หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1868

นั่นคือผลสะท้อนกลับของการแยกวิญญาณของคนผู้หนึ่งออกจากร่าง ในเมื่อเฉินผิงยังไม่บรรลุถึงระดับผู้ถอดจิต การเผชิญกับความทุกข์ทรมานจากผลข้างเคียงจึงเป็นสิ่งที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เนื่องจากเขาฝืนใช้พลังเวทย์ขับไล่วิญญาณของตนเองออกจากร่าง

แต่ถึงกระนั้นเขาก็รู้สึกเป็นประสบการณ์ที่คุ้มค่าแล้ว เขานึกไม่ถึงเลยว่าจะมีสถานที่อันน่าพิศวงเช่นนั้นอยู่หลังกำแพงของอาณาจักรลับด้วย

“ในมิติโกลาหลนั่น—”

เฉินผิงกำลังจะเล่าเรื่องที่เขาได้พบเห็นให้หูหม่าซือฟัง ก็มีคนเข้ามาขัดจังหวะพอดี

“พวกคุณสองคนมาทำอะไรกันที่นี่? ฉันเตือนพวกคุณแล้วไม่ใช่เหรอว่าห้ามเข้ามาที่นี่น่ะ?” โจวเจี๋ยถลึงตามองทั้งสองคน

“คุณโจว พวกเราขอโทษด้วย พวกเราก็แค่สงสัยเลยมาดูสักหน่อย พวกเราจะกลับไปเดี๋ยวนี้แหละ” เฉินผิงรีบวิ่งหนีพลางลากหูหม่าซือไปด้วย

หลังจากพวกเขากลับมาที่ห้องของตนเองแล้ว หูหม่าซือก็ถามขึ้นมาอีกครั้งอย่างหมดความอดทนว่า “มีอะไรอยู่ในมิติโกลาหลงั้นเหรอ?”

ก่อนที่เฉินผิงจะเล่าสิ่งที่พบเห็นให้หูหม่าซือฟัง เขาก็ชำเลืองมองออกไปนอกหน้าต่าง

หูหม่าซือตกใจมากเสียจนปากอ้าตาค้าง

“สถานที่แห่งนั้นเต๋มไปด้วยสมุนไพรล้ำค่าหายาก ทั้งยังมีเหอโส่วอูหมื่นปีด้วยงั้นเหรอ? คุณกำลังโกหกผมอยู่ใช่ไหม? ทำไมผมถึงรู้สึกว่าคุณไม่ได้พูดความจริงอยู่ล่ะ?” หูหม่าซือรู้สึกสงสัยในคำพูดของเฉินผิง

“หูหม่าซือ ผมจะโกหกคุณไปเพื่อให้ได้อะไรขึ้นมา? สิ่งที่ผมพูดเป็นเรื่องจริงแท้แน่นอน” เฉินผิงตอบด้วยความจริงใจ

“ให้ตายเถอะ! หมายความว่าพวกเราส้มหล่นแล้วงั้นเหรอเนี่ย? ถ้าพวกเราคิดหาทางผ่านประตูไปได้ สมุนไพรพวกนั้นก็จะตกเป็นของพวกเราใช่ไหม”

หูหม่าซือรู้สึกตื่นเต้น แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขากลับหายไปอย่างรวดเร็ว “คุณคิดว่าสำนักมารเองก็ตระหนักถึงการคงอยู่ของสถานที่แห่งนั้นก็เลยห้ามไม่ให้พวกเราเข้าไปใกล้ที่นั่นใช่ไหม? ความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่งคือสถานที่แห่งนั้นคือแดนจือหยวนของสำนักมาร มีหลายคนในสำนักมารที่ต้องอาศัยทรัพยากรสำหรับการฝึกบำเพ็ญฌานของตนเอง คุณเองก็ได้เห็นความขาดแคลนทรัพยากรในอาณาจักรลับขนาดเล็กๆ แห่งนี้ของพวกเขาแล้ว”

เฉินผิงเห็นด้วยกับความคิดเห็นของหูหม่าซือ แต่ถ้าหากสถานที่แห่งนั้นคือแดนจือหยวนของสำนักมารจริงๆ เฉินผิงคิดว่าจะต้องมียอดฝีมืออยู่ในสำนักเป็นแน่

“พรุ่งนี้ตอนที่พบประมุขสำนักมาร ผมจะลองหยั่งเชิงเขาดู เช่นนั้นพวกเราก็จะได้รู้ว่าสถานที่แห่งนั้นใช่แดนจือหยวนของพวกเขาหรือเปล่า”