หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1878

โจวเจี๋ยไม่กระวนกระวายใจอีกต่อไปแล้ว แต่กับเจิ้งไคนั้นคงจะพูดแบบเดียวกันไม่ได้ เขาเห็นเฉินผิงตอนที่เกือบจะก้าวเข้ามาในกับดักของตนอยู่แล้ว แต่เพราะความตกใจของเขา ทำให้เฉินผิงก้าวถอยหลังตอนที่อยู่ห่างเพียงแค่ก้าวเดียวเท่านั้น

“คุณเฉิน ต่อให้ไม่มีอันตรายก็เถอะ แต่ฉันคิดว่าพวกเราควรจะกลับกันได้แล้วนะคะ”

โจวเจี๋ยแซงหน้าเฉินผิงแล้วเดินนำหน้าไป

เมื่อเจิ้งไคเห็นโจวเจี๋ยเดินนำหน้ามา เขาก็ใจเต้นไม่เป็นส่ำ ถ้าหากโจวเจี๋ยกระตุ้นกับดักเข้า เฉินผิงก็จะหนีไปได้

เจิ้งไคเต็มไปด้วยความคับข้องใจราวกับแมวที่อยู่บนหลังคาสังกะสีร้อนๆ

“คุณโจว”

ในตอนนั้นเอง เฉินผิงก็ร้องเรียกโจวเจี๋ยขึ้นมา ฝ่ายหลังหยุดฝีเท้าแล้วหันกลับมามองเฉินผิง

“มีอะไรงั้นเหรอคะ คุณเฉิน?” โจวเจี๋ยเอ่ยถาม

“ไม่มีอะไรหรอกครับ แต่ผมคิดว่าผมควรจะนำหน้า อย่างไรเสียในเมื่อผมเป็นแขกก็น่าจะเหมาะสมกว่า” เฉินผิงหัวเราะ

แม้จะสับสน แต่โจวเจี๋ยก็รีบทำตามพลางยิ้ม “คุณพูดถูก ขอเชิญแขกผู้ทรงเกียรตินำหน้าเลยค่ะ”

เธอผายมือให้เฉินผิงเดินนำหน้าแล้วเฉินผิงก็เดินเฉียดผ่านเธอไปอย่างไม่ยี่หระ

แน่นอนว่าเจิ้งไคย่อมดีใจเมื่อเขาได้เห็นเช่นนั้น

ไอ้โง่เอ๊ย วางท่าเข้าไปเถอะ!ฉันกำลังรอให้แกงับเหยื่อเท่านั้นแหละ เจิ้งไคลอบหัวเราะพลางจับจ้องไปที่เฉินผิง

ในที่สุดเมื่อเฉินผิงเดินเข้ามาในกับดักของเจิ้งไค ท้องฟ้าก็พลันเปลี่ยนเป็นดำมืดแล้วคนทั้งงแปดก็โผล่ออกมาจากทั้งสองฟากฝั่งถนน พวกเขาถือโซ่สีดำเอาไว้ในมือ

พวกมันทั้งแปดคนเหวี่ยงปลายด้านหนึ่งของโซ่ใส่เฉินผิงพร้อมกัน เมื่อโซ่พันรอบตัวเฉินผิงเอาไว้แน่นราวกับงู เท้าของเขาก็ยึดแน่นกับพื้นดินจนไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวได้

โจวเจี๋ยรีบชักกระบี่ออกจากฝัก เพราะร้อนใจที่จะช่วยเฉินผิง

เขาโบกมือแล้วออกคำสั่งว่า “พาตัวมันไป ฉันอยากให้ทั้งโลกรู้ว่าฉันเจิ้งไคเอาชนะดาวรุ่งแห่งยุทธภพได้แล้ว”

เฉินผิงไม่ต่อต้านสักนิดแล้วยอมตามเจิ้งไคกลับไปที่บ้านตระกูลเจิ้งแต่โดยดี

“พ่อ! พ่อ!” ทันทีที่เจิ้งไคก้าวผ่านประตูหน้าเข้ามา เขาก็เริ่มร้องตะโกนขึ้นมา

เขาอยากให้เจิ้งอันกั๋วเห็นว่าเฉินผิงไม่ได้แข็งแกร่งอย่างที่ร่ำลือกัน และเขาก็เป็นคนที่จับตัวเฉินผิงได้

ในขณะเดียวกัน เจิ้งอันกั๋วกำลังคุยธุระกับสมาชิกอาวุโสของตระกูลเจิ้ง

เมื่อเขาได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกของเจิ้งไค ก็ต้องขมวดคิ้ว “ตอนนี้ไอ้ลูกเวรคนนั้นก่อเรื่องอะไรอีกเล่า?” เขาเอ่ยด้วยความรำคาญใจ

“เอาไว้ค่อยคุยกันวันหลัง พวกคุณไปได้แล้ว อย่าบอกเรื่องที่พวกเราคุยกันให้ใครฟังเชียวล่ะ” เขาเอ่ยเตือนก่อนจะโบกมือไล่อย่างไม่ไยดี

เขาก้าวออกมาจากห้องลับพลางตวาดใส่เจิ้งไคว่า “แหกปากอะไรของแกวะ? แกมาหาฉันทำไม?”