หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1915

ตูม!

สายฟ้าทรงพลังที่น่าสะพรึงกลัวทำให้เฉินผิงและจู้ห่าวปลิวว่อนโดยอาศัยเพียงแรงจากคลื่นกระแทกของมัน

หลังจากถูกสายฟ้าผ่าใส่สองครั้ง ทั้งเฉินผิงและจู้ห่าวก็ไม่กล้าเข้าใกล้ดอกเหอโส่วอูหมื่นปีมากไปกว่านี้

พัดทองในมือของจู้ห่าวมีรอยแตกร้าวหลังจากที่เขาใช้ปัดป้องสายฟ้า อาวุธศักดิ์สิทธิ์ชิ้นนี้เสียหายหนัก คงจะใช้ได้อีกไม่นาน...

ทั้งเฉินผิงและจู้ห่าวต่างจ้องหน้ากัน แต่ไม่มีใครขยับ

ในขณะเดียวกัน หูหม่าซือกับเจิ้งอันกั๋วยังคงต่อสู้กับพวกที่จู้ห่าวพามาด้วย

แม้ว่าเจิ้งอันกั๋วจะมีอาวุธศักดิ์สิทธิ์อยู่กับตัว แต่การเผชิญหน้ากับเจ้ายุทธ์ระดับสูงสุดและนักสู้ฝีมือดีหลายคนก็ทำให้เขาเสียเปรียบเป็นอย่างมาก

พวกเขาจะพ่ายแพ้เมื่อไหร่ก็ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น และการที่เฉินผิงตัวคนเดียวจะเอาดอกเหอโส่วอูหมื่นปีมาได้นั้นก็เป็นไปไม่ได้อย่างเห็นได้ชัด

จังหวะที่หูหม่าซือและเจิ้งอันกั๋วคิดว่าพวกเขาคงจบสิ้นแล้ว ก็มีคนกลุ่มใหญ่มาถึงทันท่วงที

“ผมมาที่นี่เพื่อช่วยคุณ คุณเฉิน!” ซ่งชิงผิงเรียกเขาขณะที่มุ่งสู่การต่อสู้ร่วมกับคนของสำนักมาร

ด้วยกำลังสนับสนุนระลอกใหม่จากสำนักมาร สมดุลของการต่อสู้ก็เอียงไปทางเฉินผิงเป็นอย่างมาก

เมื่อตระหนักว่าคนของจู้ห่าวกำลังเสียเปรียบ พวกผู้ฝึกยุทธ์ที่อยู่ข้างตระกูลจู้เพราะหวังผลประโยชน์ต่างรีบหนีออกจากที่ตรงนั้น

พวกเขาเลือกที่จะช่วยจู้ห่าวเพียงเพราะเห็นว่าฝ่ายเฉินผิงมีจำนวนน้อยกว่าและดูด้อยกว่า

ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงตัดสินใจล่าถอยเมื่อเฉินผิงได้รับกำลังหนุนจากสำนักมาร

สถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันทำให้จู้ห่าวไม่ทันตั้งตัว และเขารู้สึกสับสนอย่างมาก คนเหล่านี้คือใคร? พวกเขามาจากไหน? ทำไมจู่ๆ ถึงเข้ามาช่วยเฉินผิง?