หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1916

แม้ว่าจู้ห่าวจะโกรธเคืองซ่งชิงผิง แต่ก็ไม่ได้โจมตีพวกเขา เพราะเขารู้ว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้อย่างแน่นอน

"ก็ได้ จงจำไว้ว่าพวกเราตระกูลจู้จะชำระแค้นเสมอ ดังนั้นพวกคุณจะต้องชดใช้อย่างหนักให้กับการกระทำของพวกคุณในวันนี้” จู้ห่าวขู่

จากนั้นเขาก็โบกมือให้คนของเขาและพูดว่า "มาเถอะ ไปกันได้แล้ว"

หงเชียนจิ่วส่ายหัวเมื่อเห็นจู้ห่าวกลับไปพร้อมกับคนของเขา

“น่าเบื่อชะมัด!” เขาอุทานในขณะที่นำพรรคพวกออกจากที่นั่นเช่นกัน เหลือเพียงเจียงเหวยและคนของเขาที่ยังอยู่ตรงนั้น

เฉินผิงรู้ว่าเขาไม่สามารถเสียเวลาได้มากกว่านี้แล้ว เมื่อเขาเห็นว่าดอกเหอโส่วอูหมื่นปีเริ่มร่วงโรย เขาจึงรีบวิ่งเข้าไปหามัน

ตูม!

สายฟ้าผ่าลงมาที่เฉินผิงจนเขาร่วงลงกับพื้นแทบจะในทันที

เฉินผิงกัดฟันแน่นและอดทนต่อความเจ็บปวด พร้อมลุกขึ้นยืนและวิ่งไปข้างหน้าต่อ

ร่างกายของเขาเปล่งแสงสีทองจางๆ ขณะที่เขาจับจ้องไปยังดอกเหอโส่วอูหมื่นปี

ตูม!

แต่แล้วสายฟ้าอีกสายก็ผ่าลงมาจากเบื้องบน เมฆดำทะมึนบนท้องฟ้าเริ่มหมุนวน เมื่อสายฟ้าสีน้ำเงินปรากฏขึ้นท่ามกลางหมู่เมฆ

กระบี่พิฆาตมังกรของเฉินผิงยังคงส่งเสียงหึ่งๆ และสั่นสะเทือนราวกับว่ามันพยายามจะดิ้นหลุดจากกำมือของเขา

“งั้นก็ไปเลย!” เขาตะโกนขณะโยนกระบี่ขึ้นไปในอากาศ

ราวกับม้าที่ถูกปล่อยคืนสู่ผืนป่า กระบี่พิฆาตมังกรของเขาทะยานไปยังสายฟ้า

สะเก็ดไฟสีน้ำเงินก่อตัวขึ้นเมื่อสายฟ้ากระทบกับกระบี่พิฆาตมังกรซ้ำๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้กระบี่ช้าลงแต่อย่างใด

พลังของกระบี่พิฆาตมังกรยังคงไม่ลดลงในขณะที่มันบินเข้าไปในเมฆทมิฬและปะทะตรงๆ กับสายฟ้าสีน้ำเงิน

เฉินผิงเริ่มตื่นตระหนกเมื่อเห็นเช่นนั้น เขากังวลว่ากระบี่พิฆาตมังกรจะได้รับความเสียหายจากสายฟ้าฟาด

ยังไงเขาก็มองว่ากระบี่พิฆาตมังกรเป็นมิตรที่ไว้ใจได้ มากกว่าจะเป็นเพียงอาวุธ