หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1884

ในขณะเดียวกัน เจิ้งอันกั๋วกำลังนั่งอยู่ตรงหน้าชายชราในห้องลับภายในบ้านตระกูลเจิ้ง การที่เจิ้งอันกั๋วปฏิบัติต่อชายชราด้วยความเคารพนบนอบจึงบอกได้ว่าชายชราเป็นคนสำคัญ

“ปรมาจารย์ว่าน ญาณหยั่งรู้ว่ายังไงบ้างครับ?” เจิ้งอันกั๋วถามหยั่งเชิงชายชรา

ชายชราขมวดคิ้วพลางกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ตอนที่ผมกำลังหยั่งรู้ก็จงหุบปากซะ...”

เมื่อพูดจบ ชายชราก็ลุกขึ้นแล้วออกไปจากห้องลับ จากนั้นเขาก็ขว้างก้อนหินสีดำในมือไปทั่วลานสนาม

ก้อนหินสีดำพลันเปล่งแสงอ่อนจางภายใต้แสงอาทิตย์

“เคล็ดวิชาเทียนเหยี่ยนเป็นวิถีแห่งธรรมชาติ ผมว่านหงต้องการหยั่งรู้กฎแห่งสวรรค์...”

ทันทีที่ชายชราพูดจบ เขาก็เริ่มหมอบลงตรงหน้าก้อนหินสีดำ

เขาทำเช่นนั้นกับก้อนหินทุกก้อนแล้วคำนับอยู่หลายสิบครั้ง

เจิ้งอันกั๋วได้แต่มองจากด้านข้างโดยไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

ทันใดนั้นเจิ้งไคก็พรวดพราดเข้ามาในลานสนามแล้วพูดว่า “พ่อ พ่อเคยบอกว่า—”

ทันทีที่เจิ้งไคเข้ามาในลานสนาม เขาก็เห็นก้อนหินสีดำเกลื่อนกลาดอยู่กับพื้นจึงให้รู้สึกประหลาดใจนัก ทำไมตาเฒ่านั่นถึงเอาแต่คำนับไม่หยุดเล่า?

เมื่อเห็นเจิ้งไคบุกเข้ามาในลานสนาม เจิ้งอันกั๋วก็พลันสะดุ้งโหยงแล้วรีบโบกมือไล่ให้เขาออกไป

แต่สายเกินไปเสียแล้ว เพราะเมื่อว่านหงเงยหน้าขึ้น สายตาของเขาก็ได้เปลี่ยนเป็นเย็นชาเสียแล้ว

ตอนที่เจิ้งไคเห็นสายตาของว่านหง เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตัวสั่น

หวือ! หวือ! หวือ!

ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!