หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1884

ในขณะเดียวกัน เจิ้งอันกั๋วกำลังนั่งอยู่ตรงหน้าชายชราในห้องลับภายในบ้านตระกูลเจิ้ง การที่เจิ้งอันกั๋วปฏิบัติต่อชายชราด้วยความเคารพนบนอบจึงบอกได้ว่าชายชราเป็นคนสำคัญ

“ปรมาจารย์ว่าน ญาณหยั่งรู้ว่ายังไงบ้างครับ?” เจิ้งอันกั๋วถามหยั่งเชิงชายชรา

ชายชราขมวดคิ้วพลางกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ตอนที่ผมกำลังหยั่งรู้ก็จงหุบปากซะ...”

เมื่อพูดจบ ชายชราก็ลุกขึ้นแล้วออกไปจากห้องลับ จากนั้นเขาก็ขว้างก้อนหินสีดำในมือไปทั่วลานสนาม

ก้อนหินสีดำพลันเปล่งแสงอ่อนจางภายใต้แสงอาทิตย์

“เคล็ดวิชาเทียนเหยี่ยนเป็นวิถีแห่งธรรมชาติ ผมว่านหงต้องการหยั่งรู้กฎแห่งสวรรค์...”

ทันทีที่ชายชราพูดจบ เขาก็เริ่มหมอบลงตรงหน้าก้อนหินสีดำ

เขาทำเช่นนั้นกับก้อนหินทุกก้อนแล้วคำนับอยู่หลายสิบครั้ง

เจิ้งอันกั๋วได้แต่มองจากด้านข้างโดยไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

ทันใดนั้นเจิ้งไคก็พรวดพราดเข้ามาในลานสนามแล้วพูดว่า “พ่อ พ่อเคยบอกว่า—”

ทันทีที่เจิ้งไคเข้ามาในลานสนาม เขาก็เห็นก้อนหินสีดำเกลื่อนกลาดอยู่กับพื้นจึงให้รู้สึกประหลาดใจนัก ทำไมตาเฒ่านั่นถึงเอาแต่คำนับไม่หยุดเล่า?

เมื่อเห็นเจิ้งไคบุกเข้ามาในลานสนาม เจิ้งอันกั๋วก็พลันสะดุ้งโหยงแล้วรีบโบกมือไล่ให้เขาออกไป

แต่สายเกินไปเสียแล้ว เพราะเมื่อว่านหงเงยหน้าขึ้น สายตาของเขาก็ได้เปลี่ยนเป็นเย็นชาเสียแล้ว

ตอนที่เจิ้งไคเห็นสายตาของว่านหง เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตัวสั่น

หวือ! หวือ! หวือ!

ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!

“พ่อ ตาเฒ่าคนนี้เป็นใครกันน่ะ? มันกล้าดียังไงถึงได้มาทำร้ายผมถึงในถิ่นของพวกเรา?” เจิ้งไคกุมหน้าอกพลางมองเจิ้งอันกั๋วด้วยความสับสน ฉันไม่เข้าใจเลย! พ่อเป็นถึงนายกเทศมนตรีแห่งเมืองหนานหูเชียวนะ ทำไมเขาถึงได้ขี้ขลาดตาขาวแบบนั่นล่ะ? ฉันรู้ว่าทำไมเขาต้องกลัวเฉินผิง แต่ทำไมเขาต้องกลัวตาเฒ่านั่นด้วยเล่า?

“ไอ้ลูกชั่ว! หุบปากซะ!” เจิ้งอันกั๋วจ้องมองเจิ้งไคตาเขม็งแล้วออกคำสั่งว่า “นี่คือปรมาจารย์ว่าน ขอโทษปรมาจารย์ว่านเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

เจิ้งอันกั๋วสั่งให้เจิ้งไคมาขอโทษ แต่ฝ่ายหลังกลับปฏิเสธที่จะทำเช่นนั้น เมื่อเห็นเช่นนั้น ว่านหงก็โบกมืออย่างไม่แยแสพลางกล่าวว่า “ลืมมันไปเสียเถอะ นี่คือโชคชะตา บางทีฉันอาจจะไม่ได้ถูกลิขิตมาให้ทำแบบนี้ก็ได้ ไปหาคนอื่นเถอะ”

เมื่อพูดจบ ว่านหงก็โบกมือแล้วก้อนหินทุกก้อนก็กลับเข้ามาอยู่ในมือของเขา

เมื่อเห็นว่าว่านหงกำลังจะจากไปแล้ว เจิ้งอันกั๋วก็รีบเดินเข้ามาหาแล้วขอร้องเขาว่า “ปรมาจารย์ว่าน เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความผิดของพวกเราเอง ได้โปรดสำแดงญาณหยั่งรู้อีกสักครั้งเถอะ ผมยินดีให้ราคาเป็นสองเท่าก็ได้”

ทั้งๆ ที่อีกฝ่ายขอร้องก็แล้ว แต่ว่านหงกลับไม่คิดที่จะอยู่ต่อ “คุณเจิ้ง เคล็ดวิชาเทียนเหยี่ยนไม่ใช่เรื่องที่จะมองข้ามได้และผมก็ไม่ควรหยั่งรู้ตามใจชอบ แต่ผมสามารถยืนยันได้ว่าโอกาสของคุณจะเกิดขึ้นในอีกสามวันแล้วก็จะปรากฎขึ้นร้อยไมล์ทางทิศตะวันตกของเมือง ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่ รู้แต่เพียงว่านี่เป็นโอกาสครั้งใหญ่เลยเชียวล่ะ ถ้าหากคุณได้มันมาล่ะก็ พลังของคุณจะเพิ่มขึ้นมาก แต่ถ้าคุณพลาดก็อาจจะต้องตาย”

เมื่อพูดจบ ว่านหงก็ไม่สนใจเจิ้งอันกั๋วอีกแล้วเดินจากไป