หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1879

เมื่อเห็นพ่อของตนเองปรากฏตัว เจิ้งไคก็คุยโวโอ้อวดอย่างเบิกบานใจ “พ่อพ่อเคยบอกว่าเฉินผิงแข็งแกร่งนักไม่ใช่หรือไง? มันแข็งแกร่งแล้วยังไงเล่า? สุดท้ายก็โดนผมจับตัวมาได้อยู่ดี! ผมอยากให้ทั้งยุทธภพรู้ว่าผมจับตัวเฉินผิงได้”

เจิ้งไคเชิดหน้าประกาศชัยชนะกับพ่อของตน

แววตกตะลึงพาดผ่านใบหน้าของเจิ้งอันกั๋ว “แกว่าอะไรนะ?”

“ผมบอกว่าผมจับเฉินผิงได้” เจิ้งไคพูดซ้ำอีกครั้ง

“เรื่องนั้นจะเป็นไปได้ยังไงกัน? หมอนั่นไม่กลัวแม้แต่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ ยอดฝีมือนับไม่ถ้วนจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ล้วนตายตกในเงื้อมมือของมัน แกจะไปจับเขามาได้ยังไงกัน?”

เจิ้งอันกั๋วเกิดความกังขาในคำกล่าวอ้างของลูกชายตนเอง อย่างไรเสียเขาก็ล่วงรู้ถึงกำลังความสามารถของเจิ้งไคดีกว่าใครๆ

“พ่อ พ่อไม่เชื่อผมได้ยังไงกัน? ผมใช้โซ่ล่ามวิญญาณจับมันมา” เจิ้งไคอธิบายให้ฟัง

โทสะปะทุขึ้นภายในใจของเจิ้งอันกั๋ว “เวรเอ๊ย! ไอ้ลูกชั่ว! แกคิดจะทำให้ฉันโมโหตายใช่ไหม? แกใช้โซ่ล่ามวิญญาณด้วยเหตุผลพรรค์นั้นได้ยังไงกัน?”

“พ่อ ผมใช้มันไปแล้วๆ ผมก็จับเฉินผิงมาแล้วด้วย นามของตระกูลเจิ้งก็จะโด่งดังมีชื่อเสียงในยุทธภพ ถึงตอนนั้นพวกเราก็ไม่ต้องจมปลักดักดานอยู่ในเมืองเล็กๆ แห่งนี้อีกต่อไปแล้ว พวกเราสามารถพัฒนากิจการในตระกูลของพวกเราในเมืองที่ใหญ่ขึ้นได้” เจิ้งไคเอ่ยขึ้นอย่างไม่แยแส

“กะ... แก...” เจิ้งอันกั๋วโมโหจนตัวสั่น “ตอนนี้เฉินผิงอยู่ที่ไหนแล้ว?”

“มันอยู่ที่สนามหน้าบ้าน ผมจะพาพ่อไปหามันเอง พ่อคอยดูเถอะ มันก็แค่มนุษย์คนหนึ่งเหมือนกัน”

เจิ้งไคพาเจิ้งอันกั๋วไปสนามหน้าบ้าน

เมื่อเจิ้งอันกั๋วเห็นเฉินผิงถูกโซ่ล่ามวิญญาณมัดติดกับเสาต้นใหญ่อยู่ตรงสนามหน้าบ้าน ก็มีแววขัดแย้งพาดผ่านสีหน้าของเขา

หลังจากลังเลอยู่ชั่วขณะ เจิ้งอันกั๋วก็รีบวิ่งเข้ามาหาเฉินผิง “คุณเฉินครับ ผมต้องขอโทษด้วย ไอ้ลูกโง่ของผมล่วงเกินคุณแล้ว”

“คุณรู้จักผมด้วยเหรอ?” เฉินผิงรู้สึกประหลาดใจกับความมีมารยาทของเจิ้งอันกั๋ว เพราะเขาไม่ได้สนิทสนมคุ้นเคยกับตระกูลเจิ้ง