หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1866

“หึ! ผมเดาว่าพ่อก็แค่กลัวเฉินผิงเท่านั้นแหละ พอเฝ้าดูแลเมืองนี้มาหลายปีเข้าหน่อยก็เริ่มใจอ่อนเสียแล้ว ตาเฒ่าเอ๊ย!”

เจิ้งไคดูถูกดูแคลนพ่อของตัวเอง เพราะเชื่อว่าฝ่ายหลังเป็นคนขี้ขลาดตาขาวถึงได้รู้สึกพอใจกับการปกครองเมืองเล็กๆ ที่พวกเขาอาศัยอยู่

“พูดอีกครั้งซิ ไอ้เด็กเวร!”

เจิ้งอันกั๋วยกมือขึ้นจะตีลูกชายของตัวเอง ทำให้เขาเผ่นหนีไปด้วยความหวาดกลัว

“เฉินผิง ฉันไม่มีทางยกโทษให้แกแน่!” ฝ่ายหลังสาบานกับตนเอง

เจิ้งอันกั๋วรู้สึกโมโหลูกชายของตัวเองพลางหอบหายใจเสียจนสีหน้าเปลี่ยนเป็นซีดขาว

ทั้งๆ ที่เป็นนายกเทศมนตรีแห่งเมืองหนานหู แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เคยจัดการกับลูกชายของตนเองได้เลย

ย้อนกลับเข้าไปภายในอาณาจักรลับของสำนักมาร เฉินผิงกับหูหม่าซือได้ลอบเข้ามาที่เขตแดนและตอนนี้ก็อยู่ตรงหน้ามิติโกลาหลแล้ว

ไม่มีใครเข้ามาขวางพวกเขาไว้ตลอดทางที่ผ่านมา และไม่มีใครคอยคุ้มกันเลยสักคน

อย่างไรเสียอาณาจักรลับแห่งนี้ก็เป็นของสำนักมาร ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องห่วงเรื่องความปลอดภัยเลย

ทันทีที่พวกเขามาถึงมิติโกลาหล เจตจำนงสังหารก็ทำให้พวกเขายากที่จะก้าวต่อไปได้

ไม่ว่าพวกเขาจะพยายามสักแค่ไหนก็มองไม่เห็นอะไรตรงหน้าเลย ราวกับว่าพวกเขาติดอยู่ในพายุทราย

ทั้งสองคนพยายามที่จะต้านทานเจตจำนงสังหารแล้วรีบเดินหน้า แต่กลับถูกพลังที่มองไม่เห็นฉุดรั้งเอาไว้ แทบไม่มีทางเลยที่จะเดินหน้าต่อไปได้

“หรือนี่จะเป็นจุดสิ้นสุดของเขตแดนจริงๆ?”

เฉินผิงยื่นแขนออกไป แต่ก็ถูกพลังที่มองไม่เห็นผลักกลับมา

“มิติโกลาหลเป็นเพียงสุญญกาศอันว่างเปล่า ทำไมพวกเราถึงข้ามผ่านไปไม่ได้เล่า?” หูหม่าซือเอ่ยถามด้วยความสับสน ทั้งๆ ที่ยังคงพยายามเพ่งมองไปข้างหน้า

“ผมจะลองใช้ปราณสัมผัสของตัวเองดูก็แล้วกัน” เฉินผิงเสนอขึ้นมาก่อนที่จะปลดปล่อยพลังออกมาทันที

ทั้งสองคนได้แต่จ้องมองไปที่มิติโกลาหลด้วยความฉงน พวกเรารู้ว่ามีบางอย่างอยู่ข้างหน้าอยู่ชัดๆ แต่พวกเรากลับเข้าไปไม่ได้