หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1877

โจวเจี๋ย แก้มแดงก่ำพลางสารภาพ “มีอยู่ครั้งหนึ่งที่รองเจ้าสำนักเมา เขามาที่ห้องฉันแล้วบอกฉันว่าวันข้างหน้าเขาจะมอบชีวิตที่ไม่อาจจินตนาการได้ให้กับฉัน...”

“เขาไปที่ห้องคุณทั้งๆ ที่เมาเนี่ยนะ? อย่าบอกผมนะว่าพวกคุณ...”

เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาพินิจพิเคราะห์ของเขา โจวเจี๋ยก็ยิ่งแก้มแดงก่ำขึ้นไปอีก

“ฉันเป็นของรองเจ้าสำนักซ่งไปแล้ว” โจวเจี๋ยพึมพำเสียงเบาพลางก้มหน้า

เฉินผิงที่ไม่รู้จะพูดอะไรดีจึงฝืนยิ้มกระอักกระอ่วนและยังคงตักอาหารเข้าปากต่อไป

ขณะที่พวกเขากำลังรับประทานอาหารอยู่นั้น ก็มีความรู้สึกแปลกๆ ราวกับมีใครสักคนจ้องมองเขาอยู่คืบคลานขึ้นมาตามแผ่นหลัง

เฉินผิงขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกไปพอใจก่อนจะปลดปล่อยปราณสัมผัสของตนเอง หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ยกยิ้มแล้วถอนปราณสัมผัสของตนเอง

“คุณเฉิน เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอคะ?” เมื่อโจวเจี๋ยสังเกตเห็นเขามีสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เธอจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไรหรอก กินเถอะ ผมคิดว่ามีคนทนรอไม่ไหวอีกต่อไปแล้วล่ะ” เฉินผิงกล่าวพลางยิ้ม

“ทนรอไม่ไหวอีกต่อไปแล้วงั้นเหรอ? มีใครกำลังรอพวกเราอยู่งั้นเหรอ?”

โจวเจี๋ยรู้สึกสงสัย

“เดี๋ยวคุณก็รู้ กินเถอะ”

เฉินผิงรีบรับประทานอาหารจนเกลี้ยงจาน

หลังจากพวกเขากินเสร็จและจ่ายเงินแล้วค่าอาหารแล้ว เฉินผิงก็ตามโจวเจี๋ยออกจากร้านอาหาร

เฉินผิงอาจจะดูเหมือนว่าเขากำลังเดินเตร่ไปตามท้องถนน แต่เขากำลังลอบสังเกตผู้ที่ติดตามพวกเขามา

ในขณะเดียวกัน เจิ้งไคก็ยืนอยู่ตรงหัวมุมถนน “แกพร้อมกันแล้วใช่ไหม? พวกมันเกือบจะมาถึงแล้ว” เขาถามลิ่วล้อทั้งแปดคนของตน

“นายน้อยเจิ้ง ทุกอย่างพร้อมแล้วครับ วางใจได้เลย” ลิ่วล้อคนหนึ่งตอบ

“ดี!” เจิ้งไคพยักหน้าด้วยความพึงพอใจแล้วยกยิ้มมุมปาก “ในเมื่อไอ้กากนั่นมันกกล้าตบหน้าฉัน ฉันก็จะให้มันได้สัมผัสถึงพลังโซ่ล่ามวิญญาณของตระกูลเจิ้ง”

เมื่อเฉินผิงกับโจวเจี๋ยมาถึงตรงหัวมุม ฝ่ายหลังก็ขมวดคิ้วเมื่อสัมผัสอันตรายหายวับไป

เจิ้งไคที่ซ่อนอยู่ตรงหัวมุมกลับเต็มไปด้วยความกังวลใจ เพราะเขาเห็นโจวเจี๋ยเดินเข้ามาขวางเฉินผิงเอาไว้ ถ้าเฉินผิงไม่ขยับเข้ามาใกล้อีกนิด มันก็คงจะไม่สามารถเดินเข้าไปติดกับที่ฉันวางเอาไว้น่ะสิ

ความโง่เขลาของเฉินผิงทำให้เจิ้งไคยิ้มยินดีออกมา ไอ้โง่คนนี้! โชคเข้าข้างฉันแล้ว!