เซียวเหล่ยเห็นเฉินผิงในเวลานี้ ยังคงมีอารมณ์ที่จะหัวเราะ ก็อดไม่ได้ที่จะโกรธมากขึ้นไปอีก “เฉินผิง แม้ว่านายจะหาเจอก็ไม่มีประโยชน์ เพราะนายกำลังจะตายเร็ว ๆ นี้แล้ว คนเหล่านี้เป็นคนขององค์กรมังกรแดงจริงๆ พวกเขาทุกคนคือนักฆ่าโดยไม่กะพริบตา นายคิดว่าวันนี้นายยังมีโอกาสรอดเหรอ”
ใบหน้าของเซียวเหล่ยมืดมน ด้วยสายตาที่ชั่วร้าย
“ฉันคิดว่าวันนี้ฉันน่าจะยังสามารถมีชีวิตอยู่!” เฉินผิงยกมุมปาก จากนั้นมองไปที่องค์กรมังกรแดงหลายสิบคนพูดว่า “เลี่ยวเฟยสยงไม่ได้แจ้งพวกนายเหรอ ว่าไม่สามารถยั่วโมโหฉันได้?”
คำพูดของเฉินผิง ทำให้องค์กรมังกรแดงหลายสิบคนนั้นหยุดอยู่กับที่ มองเฉินผิงขึ้นและลง!
“เจ้าหนุ่ม นายเป็นใคร ทำไมรู้จักชื่อของพี่สยง?”
ในเวลานี้ ชายวัยกลางคนในชุดยาวถามเฉินผิง!
เห็นได้ชัดว่าชายวัยกลางคนนี้เป็นหัวหน้าขององค์กรมังกรแดง!
“ฉันเป็นใคร นายไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้ ก่อนที่จะลงมือ ทางที่ดีนายควรโทรเรียกเลี่ยวเฟยสยงมา...”
เฉินผิงพูดเบาๆ!
“เฉินผิง นายเสแสร้งอะไร พี่สยงคือคนที่นายอยากเจอก็จะได้เจอเหรอ” เซียวเหล่ยก้าวไปข้างหน้า “อย่ากลัวเขา ฉันเข้าใจเด็กคนนี้ เขาไม่มีตัวตนอะไร เป็นเพียงแค่นักโทษที่เพิ่งได้รับการปล่อยตัวจากเรือนจำ
“พี่น้องตอนนี้ลงมือฟันเขา ใครก็ตามที่ฟันเขาก่อน ฉันจะให้ 200,000 หยวน อีกด้านที่ลงมือจะให้ 10,000 หยวน...”
เซียวเหล่ยรู้ดี คนตายเพราะทรัพย์นกตายเพราะอาหาร ตราบใดที่มีผลประโยชน์เพียงพอ คนจะเสียสติ!
เมื่อคนเหล่านี้ได้ยินจะได้รับเงิน200,000 หยวน หากฟันเขาให้ตายก่อน แต่ละคนรีบไปหาเฉินผิงอย่างบ้าคลั่ง ล้วนอยากฟันคนแรก
แม้ว่าเซียวเหล่ยให้เงินองค์กรมังกรแดงเป็นจำนวนมาก แต่มันก็ถูกจำกัดอย่างมากหากมันถูกแบ่งออกเป็นมือของพวกเขาจริงๆ
เฉินผิงมองไปที่คนเหล่านี้ที่ริเริ่มแสวงหาความตาย ทันใดนั้นก็เยาะเย้ย จากนั้นยกมือขึ้นและคว้ามีดพร้า ไม่เห็นว่าเฉินผิงทำได้อย่างไร เห็นมีดพร้ากว้างสี่นิ้วนั้นกระเด็นเป็นสองส่วนโดยตรง!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...