ย้อนกลับเข้าไปภายในอาณาจักรลับของสำนักมาร เฉินผิงกับหูหม่าซือได้ลอบเข้ามาที่เขตแดนและตอนนี้ก็อยู่ตรงหน้ามิติโกลาหลแล้ว

ไม่มีใครเข้ามาขวางพวกเขาไว้ตลอดทางที่ผ่านมา และไม่มีใครคอยคุ้มกันเลยสักคน

อย่างไรเสียอาณาจักรลับแห่งนี้ก็เป็นของสำนักมาร ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องห่วงเรื่องความปลอดภัยเลย

ทันทีที่พวกเขามาถึงมิติโกลาหล เจตจำนงสังหารก็ทำให้พวกเขายากที่จะก้าวต่อไปได้

ไม่ว่าพวกเขาจะพยายามสักแค่ไหนก็มองไม่เห็นอะไรตรงหน้าเลย ราวกับว่าพวกเขาติดอยู่ในพายุทราย

ทั้งสองคนพยายามที่จะต้านทานเจตจำนงสังหารแล้วรีบเดินหน้า แต่กลับถูกพลังที่มองไม่เห็นฉุดรั้งเอาไว้ แทบไม่มีทางเลยที่จะเดินหน้าต่อไปได้

“หรือนี่จะเป็นจุดสิ้นสุดของเขตแดนจริงๆ?”

เฉินผิงยื่นแขนออกไป แต่ก็ถูกพลังที่มองไม่เห็นผลักกลับมา

“มิติโกลาหลเป็นเพียงสุญญกาศอันว่างเปล่า ทำไมพวกเราถึงข้ามผ่านไปไม่ได้เล่า?” หูหม่าซือเอ่ยถามด้วยความสับสน ทั้งๆ ที่ยังคงพยายามเพ่งมองไปข้างหน้า

“ผมจะลองใช้ปราณสัมผัสของตัวเองดูก็แล้วกัน” เฉินผิงเสนอขึ้นมาก่อนที่จะปลดปล่อยพลังออกมาทันที

ทั้งสองคนได้แต่จ้องมองไปที่มิติโกลาหลด้วยความฉงน พวกเรารู้ว่ามีบางอย่างอยู่ข้างหน้าอยู่ชัดๆ แต่พวกเรากลับเข้าไปไม่ได้

ถ้าหากเขาสามารถแยกวิญญาณออกจากร่างของตนเองได้ เช่นนั้นเขาก็สามารถตัดผ่านเจตจำนงสังหารได้อย่างง่ายดายแล้วมองเห็นภายในมิติโกลาหลได้

“เฉินผิง หนึ่งในคาถาเวทย์ของพวกเราสามารถขับไล่วิญญาณของคนผู้หนึ่งออกจากร่างได้ แต่คาถาใช้ได้เพียงชั่วเวลาสั้นๆ เท่านั้น คุณจะลองตรวจสอบดูเจ้าสิ่งนี้ก่อนไหมล่ะ?” หูหม่าซือเสนอแนะ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็เริ่มรู้สึกปีติสุขเพราะคาถานับไม่ถ้วนจากสำนักผนึกสวรรค์ต่างพากันผุดขึ้นมาในหัว

ใช้เวลาไม่นานเขาก็พบคาถาแยกวิญญาณ แต่ยันต์กลับวาดยากเป็นพิเศษและช่วงเวลาที่วิญญาณแยกออกจากร่างก็ขึ้นอยู่กับพลังของผู้ใช้เวทย์เป็นพิเศษด้วย

“หูหม่าซือ ขอแผ่นยันต์หน่อยสิ ผมจะลองดู”

เฉินผิงตัดสินใจขอแผ่นยันต์สักสองสามแผ่น

หลังจากได้รับพวกมันมาจากหูหม่าซือแล้ว เขาก็ชูขึ้นกลางอากาศพลางกัดนิ้วมือแล้วเริ่มวาดเลือดลงบนกระดาษ

ไม่นานนักแสงสีอ่อนจางก็ปรากฏขึ้นมาจากปลายนิ้วของชายหนุ่ม ขณะที่เส้นต่างๆ เริ่มก่อตัวบนแผ่นยันต์