หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1916
แม้ว่าจู้ห่าวจะโกรธเคืองซ่งชิงผิง แต่ก็ไม่ได้โจมตีพวกเขา เพราะเขารู้ว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้อย่างแน่นอน
"ก็ได้ จงจำไว้ว่าพวกเราตระกูลจู้จะชำระแค้นเสมอ ดังนั้นพวกคุณจะต้องชดใช้อย่างหนักให้กับการกระทำของพวกคุณในวันนี้” จู้ห่าวขู่
จากนั้นเขาก็โบกมือให้คนของเขาและพูดว่า "มาเถอะ ไปกันได้แล้ว"
หงเชียนจิ่วส่ายหัวเมื่อเห็นจู้ห่าวกลับไปพร้อมกับคนของเขา
“น่าเบื่อชะมัด!” เขาอุทานในขณะที่นำพรรคพวกออกจากที่นั่นเช่นกัน เหลือเพียงเจียงเหวยและคนของเขาที่ยังอยู่ตรงนั้น
เฉินผิงรู้ว่าเขาไม่สามารถเสียเวลาได้มากกว่านี้แล้ว เมื่อเขาเห็นว่าดอกเหอโส่วอูหมื่นปีเริ่มร่วงโรย เขาจึงรีบวิ่งเข้าไปหามัน
ตูม!
สายฟ้าผ่าลงมาที่เฉินผิงจนเขาร่วงลงกับพื้นแทบจะในทันที
เฉินผิงกัดฟันแน่นและอดทนต่อความเจ็บปวด พร้อมลุกขึ้นยืนและวิ่งไปข้างหน้าต่อ
ร่างกายของเขาเปล่งแสงสีทองจางๆ ขณะที่เขาจับจ้องไปยังดอกเหอโส่วอูหมื่นปี
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...