หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1869

“ไม่ครับ ไม่มีสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้อยู่ในจิงตูอีกต่อไปแล้วล่ะ” เฉินผิงตอบอย่างไม่ยี่หระ

หลังจากได้ยินเช่นนั้นแทนที่จะอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง แต่คนรอบตัวเขากลับระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“โอ้ เจ้าเด็กโง่เอ๊ย! แกคิดว่าตัวเองกวาดล้างสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ด้วยตัวเองได้จริงๆ เหรอ? จะบอกอะไรแกให้นะ สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ก็เป็นแค่เปลือกนอกเท่านั้นแหละ! ถ้าพวกมันคิดจะเก็บมันเอาไว้ สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งใหม่ก็จะอุบัติขึ้นในจิงตู!” ชายคนหนึ่งกล่าวพลางผุดรอยยิ้มดูแคลนขึ้นมาบนใบหน้า

พวกเขาเชื่อว่าเฉินผิงเด็กเกินกว่าจะรู้เรื่องราวด้านอัปลักษณ์ของสังคม

แม้จะเป็นการยั่วยุ แต่เฉินผิง ไม่โกรธพวกเขาเลยสักนิด “โอ้ ตอนที่พวกมันมาผมก็แค่จัดการพวกมันไป พวกมันอยากจะสร้างเยอะสักเท่าไหร่ก็ตามใจเลย แต่มันก็คงไม่ต่างอะไรนักหรอก” เขากล่าวพลางยิ้มจางๆ

“แกนี่มันคุยโวโอ้อวดเสียจริงเลยนะคู่หู! ฉันไม่รู้ว่าแกโชคดีพอที่จะได้ร่างของมารโลหิตมาได้ยังไงกัน แต่ฉันได้ยินมาว่าแกเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดท่ามกลางยุวชนในยุทธภพเลยนี่นา ตอนนี้ฉันชักจะคันไม้คันมืออยากต่อสู้ขึ้นมาเสียแล้วสิ มาลองดูสักตั้งเป็นยังไง?” ชายคนนั้นตอบขณะที่กระบี่ก่อตัวเป็นรูปร่างอยู่ในมือของเขา

ตอนที่ชายคนนั้นแทงกระบี่ใส่ระหว่างคิ้วของเฉินผิง กระบี่ก็เปล่งประกายเจิดจ้าขึ้นมา

นี่ไม่ใช่การต่อสู้หรอก! มันพยายามจะฆ่าฉันอยู่ชัดๆ เลย!

เมื่อตระหนักได้เช่นนั้น สีหน้าของเฉินผิงก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา

เขารีบเอนหลังแล้วไถลไปตามพื้นเพื่อหลบเลี่ยงการจู่โจมที่กำลังจะมาถึง

กระบี่ฟาดฟันเก้าอี้ข้างหลังเฉินผิงจนแตกหักเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันที

“อ้อ คุณเพิ่งจะรนหาที่ตายเลยเชียวนะ...” เฉินผิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาพลางลุกขึ้น

“ไอ้หนู ตอนนี้แกอยู่ในสำนักมาร! แกคิดว่าตัวเองสามารถข่มขู่พวกเราได้งั้นเหรอ?” ชายคนนั้นตอบพลางยิ้มเยาะ

เขาไม่เกรงกลัวคำขู่ของเฉินผิงเลยแม้แต่น้อย

ถ้าหากฉันได้รับบาดเจ็บในการต่อสู้ครั้งนี้ สำนักมารก็จะเป็นฝ่ายได้เปรียบในการเจรจาทีหลัง แต่ถ้าหากฉันเอาชนะหลิวจวี่ชื่อได้ เช่นนั้นเจ้าสำนักก็อาจจะต้องเปลี่ยนวิธี