หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1877

โจวเจี๋ย แก้มแดงก่ำพลางสารภาพ “มีอยู่ครั้งหนึ่งที่รองเจ้าสำนักเมา เขามาที่ห้องฉันแล้วบอกฉันว่าวันข้างหน้าเขาจะมอบชีวิตที่ไม่อาจจินตนาการได้ให้กับฉัน...”

“เขาไปที่ห้องคุณทั้งๆ ที่เมาเนี่ยนะ? อย่าบอกผมนะว่าพวกคุณ...”

เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาพินิจพิเคราะห์ของเขา โจวเจี๋ยก็ยิ่งแก้มแดงก่ำขึ้นไปอีก

“ฉันเป็นของรองเจ้าสำนักซ่งไปแล้ว” โจวเจี๋ยพึมพำเสียงเบาพลางก้มหน้า

เฉินผิงที่ไม่รู้จะพูดอะไรดีจึงฝืนยิ้มกระอักกระอ่วนและยังคงตักอาหารเข้าปากต่อไป

ขณะที่พวกเขากำลังรับประทานอาหารอยู่นั้น ก็มีความรู้สึกแปลกๆ ราวกับมีใครสักคนจ้องมองเขาอยู่คืบคลานขึ้นมาตามแผ่นหลัง

เฉินผิงขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกไปพอใจก่อนจะปลดปล่อยปราณสัมผัสของตนเอง หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ยกยิ้มแล้วถอนปราณสัมผัสของตนเอง

“คุณเฉิน เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอคะ?” เมื่อโจวเจี๋ยสังเกตเห็นเขามีสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เธอจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไรหรอก กินเถอะ ผมคิดว่ามีคนทนรอไม่ไหวอีกต่อไปแล้วล่ะ” เฉินผิงกล่าวพลางยิ้ม

“ทนรอไม่ไหวอีกต่อไปแล้วงั้นเหรอ? มีใครกำลังรอพวกเราอยู่งั้นเหรอ?”

โจวเจี๋ยรู้สึกสงสัย

“เดี๋ยวคุณก็รู้ กินเถอะ”

เฉินผิงรีบรับประทานอาหารจนเกลี้ยงจาน

หลังจากพวกเขากินเสร็จและจ่ายเงินแล้วค่าอาหารแล้ว เฉินผิงก็ตามโจวเจี๋ยออกจากร้านอาหาร

เฉินผิงอาจจะดูเหมือนว่าเขากำลังเดินเตร่ไปตามท้องถนน แต่เขากำลังลอบสังเกตผู้ที่ติดตามพวกเขามา

ในขณะเดียวกัน เจิ้งไคก็ยืนอยู่ตรงหัวมุมถนน “แกพร้อมกันแล้วใช่ไหม? พวกมันเกือบจะมาถึงแล้ว” เขาถามลิ่วล้อทั้งแปดคนของตน

“นายน้อยเจิ้ง ทุกอย่างพร้อมแล้วครับ วางใจได้เลย” ลิ่วล้อคนหนึ่งตอบ

“ดี!” เจิ้งไคพยักหน้าด้วยความพึงพอใจแล้วยกยิ้มมุมปาก “ในเมื่อไอ้กากนั่นมันกกล้าตบหน้าฉัน ฉันก็จะให้มันได้สัมผัสถึงพลังโซ่ล่ามวิญญาณของตระกูลเจิ้ง”

เมื่อเฉินผิงกับโจวเจี๋ยมาถึงตรงหัวมุม ฝ่ายหลังก็ขมวดคิ้วเมื่อสัมผัสอันตรายหายวับไป

เจิ้งไคที่ซ่อนอยู่ตรงหัวมุมกลับเต็มไปด้วยความกังวลใจ เพราะเขาเห็นโจวเจี๋ยเดินเข้ามาขวางเฉินผิงเอาไว้ ถ้าเฉินผิงไม่ขยับเข้ามาใกล้อีกนิด มันก็คงจะไม่สามารถเดินเข้าไปติดกับที่ฉันวางเอาไว้น่ะสิ

ความโง่เขลาของเฉินผิงทำให้เจิ้งไคยิ้มยินดีออกมา ไอ้โง่คนนี้! โชคเข้าข้างฉันแล้ว!

เฉินผิงเลี้ยวหัวมุมและเห็นถนนอันว่างเปล่าไร้ซึ่งผู้คน เขากวาดสายตามองแล้วเดินต่อไปอย่างไม่ยี่หระพลางยิ้มจางๆ

เจิ้งไคกำหมัดแน่น ฝ่ามือของเขาเปียกชุ่มจากเหงื่อที่ไหลโชก

เฉินผิงเกือบจะเดินเข้ามาในกับดักแล้ว จู่ๆ เขาก็ชะงักฝีเท้าไปทันที

ตอนนั้นเจิ้งไครู้สึกใจหายวูบ ทั่วทั้งร่างของเขาเครียดเกร็ง

เดินเข้าไปเลย! อีกหน่อย! เดินเข้าไปอีก! เจิ้งไคลอบพึมพำ

“คุณโจว คุณบอกว่าอันตรายนี่ครับ แต่ผมไม่เห็นอะไรเลยนะ”

เฉินผิงหันกลับมาแล้วถอยหลังไปสองก้าวเพื่อคุยกับโจวเจี๋ย

โจวเจี๋ยกวาดสายตามองไปรอบๆ อีกครั้งแม้ว่าเธอจะสัมผัสได้ถึงอันตราย แต่เธอก็ไม่แน่ใจเรื่องนั้นสักเท่าไหร่นัก เมื่อเธอเห็นว่าปลอดภัยดีแล้ว เธอก็ลดการป้องกันลง

“บางทีฉันอาจจะระแวงเกินไปหน่อยน่ะ” โจวเจี๋ยกล่าวแสดงความคิดเห็น