หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1882

โจวเจี๋ยมองซ่งชิงผิงด้วยสีหน้าสับสน เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริงหรือเปล่า

เมื่อสังเกตเห็นเธอมีท่าทีสงสัย ซ่งชิงผิงก็ใช้นิ้วมือไล้แก้มของเธอพลางกล่าวว่า “ผมเคยโกหกคุณเมื่อไหร่กันเล่า? ไม่ต้องห่วงแล้วก็กลับไปหาเฉินผิงเถอะ เขาไม่เป็นไรแน่”

โจวเจี๋ยหน้าแดงก่ำให้กับสัมผัสของซ่งชิงผิง เธอจึงผงกศีรษะแล้วพูดว่า “ได้ ฉันจะไปหาเขา...”

เธอออกจากอาณาจักรลับและมาที่บ้านตระกูลเจิ้ง

แน่นอนว่าเธอเห็นเฉินผิงกำลังดื่มชาไปพลางคุยกับเจิ้งอันกั๋วไปพลาง ขณะที่เจิ้งไคกำลังยืนอยู่เคียงข้างทั้งสองคนอย่างนอบน้อมพลางก้มหน้าลง

เจิ้งอันกั๋วมองโจวเจี๋ยแล้วทอดสายตาเปี่ยมความหมายให้เฉินผิง “คุณเฉิน นี่คือเพื่อนที่คุณพูดถึงใช่ไหม?”

เฉินผิงผงกศีรษะ “ใช่ครับ เธอคือโจวเจี๋ย”

“สวัสดีค่ะ คุณเจิ้ง” โจวเจี๋ยเอ่ยทักทายเขา

“ฮ่าฮ่า! ผมไม่แปลกใจเลยที่คุณมาถึงสถานที่ไกลปืนเที่ยงเช่นนี้ได้ ดูเหมือนว่าแม้แต่วีรบุรุษก็ยากจะฝ่าด่านสาวงามได้”

เจิ้งอันกั๋วคิดว่าเฉินผิงกับโจวเจี๋ยเป็นแฟนกัน

เฉินผิงไม่ได้แก้ไขความเข้าใจผิดของชายผู้นั้นและเอาแต่ยิ้มตอบ

ในขณะเดียวกัน โจวเจี๋ยก็พูดขึ้นมาว่า “พวกเราควรจะไปกันได้แล้ว...”

หลังจากเฉินผิงร่ำลาเจิ้งอันกั๋วแล้ว เขาก็กลับมาที่อาณาจักรลับพร้อมกับโจวเจี๋ย

เฉินผิงไม่คิดจะไปหาหูหม่าซือ เพราะเขารู้ว่าหากฝ่ายหลังไปเล่นสนุกกับผู้หญิง ก็จะหายไปอย่างน้อยๆ ก็สามวัน

หลังจากหลับมาถึงอาณาจักรลับ เฉินผิงก็คิดจะตรวจสอบมิติโกลาหลอีกครั้ง แต่เพราะหูหม่าซือไม่อยู่ด้วย เขาจึงต้องตัดความคิดนี้ไป เพราะเขาเกรงว่าอาจจะถูกคนอื่นทำลายร่างหลังวิญญาณออกจากร่างโดยไม่มีใครคอยเฝ้าคุ้มกันเอาไว้

แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาหลับตาลง ภาพของเหอโส่วอูหมื่นปีก็จะผุดขึ้นในหัว มันเป็นสิ่งที่หายากมากเสียจนแม้แต่ตระกูลที่มีชื่อเสียงก็ยังไม่เคยเห็นมันมาก่อน

เฉินผิงรู้สึกสับสน ทำไมซ่งชิงผิงถึงให้ฉันเข้าพบเอาป่านนี้ล่ะ?