หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1875

โจวเจี๋ยเดินรอบเมืองหนานหูพร้อมเฉินผิงกับหูหม่าซืออยู่ครึ่งค่อนวัน มันเป็นเพียงแค่เมืองเล็กๆ ดังนั้นพวกเขาก็เดินได้ทั่วภายในเวลาเท่านั้น

“ผมเหนื่อยแล้วล่ะ! เชิญพวกคุณสองคนสำรวจกันต่อไปเถอะ ผมจะไปหาที่พักก่อนนะ” หลังจากหาข้ออ้างเสร็จแล้ว หูหม่าซือก็รีบเผ่นหนี

เฉินผิงรู้เหตุผลที่ทำให้หูหม่าซือรีบไปได้ในทันที คนผู้นั้นห่างผู้หญิงไม่ได้เลยจริงๆ!

ดูเหมือนโจวเจี๋ยจะล่วงรู้เจตนาของหูหม่าซือเช่นกัน เธอจึงอดไม่ได้ที่จะกลอกตา “ผู้ชายไม่สามารถระงับความปรารถนาของตนเองถึงขนาดนั้นจริงๆ เหรอ? ดูสีหน้าอดรนทนไม่ไหวของเขาสิ”

คำพูดของเธอพลันทำให้เฉินผิงรู้สึกกระอักกระอ่วนใจอยู่บ้าง เขาจึงกระแอมไอเบาๆ แล้วบอกว่า “ไม่ใช่ผู้ชายทุกคนหรอกนะที่จะเป็นอย่างหูหม่าซือ ผมเองก็ยังบริสุทธิ์อยู่เลย”

คำพูดของเขาสร้างความประหลาดใจให้แก่โจวเจี๋ย จากนั้นเธอก็จ้องมองเขาอย่างยากจะเชื่อสายตา “ค... คุณมีผู้หญิงอยู่รอบตัวอยู่ตั้งมากมายขนาดนั้นและคุณก็มีแฟนแล้วด้วย คุณยังไม่เคย...”

“ไม่ ไม่เคยแน่นอนครับ ผมคิดว่านั่นเป็นการกระทำศักดิ์สิทธิ์ที่ควรรอคอยจนกว่าจะแต่งงาน” เฉินผิงตอบพลางโบกมืออย่างไม่ไยดี

เมื่อเห็นท่าทีตอบสนองของเขา เธอก็พลันหัวเราะขึ้นมาทันที “ช่างน่าประหลาดใจนัก ฉันไม่คิดว่าจะยังมีหนุ่มบริสุทธิ์อยู่ในสังคมเช่นนี้ด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะฉันมีใจให้คนอื่นแล้ว ฉันคงต้องรีบไล่ตามคุณแน่”

“ซ่งชิงผิงคือคนที่คุณมีใจให้ใช่ไหมล่ะ?” เขาถามโดยไม่อ้อมค้อม

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อเห็นสีหน้าเขินอายของเธอก็กระตุ้นให้เกิดความรู้สึกไม่สบายใจขึ้นในใจของเฉินผิง ดูเหมือนว่าฉันจะจัดการกับซ่งชิงผิงไม่ได้แล้ว มีความรู้สึกเล็กๆ บอกว่าเขาไม่ใช่คนอย่างที่เห็น

“เช่นนั้นจะต่างจากถูกขังคุกยังไงกันเล่า?” เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะกล่าวพลางหัวเราะออกมาด้วย ถูกบังคับให้อยู่ในพื้นที่เล็กๆ เช่นนั้นโดยไม่สามารถก้าวเท้าออกมาข้างนอกได้ก็ไม่ต่างอะไรจากถูกขังคุกเลย!

“ในฐานที่เป็นผู้ฝึกฝน ไม่ใช่ว่าพวกเราควรจะไม่สนใจเรื่องทางโลกแล้วมุ่งเน้นมาที่การฝึกบำเพ็ญฌานรึไงกัน? อันที่จริงแล้ว การไม่อนุญาตให้ศิษย์สำนักอื่นออกจากอาณาจักรลับตามใจชอบเองก็เป็นวิธีปกป้องพวกเขาของเจ้าสำนักเรา พลังวิญญาณของโลกก็จะหมดลง ดังนั้นจึงไม่ใช่สภาพแวดล้อมในการดำรงชีพที่เหมาะสมกับกับเหล่าผู้ฝึกฝนอีกต่อไป ยิ่งไปกว่านั้น ตามกฎแห่งธรรมชาติ การอยู่ข้างนอกเป็นเวลานานๆ ไม่เพียงแต่จะทำให้ระดับการฝึกบำเพ็ญฌานของพวกเรายังคงหยุดนิ่ง แต่ถึงกับแย่ลงอีกด้วย มันอาจจะทำให้เกิดความเสียหายอันยากจะแก้ไขได้กับร่างกาย มิฉะนั้นเหล่าผู้ฝึกฝนก็คงออกจากอาณาจักรลับกันไปแล้ว ทั้งยังน่าจะไม่หลงเหลือยุทธภพใดๆ อยู่อีกต่อไป แต่ถึงกระนั้นพลังวิญญาณก็กำลังจะได้รับการเติมเต็มและการต่อสู้ก็น่าจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง...”

มีแววกังวลผุดขึ้นในดวงตาของเธอ การต่อสู้เพื่อทรัพยากรจะเกิดขึ้นอีกครั้งหลังจากการฟื้นพลังวิญญาณ เมื่อถึงเวลานั้น เทพเซียนกับวิญญาณมารก็จะทำทุกอย่างเพื่อผลประโยชน์ของตนเอง!

“อันที่จริงแล้ว ถ้าหากพวกเราสามารถใช้ชีวิตเช่นนี้ต่อไปได้ก็คงจะดีไม่น้อย ถ้าหากการฟื้นพลังวิญญาณเกิดขึ้น ก็คงถึงเวลาแห่งความทุกข์ยากของคนธรรมดาสามัญ” เฉินผิงสามารถจินตนาการถึงอาณาจักรลับแต่ละแห่งที่เปิดออกหลังจากการฟื้นพลังวิญญาณและโลกทั้งใบก็ตกสู่ความโกลาหล ถึงตอนนั้น คนธรรมดาสามัญก็จะดูไร้ค่าอย่างถึงที่สุดเมื่อเทียบกับเหล่าผู้ฝึกฝน