หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1880

เจิ้งอันกั๋วยกมือขึ้นแต่กลับทำใจซัดฝ่ามือลงไปไม่ได้ อย่างไรเสีย เขาก็ไม่สามารถตีเจิ้งไคให้ตายได้จริงๆ หรอก

“ผมชักจะรู้สึกอึดอัดขึ้นนมาบ้างแล้วเพราะพวกคุณสองคนเอาแต่เถียงกันว่าจะปล่อยผมไปหรือเปล่าเนี่ยสิ” เฉินผิงยิ้ม “ผมจะจัดการเรื่องนี้ด้วยมือตัวเองเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดความขัดแย้งระหว่างพวกคุณสองคนก็แล้วกัน”

เมื่อพูดจบ แสงสีทองก็โอบล้อมร่างของเฉินผิงและรัศมีที่น่าสะพรึงกลัวที่เขาปลดปล่อยออกมาก็เต็มไปทั่วท้องฟ้าเหนือบ้านตระกูลเจิ้ง

ยามที่สัมผัสได้ถึงรัศมีอันน่าเกรงขามของเฉินผิง เจิ้งอันกั๋วกับเจิ้งไคก็ดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจอย่างถึงที่สุด

แคร๊ง!

ทันใดนั้นโซ่ล่ามวิญญาณทั้งแปดเส้นที่ควบคุมเฉินผิงเอาไว้ก็ขาดสะบั้นแล้วร่วงหล่นสู่พื้น

หลังจากเห็นเช่นนั้นเข้า เจิ้งอันกั๋วกับเจิ้งไคก็รู้สึกตื่นตะลึง

โซ่ล่ามวิญญาณเป็นมรดกตกทอดของตระกูลเจิ้งและเป็นของวิเศษขั้นสูง แต่เฉินผิงกลับทำลายมันลงได้ง่ายๆ

เฉินผิงปัดฝุ่นออกจากร่างแล้วบอกกับเจิ้งอันกั๋วอย่างเมินเฉยว่า “คุณเจิ้ง ขอโทษที่ผมทำลายมรดกตกทอดของคุณด้วยนะครับ”

เจิ้งอันกั๋วยังคงเอาแต่นิ่งเงียบเพราะเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ขณะที่เจิ้งไคจ้องมองเฉินนผิงด้วยความหวาดกลัวราวกับว่าเขากำลังเห็นมารปีศาจอยู่ก็ไม่ปาน

ความโอหังที่เขาเคนมีเมื่อก่อนหน้านี้ได้หายวับไปทันที

“วันนี้ฉันจะยกโทษให้แกเพราะเห็นแก่พ่อของแก ถ้าหากแกยังกล้าทำผิดซ้ำซากแบบนี้อีกล่ะก็ ฉันขอแนะนำให้ตระกูลเจิ้งเตรียมตัวเพื่อเข้าร่วมงานศพของแกได้เลย” เฉินผิงบอกกับเจิ้งไค

จากนั้นเขาก็หันหลังกลับแล้วเดินออกไป

เจิ้งอันกั๋วเพิ่งจะได้สติเอาตอนที่เฉินผิงมาถึงประตูแล้ว เขาจึงรีบไล่ตามฝ่ายหลังมา