หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1874

ถึงกระนั้นคนพวกนั้นก็ใช่ว่าจะรู้สึกไม่ดีกับเขา

ส่วนชายชุดดำพวกนั้นในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ พวกมันมีวิญญาณสิงสู่และแผ่รัศมีชั่วร้าย

บางทีการที่ทั้งสองสำนักแตกหักกัน อาจเป็นเพราะพวกเขายึดถือความเชื่อที่ต่างกัน

เฉินผิงรู้สึกว่าเขาต้องได้เห็นผู้ฝึกวิชามารกับวิญญาณมารในวันข้างหน้าเป็นแน่

“ขอบอกตามตรงเลยว่า เจ้าสำนักของพวกเราเป็นคนที่น่ารักที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาในชีวิตเลยล่ะ เขาให้ความรู้สึกเหมือนเป็นคุณพ่อทุกครั้งที่ฉันเจอเขา!”

แววชื่นชมเกลื่อนใบหน้าของโจวเจี๋ย

เฉินผิงขมวดคิ้วและพบว่าช่างน่าแปลกที่โจวเจี๋ยเอาแต่เอ่ยชื่นชมเจ้าสำนักของเธออยู่แบบนั้น “เจ้าสำนักของคุณสวมหน้ากากและพูดจาแปลกๆ ผมไม่เห็นจะสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเหมือนเป็นคุณพ่ออย่างที่คุณว่ามาเลย”

“นั่นก็เพราะคุณไม่เคยเห็นเจ้าสำนักของพวกเรามาก่อนน่ะสิ ท่านเคยเป็นคนที่ดูสุภาพอ่อนโยนยิ่งกว่ารองเจ้าสำนักเสียอีก น่าเสียดายที่เกิดเพลิงไหม้เมื่อห้าปีก่อนและทำลายโฉมหน้าของเจ้าสำนักของพวกเราไป นับแต่นั้นเป็นต้นมานิสัยของเขาก็เปลี่ยนไปมาก ตั้งแต่นั้นมาฉันก็ไม่เคยได้พูดคุยกับเขาอีกเลย”

ยามที่โจวเจี๋ยเล่าเรื่องในอดีต เธอกลับมีสีหน้าเศร้าหมอง

“รองเจ้าสำนักของคุณล่ะมีคุณสมบัติเป็นยังไงบ้าง?”

เท่าที่เฉินผิงสังเกตดู ซ่งชิงผิงยังอายุไม่มากนัก แต่ช่างน่าแปลกใจที่เขาสามารถกลายมาเป็นรองเจ้าสำนักได้

ยิ่งไปกว่านั้น เฉินผิงเองก็สังเกตพบว่าซ่งชิงผิงดูเหมือนจะมีอำนาจเหนือกว่าเจ้าสำนักเสียอีก

นั่นคือเหตุผลที่ทำให้เฉินผิงเกิดความสงสัยและถามโจวเจี๋ยออกมาเช่นนั้น

“รองเจ้าสำนักของพวกเรามาอยู่ที่นี่ได้เพียงแค่หกปีเท่านั้น ถึงแม้ว่าเขาจะเข้าร่วมสำนักทีหลังฉัน แต่เขาก็เป็นคนที่มีความสามารถโดดเด่น นับตั้งแต่เจ้าสำนักของเราได้รับบาดเจ็บในกองเพลิง รองเจ้าสำนักซ่งก็ถูกเลือกให้เป็นรองเจ้าสำนักของพวกเรา ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเขาก็ช่วยเจ้าสำนักของพวกเราดูแลจัดการสำนักมาร” โจวเจี๋ยกล่าวขึ้น

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเฉินผิงก็ขมวดคิ้ว เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ก็บอกไม่ถูกว่าอะไรที่ผิดปกติ

ซ่งชิงผิงไม่ได้ทำอะไรนอกเสียจากให้ความเคารพเฉินผิงและดูเหมือนว่าเขาจะมีความจริงใจมากอีกด้วย เขาถึงกับเปิดเผยความลับของสำนักมารให้เฉินผิงได้รู้เช่นกัน

แต่เฉินผิงกลับรู้สึกว่าซ่งชิงผิงมีความลึกลับบางอย่าง

เฉินผิงส่ายหน้าให้กับเรื่องนั้น “สำนักมารไม่มีแดนจือหยวนอยู่เลย แต่พวกเขากลับมีแผนที่วิเศษ”

หลังจากนั้นเฉินผิงก็เริ่มเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นในห้องโถงให้หูหม่าซือฟัง

“ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีแผนที่วิเศษแบบนั้นอยู่ในโลกด้วย!” หลังจากได้ยินคำอธิบายของเฉินผิงแล้ว หูหม่าซือก็ร้องอุทาน

แผนที่ที่สามารถพยากรณ์ตำแหน่งที่มีสมุนไพรล้ำค่าเติบโตขึ้นมาเป็นเรื่องที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย

หลังจากเฉินผิงกับหูหม่าซืออยู่ในอาณาจักรลับอีกหนึ่งวัน พวกเขาก็เริ่มเบื่อหน่ายยิ่ง

อย่างไรเสียอาณาจักรลับก็มีขนาดเล็กเกินไปและที่นั่นก็ไม่มีอะไรพิเศษ ในที่สุดชายทั้งสองคนก็ตัดสินใจออกจากสถานที่แห่งนั้นและมุ่งหน้าไปที่เมื่อหนานหู

มีเหตุผลอีกอย่างที่ทำให้เฉินผิงอยากจะไปที่เมืองหนานหู เขาอยากจะรู้ว่าเจิ้งอันกั๋วสามารถซึมซับพลังงานธรรมชาติของทั่วทั้งเมืองได้หรือไม่

หลังจากได้รับอนุญาตแล้ว โจวเจี๋ยก็พาเฉินผิงกับหูหม่าซือออกจากอาณาจักรลับแล้วเข้าสู่เมืองหนานหู