หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1873

“ถ้าหากเขาอยากจะช่วยแฟนตัวเองล่ะก็ เขาต้องยอมแน่ แต่พวกเราอาจไม่มีทางเลือกนอกเสียจากมอบทรัพยากรที่กำลังจะปรากฎขึ้นในอีกไม่ช้าให้เขาไป” ซ่งชิงผิงเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“คนผู้นี้มีจิตวิญญาณแห่งความขบถ มองอีกแง่หนึ่ง ถ้าหากพวกเรารู้จักใช้เขาล่ะก็ เขาจะช่วยพวกเราได้มากทีเดียว” ชายชุดดำกล่าวด้วยความใจเย็น

“ผมจะคิดหาทางใช้เขาเพื่อให้เป็นประโยชน์แกพวกเรา คุณน่าจะรีบไปเสียก่อนที่จะมีใครเห็นคุณจะดีกว่านะ” ซ่งชิงผิงเร่งชายชุดดำให้รีบจากไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

“งั้นผมก็ขอฝากทุกอย่างไว้กับคุณแล้ว เมื่อพลังวิญญาณกลับคืนมา วิญญาณมารอย่างเราๆ ก็จะกลับมา”

เมื่อพูดจบ ชายชุดดำก็โบกมือกลางอากาศแล้วแสงสว่างเจิดจ้าสายหนึ่งก็ผุดวูบขึ้นมา

จากนั้นเขาหายวับไปในแสงสว่าง

หลังจากนั้นไม่นานชายชุดดำก็จากไป ซ่งชิงผิงเหลือบมองเจ้าสำนักมารที่ยังคงนิ่งไม่ไหวติงอยู่ตลอดเวลา เขาเดินเข้าไปหาแล้วถอดหน้ากากของเจ้าสำนักออก

มีเพียงโครงกระดูกร่างหนึ่งอยู่ภายใต้หน้ากาก ไม่มีเลือดเนื้อให้เห็นแม้สักนิดเดียว

เมื่อโจวเจี๋ยส่งเฉินผิงกลับที่พักแล้ว เธอก็บอกเขาว่า “คุณเฉิน ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นล่ะก็คุณตามฉันได้ตลอดเลยนะคะ ฉันต้องขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ด้วย หลิวจวี่ชื่อหุนหันพลันแล่นเกินไปแล้วจริงๆ”

โจวเจี๋ยขอลุแก่โทษเพราะก่อนหน้านี้หลิวจวี่ชื่อคิดจะลงมือกับเฉินผิง

“เรื่องนั้นไม่เกี่ยวอะไรกับคุณสักหน่อย” เฉินผิงยิ้ม เขารู้ว่าตำแหน่งของเธอในสำนักมารไม่สูงพอ เพราะฉะนั้นเมื่อสักครู่เธอจึงไม่มีสิทธิ์เข้าไปก้าวก่าย

“งั้นก็ดี คุณเฉิน ฉันไม่รบกวนเวลาคุณแล้วล่ะ พักผ่อนให้สบายนะคะ”

เมื่อพูดจบ โจวเจี๋ยก็กำลังจะออกไป

หูหม่าซือรออยู่ตรงประตูอยู่ตลอดเวลา จากนั้นเขาก็รีบเปิดประตูแล้วบอกว่า “คุณโจว ทำไมคุณไม่เข้ามานั่งก่อนล่ะครับ? มาคุยกันเถอะ!”

“คุณโจวครับ ผมขอโทษ...”

เฉินผิงรู้สึกแย่ที่เผลอไปสะกิดเตือนให้โจวเจี๋ยนึกถึงอดีตอันแสนเจ็บปวดของเธอ

“ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องนั้นผ่านมานานแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นฉันก็ชอบชีวิตของตัวเองในตอนนี้มาก ถึงแม้ว่าคนอื่นจะเรียกพวกเราว่าวิญญาณมาร แต่ฉันกลับรู้สึกอบอุ่นใจเมื่ออยู่ที่นี่ นอกเหนือไปจากนั้นกว่าสิบปีที่ผ่านมา เจ้าสำนักของพวกเราก็สั่งสอนให้พวกเรากลายเป็นคนที่ดีขึ้นผ่านการฝึกบำเพ็ญฌานและไม่พ่ายแพ้ให้ตนเองมาโดยตลอด ถ้ามีใครที่ฝึกเคล็ดวิชาของเราก็จะกลับกลายเป็นโลภโมโทสันและควบคุมตนเองไม่ได้ เขาจะถูกเคล็ดวิชากลืนกินแล้วก็จะกลายเป็นคนโหดเหี้ยมอำมหิต นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ทำให้ผู้คนมากมายเกิดความเข้าใจผิดเกี่ยวกับพวกเรา ตอนนี้คุณได้พบคนจากสำนักมารแล้ว คิดไม่คิดว่าพวกเราแตกต่างไปจากที่คุณคิดรึไง?”

ตอนที่โจวเจี๋ยกำลังพูดถึงเรื่องสำนักมารอยู่นั้น แววตาของเธอกลับเปล่งประกายแห่งความภาคภูมิใจ

“คุณพูดไม่ผิดเลย แตกต่างกันจริงๆ นั่นแหละ” เฉินผิงกล่าวพลางผงกศีรษะ

จริงอยู่ที่ทันทีที่หลิวจวี่ชื่อเห็นเฉินผิง เขาก็ท้าทายให้อีกฝ่ายต่อสู้และไม่แสดงความปรานีแต่อย่างใด