เข้าสู่ระบบผ่าน

หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1916

แม้ว่าจู้ห่าวจะโกรธเคืองซ่งชิงผิง แต่ก็ไม่ได้โจมตีพวกเขา เพราะเขารู้ว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้อย่างแน่นอน

"ก็ได้ จงจำไว้ว่าพวกเราตระกูลจู้จะชำระแค้นเสมอ ดังนั้นพวกคุณจะต้องชดใช้อย่างหนักให้กับการกระทำของพวกคุณในวันนี้” จู้ห่าวขู่

จากนั้นเขาก็โบกมือให้คนของเขาและพูดว่า "มาเถอะ ไปกันได้แล้ว"

หงเชียนจิ่วส่ายหัวเมื่อเห็นจู้ห่าวกลับไปพร้อมกับคนของเขา

“น่าเบื่อชะมัด!” เขาอุทานในขณะที่นำพรรคพวกออกจากที่นั่นเช่นกัน เหลือเพียงเจียงเหวยและคนของเขาที่ยังอยู่ตรงนั้น

เฉินผิงรู้ว่าเขาไม่สามารถเสียเวลาได้มากกว่านี้แล้ว เมื่อเขาเห็นว่าดอกเหอโส่วอูหมื่นปีเริ่มร่วงโรย เขาจึงรีบวิ่งเข้าไปหามัน

ตูม!

สายฟ้าผ่าลงมาที่เฉินผิงจนเขาร่วงลงกับพื้นแทบจะในทันที

เฉินผิงกัดฟันแน่นและอดทนต่อความเจ็บปวด พร้อมลุกขึ้นยืนและวิ่งไปข้างหน้าต่อ

ร่างกายของเขาเปล่งแสงสีทองจางๆ ขณะที่เขาจับจ้องไปยังดอกเหอโส่วอูหมื่นปี

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร