หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1883

“ได้ครับ ผมจะออกเดินทางพรุ่งนี้เลย”

หลังจากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องลับไป

“คุณเฉิน พวกเราได้แสดงความจริงใจถึงขนาดนั้นแล้ว งั้นเรื่องร่างของมารโลหิตล่ะครับ?” ซ่งชิงผิงเอ่ยถาม

“ไม่ต้องห่วงครับ ในเมื่อคุณมีความจริงใจ ผมก็จะมอบร่างของมารโลหิตให้แก่คุณ อย่างไรเสียมันก็ไร้ประโยชน์สำหรับผมอยู่แล้ว”

เมื่อเฉินผิงพูดจบ เขาก็ออกไปทันที

เขาไม่ได้นอนมาทั้งคืน เพราะเอาแต่นึกถึงเรื่องเหอโส่วอูหมื่นปี

ในที่สุดเฉินผิงก็ไม่สามารถระงับความอยากรู้อยากเห็นของตนเองเอาไว้ได้อีกต่อไปแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง เขามุ่งหน้าไปที่ชายแดนของอาณาจักรลับทั้งๆ ที่ยังมืดอยู่เลย

หลังจากตรวจสอบสิ่งรอบข้างตนเองแล้ว เฉินผิงก็ร่ายเวทย์ หลังจากการทดสอบเมื่อครั้งก่อน เขามีฝีมือในการวาดยันต์มากทีเดียว ดังนั้นเขาจึงทำสำเร็จในการลองทำดูเพียงครั้งเดียวเท่านั้น

เขาแปะยันต์เอาไว้กับร่างของตนเอง จากนั้นวิญญาณของเขาก็แยกออกจากร่างทันที

เฉินผิงเหลือบมองร่างของตัวเองก่อนจะทะลุผ่านประตูแล้วเข้าสู่มิติโกลาหล

เขาสามารถสัมผัสได้ถึงพลังสังหารเหลือคณานับที่กำลังจู่โจมใส่วิญญาณของเขา แต่เขาก็ยืนหยัดและฝ่าฟันอุปสรรคมาจนได้

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เห็นแสงสว่างอยู่ตรงหน้า เฉินผิงเคยเข้าไปในแดนจือหยวนมาครั้งหนึ่งแล้ว

เขายึดมั่นต่อเหอโส่วอูหมื่นปีจึงรีบวิ่งเข้าไปหามัน

เหอโส่วอูหมื่นปีสะท้อนแสงสีทองอ่อนจาง เมื่อเฉินผิงเข้ามาใกล้ๆ มันก็แกว่งเบาๆ ราวกับว่ามันสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของเขา

เขาเอื้อมมือออกไปสัมผัสมัน แต่เนื่องจากเขาอยู่ในรูปของวิญญาณจึงไม่สามารถสัมผัสแตะต้องเหอโส่วอูได้จริงๆ

ถึงกระนั้น เหอโส่วอูก็ปลดปล่อยพลังวิญญาณอันมากมายมหาศาลที่ทำให้เฉินผิงรู้สึกกระปรี้กระเปร่า

ถ้าหากฉันเอาเหอโส่วอูหมื่นปีต้นนี้ออกไปได้ จะดีสักขนาดไหนกันนะ...

เฉินผิงจ้องมองเหอโส่วอูด้วยความสับสน ทั้งยังเกิดความรู้สึกผิดหวังที่เขาไม่สามารถเอามันไปด้วยได้

แต่ในขณะนั้นเอง เหอโส่วอูก็เปล่งแสงสีทอง ต่อมาแสงสว่างก็ค่อยๆ อ่อนจางลงทุกทีๆ

เมื่อเฉินผิงเห็นเหอโส่วอูค่อยๆ เปลี่ยนเป็นโปร่งแสงและหายไปต่อหน้าต่อตา ก็ทำให้เขารู้สึกตะลึงงัน

เกิดอะไรขึ้นน่ะ?

เป็นเช่นนี้ไปได้ยังไงกัน?

เขาขมวดคิ้วครุ่นคิด ฉันยังคิดหาทางผ่านประตูและเอาเหอโส่วอูออกไปด้วยอยู่เลย ทว่ายามนี้กลับหายไปต่อหน้าต่อตาของฉันแล้ว!