หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1872

การเอ่ยถึงแผนที่กระตุ้นความสนใจและความอยากรู้อยากเห็นของเฉินผิงขึ้นมา

โอ้ ว้าว... ฉันไม่ยักรู้ว่ามีแผนที่แบบนั้นอยู่ด้วย!มันจะสามารถตรวจสอบสภาพแวดล้อมได้เหมือนเรดาร์หรืออะไรเทือกนั้นหรือเปล่านะ?

“รองเจ้าสำนักซ่ง ขอผมดูแผนที่สักหน่อยได้ไหมครับ?” เฉินผิงเอ่ยถาม

ซ่งชิงผิงผงกศีรษะโดยไม่ลังเลแต่อย่างใด “ได้สิครับ!”

ในเมื่อเขามาไกลจนถึงขั้นเล่าเรื่องแผนที่ให้เฉินผิงฟัง เขาก็เตรียมใจที่จะแสดงให้อีกฝ่ายดูแล้ว

ระหว่างที่เขากำลังพาเฉินผิงไปท้ายตำหนัก เจ้าสำนักมารก็นั่งลงโดยไม่พูดอะไรสักคำ เฉินผิงจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าออกจะแปลกประหลาดอยู่บ้าง

ทำไมเจ้าสำนักถึงปล่อยให้รองเจ้าสำนักตัดสินใจเรื่องสำคัญพวกนี้เล่า? เขาไม่สนใจเลยงั้นเหรอ?

ระหว่างที่เดินผ่านเขาไป เฉินผิงก็ลอบชำเลืองมองเจ้าสำนัก แต่นอกจากจะตรวจไม่พบรัศมีของเจ้าสำนัก เฉินผิงก็ไม่พบว่าเจ้าสำนักมีอะไรแปลกประหลาดเลยสักนิด

ซ่งชิงผิงพาเฉินผิงเข้าไปในห้องลับที่มีขนาดประมาณหนึ่งร้อยตารางเมตร

มีแผนที่ที่ลงรายละเอียดเอาไว้อยู่บนฝาผนังด้านหนึ่ง พืชพันธุ์บนแผนที่ดูราวกับมีชีวิตจริงมากเสียจนอาจจะทำให้ใครเข้าใจผิดได้ว่าเป็นภาพถ่ายดาวเทียมขิงบริเวณนั้นได้

เมื่อตรวจสอบดูใกล้ๆ เฉินผิงก็รู้ว่าแผนที่ขนาดใหญ่ครอบคลุมพื้นที่ภายในรัศมีเพียงไม่กี่ร้อยเมตรจากเมืองหนานหูเท่านั้น

“นี่คือแผนที่ที่พวกคุณใช้เพื่อเก็บรวบรวมทรัพยากรของตนเองงั้นเหรอ?” เฉินผิงถามด้วยความสับสน เพราะเขาไม่เห็นว่าแผนที่จะมีอะไรพิเศษเลย

ฉันไม่เข้าใจเรื่องนี้เอาเสียเลย สำนักมารเป็นสำนักขนาดใหญ่โดยแท้จริง ดังนั้นย่อมต้องได้รับทรัพยากรจำนวนมหาศาล จะไม่มีใครเคยคิดจะขัดขวางพวกมันได้ยังไงกัน?อย่างไรเสียทรัพยากรที่พวกเขาได้รับก็ทั้งล้ำค่าและมีค่าแพงลิบลิ่วอีกด้วย

อืมม... ฉันคิดว่าคำอธิบายก็ฟังดูมีเหตุผลดี เมื่อมีแผนที่นี้อยู่ก็ไม่ต่างอะไรจากการมีเรดาร์สำหรับสมุนไพรหายาก ดังนั้นย่อมไม่มีทางที่คนอื่นจะสามารถแข่งขันกับเจ้าสิ่งนั้นได้เลย!

เฉินผิงผงกศีรษะ “ก็ได้ครับ ถ้าผมรู้สึกว่าทรัพยากรนั้นคุ้มค่าพอ ผมก็จะมอบร่างของมารโลหิตให้พวกคุณ”

ผลประโยชน์เพียงอย่างเดียวที่ฉันได้จากมารโลหิตคือใช้ร่างของมันเป็นโล่กำบัง ตอนนี้เรื่องสำคัญที่สุดของฉันคือช่วยอวี่ฉีออกมาด้วยความช่วยเหลือของสำนักมาร!

ซูอวี่ฉีถูกคุมขังมานานมากแล้ว ดังนั้นหลังจากความพยายามที่จะช่วยเธอล้มเหลวไปหลายครั้ง เฉินผิงจึงกระวนกระวายใจยิ่ง

หลังออกจากห้องลับ ซ่งชิงผิงก็สั่งโจวเจี๋ยให้เธอมาอยู่กับเฉินผิงสักพัก

รอยยิ้มบนใบหน้าของซ่งชิงผิงเลือนหายไปทันทีที่เฉินผิงกับโจวเจี๋ยเดินออกไป

ทันใดนั้นชายที่สวมเสื้อคลุมดำสนิททั้งตัวก็ก้าวออกมาจากเงาแล้วถามซ่งชิงผิงว่า “คุณคิดว่าเขาจะไว้ใจคุณจริงๆ และยอมมอบร่างของมารโลหิตตามที่ให้สัญญางั้นเหรอ?”