หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1871

เจ้าสำนักมารเงียบไปชั่วขณะก่อนจะพูดต่อไปว่า “ผมเองก็สามารถบอกความลับแก่คุณได้เช่นกัน”

“ความลับอะไรงั้นเหรอครับ?” เฉินผิงถามขึ้นมา

“อีกไม่นานพลังวิญญาณก็จะกลับคืนสู่โลกใบนี้ แต่ไม่มีใครรู้ว่ามันจะกลับคืนมาเมื่อไหร่ ผมสามารถบอกตำแหน่งที่แน่นอนกับคุณได้ เผื่อคุณจะได้วางแผนล่วงหน้าและเอาชนะคนอื่นได้” เจ้าสำนักตอบ

“เลิกทำผมเสียเวลาสีกทีได้ไหม? ถ้าคุณไม่บอกผม งั้นผมก็คงต้องขอตัวก่อน คุณก็ลืมเรื่องที่จะได้ร่างของมารโลหิตจากผมไปได้เลย เว้นเสียแต่ว่าคุณจะยอมจ่ายในราคาสูงลิบ” เฉินผิงเอ่ยอย่างไม่ยี่หระ

เจ้าสำนักเกรงว่าเฉินผิงจะจากไปจึงพูดว่า “เป็นเกาะเผิงไหล นั่นเป็นสถานที่ที่พลังวิญญาณจะหวนคืนสู่โลกใบนี้เป็นที่แรก อันเป็นเหตุผลที่ทำให้มารโลหิตถูกผนึกร่างอยู่ที่นั่น”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เกาะเผิงไหลงั้นเหรอ?”

เช่นนั้นอธิบายถึงทุกเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นพักนี้ได้! หลงซิงซูและคนอื่นๆ ไม่มีทางเลือกนอกจากกลับมาที่จิงตู สิ่งนี้จะต้องเป็นสารตั้งต้นในการฟื้นฟูพลังวิญญาณ!

เฉินผิงเจตนาถามด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความสนใจอย่างถึงที่สุด “งั้นเหรอ?”

“ใช่แล้ว นั่นคือทั้งหมดที่ผมสามารถบอกคุณได้แล้ว...” เจ้าสำนักมารตอบ

“งั้นผมก็คิดว่าพวกเราลืมเรื่องนี้กันไปเสียเถอะ ถ้าพวกเราจะร่วมมือกันผมก็ต้องการข้อตกลงที่เป็นธรรม หากคุณไม่ได้มอบสิ่งที่มีค่าเทียมกัน ทำไมผมจะต้องทอบร่างขิงมารโลหิตให้พวกคุณด้วยล่ะ? ถ้าหากผมมอบมันให้สำนักใจทมิฬ พวกเขาก็อาจจะปล่อยตัวแฟนของผมโดยที่ผมไม่จำเป็นต้องค้นหาอาณาจักรลับด้วยตัวเองเลย!” เฉินผิงเอ่ยขึ้นอย่างไม่ยี่หระ

“งั้นคุณต้องการอะไรล่ะ?”

เจ้าสำนักมารเริ่มที่จะกังวลใจขึ้นมาบ้างแล้ว

“คุณเฉิน ผมขอบอกคุณตามตรงเอาไว้ตรงนี้เลยนะครับ ทรัพยากรส่วนใหญ่ของพวกเราหาซื้อมาจากข้างนอกเพื่อช่วยเหลือในการฝึกบำเพ็ญฌานของเหล่าศิษย์” ซ่งชิงผิงตอบ

“ถ้าคุณไม่บอกสิ่งที่ผมอยากรู้ งั้นพวกเราก็ลืมข้อตกลงเรื่องนี้ไปได้เลย พูดต่อไปก็เปล่าประโยชน์” เฉินผิงกล่าวพลางขมวดคิ้วและเริ่มเดินออกไป

ซ่งชิงผิงรีบวิ่งไปขวางทางเขาไว้ “คุณเฉิน พูดอะไรแบบนั้นล่ะครับ? พวกเราไม่ได้โกหกคุณนะ!”

“ดี คุณคงกำลังหัวเราะเยาะสติปัญญาของผมอยู่เป็นแน่ สมัยนี้ทรัพยากรทั้งหายากและมีราคาแพงลิบลิ่ว ผมสงสัยว่ายังมีตระกูลที่มีชื่อเสียงตระกูลไหนที่เต็มใจให้ความช่วยเหลือทางการเงินกับพวกคุณหลายปีขนาดนั้นได้ เห็นได้ชัดเลยว่าพวกคุณมีทรัพยากรเป็นของตัวเอง แต่คุณไม่เชื่อใจผมมากพอที่จะบอกความจริงกับผม”

เฉินผิงเดินต่อไปหลังจากเอ่ยถึงข้อสันนิษฐานของตัวเอง

“ช้าก่อนครับ คุณเฉิน!” ขณะที่ซ่งชิงผิงขวางเฉินผิงเอาไว้เป็นครั้งที่สอง เขาก็มีแววขัดแย้งผุดขึ้นในดวงตา หลังจากลังเลอยู่บ้าง เขาก็กัดฟันพูดว่า “บอกตามตรงว่าพวกเราไม่มีทรัพยากรเป็นของตัวเองหรอก แต่บรรพชนของพวกเราได้ทิ้งแผนที่ที่บอกตำแหน่งของสมุนไพรหายากที่ปรากฏขึ้นในโลกได้ทุกเมื่อให้แก่พวกเรา พวกเราก็เลยอาศัยแผนที่ดังกล่าวเพื่อหาตำแหน่งของสมุนไพรหายากและกักตุนทรัพยากรเอาไว้”