หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1867

เฉินผิงกลั้นหายใจและเพ่งสมาธิจิตอย่างหนักเพราะเกรงว่าเขาอาจจะทำผิดพลาดแม้แต่น้อยนิด ถึงกระนั้นเขาด็ต้องใช้ความพยายามอีกสักหน่อยกว่าจะวาดยันต์ได้สำเร็จ

ทันใดนั้นเฉินผิงก็เหงื่อชุ่มโชกและหายใจไม่ออก

“หูหม่าซือ ตอนที่วิญญาณของผมออกจการ่าง คุณจะต้องคุ้มครองร่างของผมให้ดีล่ะ อย่าปล่อยให้ใครมาขโมยร่างของผมไปได้” เฉินผิงเตือนหูหม่าซือ

“ไม่ต้องห่วง ผมจะดูแลร่างของคุณให้เอง ยิ่งไปกว่านั้นก็ไม่มีใครเข้ามาขโมยในอาณาจักรลับแห่งนี้ได้หรอก” หูหม่าซือให้สัญญา

เฉินผิงผงกศีรษะ จากนั้นเขาก็แปะยันต์เอาไว้กับตัว ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาก็แปลงประกายแสงสีแดงแล้ววิญญาณของเขาก็แยกออกจากร่าง

เมื่อเห็นร่างของตนเองกับหูหม่าซือ เฉินผิงก็รู้สึกตื่นเต้นมากเพราะเขาไม่เคยเห็นตัวเองจากมุมมองนั้นมาก่อนเลย

“เฉินผิง คุณมีเวลาสิบนาที จำให้ขึ้นใจว่าถ้าหากคุณไม่กลับมาภายในสิบนาที ต่อให้เป็นผมก็ช่วยอะไรคุณไม่ได้หรอกนะ” หูหม่าซือกล่าวพลางจ้องมองวิญญาณของเฉินผิง

เฉินผิงผงกศีรษะก่อนจะก้าวเดินไปยังมิติโกลาหล

ตอนที่เขาเดินผ่านพลังงานปริมาณมหาศาลโดยไม่เผชิญกับแรงต่อต้านใดๆ เขาก็แสยะยิ้มขึ้นมา

แต่ขณะที่เขาก้าวต่อไปนั้น เจตจำนงสังหารหลายสายก็เริ่มจู่โจมใส่เขา

ถึงแม้ว่าตอนนั้นเฉินผิงจะเป็นเพียงแค่ร่างวิญญาณ แต่เจตจำนงสังหารก็ยังสามารถทำร้ายเขาได้

เขาที่รู้สึกอับจนหนทางจึงได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันและเดินลึกเข้าไปในมิติโกลาหลพลางอดทนต่อเจตจำนงสังหารอันรุนแรงหลายระลอก

หลังจากเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่อาจทราบได้ เขาก็สัมผัสได้ว่าพลังที่กดดันลงบนตัวเขาค่อยๆ สลายไปแล้วภาพตรงหน้าก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ราวกับว่าเขาได้มาถึงโลกอีกใบหนึ่ง

สมุนไพรล้ำค่าหายากนับไม่ถ้วนเติบโตขึ้นในห้วงมิติขาวโพลน ยิ่งไปกว่านั้น พลังวิญญาณในสถานที่แห่งนั้นก็จะหนาแน่นกว่าภายนอกมากกว่าร้อยเท่าหรือบางครั้งก็เป็นพันเท่า

เฉินผิงจ้องมองสมุนไพรหายากพวกนั้นแล้วให้รู้สึกตื่นตะลึง มีแสงวูบผ่านดวงตาของเขาไป

ในขณะที่เฉินผิงจ้องมองสวนสมุนไพรตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า จู่ๆ เขาก็รู้สึกตัวสั่นสะท้านขึ้นมา เขารีบเหลือบมองเวลาแล้วตระหนักได้ว่าจวนจะหมดเวลาลงแล้ว

หูหม่าซือกำลังตบร่างชั้นนอกของเฉินผิง เพื่อเตือนให้วิญญาณของเขารีบกลับมา

เขาเหลือบมองสมุนไพรพวกนั้นเป็นครั้งสุดท้ายอย่างไม่ใครเต็มใจนัก ก่อนจะชักฝีเท้ากลับไป

ระหว่างที่ออกไป เขาก็ต้องอดทนต่อเจตจำนงสังหารอันน่าพรั่นพรึงอีกครั้ง

หลังจากวิญญาณของเฉินผิงกลับคืนสู่ร่างของเขาในชั่ววินาทีสุดท้าย หูหม่าซือก็ถอนหายใจยาวเหยียดด้วยความโล่งอก

“ทั้งๆ ที่คุณรู้ว่ามีเวลาจำกัด คุณยังมัวแต่เอ้อระเหยอยู่ได้ยังไง? ในนั้นมีอะไรอยู่งั้นรึ? หรือว่าเป็นแค่มิติโกลาหลเปล่าๆ อีกแห่งเท่านั้น?” หูหม่าซือถามด้วยความสงสัย

เฉินผิงหอบหายใจแรง ขณะที่กล้ามเนื้อทุกมัดในร่างกายเจ็บปวดแสนสาหัส